Όταν μιλάμε για Γιαπωνέζικο Black Metal καλώς η κακώς δύο είναι οι μπάντες που έρχονται στο μυαλό… Οι Sabbat και οι Sigh. Και δεν είναι τυχαίο καθώς έχουν γράψει ιστορία και στη χώρα τους και παραέξω. Οι πολύ μεγάλοι Sigh όμως είναι και από τις πρώτες μπάντες παγκοσμίως που έμπλεξαν στο Black συμφωνικά και avant-garde στοιχεία και σαν μην έφτανε αυτή η πρωτοπορία τους εδώ και είκοσι χρόνια βγάζουν δισκάρες αβέρτα φλερτάροντας με οπουδήποτε μουσικό ιδίωμα τους περάσει από το μυαλό. Με το Mirai Kawashima, το μεγάλο εγκέφαλο πίσω από αυτό το συγκρότημα μεγαθήριο, είχα την τύχη να συνομιλήσω και να μου πει για τη δέκατη δουλεία του αλλά και όχι μόνο…
Γεια σου Mirai και συγχαρητήρια για το νέο αριστούργημα των Sigh, “In Somniphobia”. Πως νοιώθεις για το άλμπουμ και τώρα που το ξανακούς ολόκληρο θα άλλαζες κάτι;
Όλα έγιναν όπως ήθελες ή πιστεύεις ότι υπήρχε χώρος για κάποια αλλαγή; Το άλμπουμ βγήκε τέλειο. Αυτές τις μέρες πρώτα φτιάχνω όλα τα κομμάτια με MIDI και μετά το αντικαθιστώ με κανονικά όργανα. Έτσι από την αρχή γνωρίζω σχεδόν ολοκληρωτικά πως θα ακούγεται ο δίσκος. Και τώρα μπορώ να φτιάξω τα περισσότερα κομμάτια στο PC, έτσι ώστε να τα επεξεργάζομαι συνεχώς μέχρι να είμαι 100% ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα χωρίς να με απασχολεί το budget. Είναι ένας αγνός ακουστικός εφιάλτης. Εγώ απλά ήθελα να δημιουργήσω έναν εφιάλτη με τη μουσική και πιστεύω το κατάφερα.
Τι ανατροφοδότηση έχεις δεχτεί μέχρι τώρα; Είτε από Ιαπωνικό, Αμερικάνικο και Ευρωπαϊκό κοινό.
Η αντίδραση του κόσμου μέχρι τώρα ήταν πολύ καλή. Φυσικά υπήρχε και κάποιος αρνητισμός από αυτούς που προτιμούσαν το “Hangman’s Hymn”, αλλά γενικά κυρίως θετικά σχόλια. Πραγματικά μου φάνηκε περίεργο καθώς περίμενα επίθεση από παντού για ένα τέτοιο άλμπουμ όπως το “In Somniphobia”. Δεν γνωρίζω διαφορές ανάμεσα σε διαφορετικό κοινό. Σε κάποιους αρέσουμε σε κάποιους άλλους όχι. Ήταν έτσι πάντα από την αρχή.
Οι Sigh πάντα ήταν ιδιαίτεροι από την άποψη ότι από το “Scorn Defeat” μέχρι το “In Somniphobia” έχετε αλλάξει πάνω από πέντε μουσικούς προορισμούς και παρόλα αυτά κάθε δίσκος σας είναι πάντα Sigh, ο πυρήνας φαίνεται να μην αλλάζει ποτέ και πάντα κρατάτε την ταυτότητα σας, σε αντίθεση με άλλες μπάντες. Ποιο θεωρείς το μυστικό της επιτυχίας σας;
Έχεις δίκιο! Ο κόσμος νομίζει ότι η μουσική μας αλλάζει από δίσκο σε δίσκο αλλά οι Sigh είναι οι Sigh όπως και να’ χει και υπάρχει πάντα κάτι κοινό σε κάθε μας δίσκο. Απλά πάντα έχουμε ένα όραμα να περιγράψουμε με τη μουσική μας. Για το “In Somniphobia” ήταν οι εφιάλτες, για το “Scenes From Hell” ήταν ο πόλεμος και η κόλαση. Το “Imaginary Sonicscape” ήταν ένας τελείως ψυχεδελικός κόσμος. Η μουσικές διαφορές είναι επιφανειακές. Η περισσότερη μουσική γράφεται από εμένα και όσο εγώ τη γράφω είναι δικιά μου μουσική. Η μουσική μου έχει τη δικιά μου ταυτότητα. Είναι αυθόρμητη και αναπόφευκτη. Δεν έχει να κάνει με τεχνική η κάτι τέτοιο.
Πραγματικά μ’ αρέσει το γεγονός ότι κάνετε ότι θέλετε με τη μουσική σας ανεξαρτήτου που κινείται η μουσική βιομηχανία. Ήσασταν από τους πρώτους που εισαγάγατε συμφωνικά θέματα στο black metal όταν ακόμα δεν ήταν καν είδος το συμφωνικό και το ‘raw black’ ήταν της μόδας. Από τα μέσα 90s είχατε εισάγει αρμόνια, σαξόφωνα και άλλα στοιχεία psych/prog elements και παρόλα αυτά στα μέσα 00s και μετά όταν αναβίωνε το psychedelic rock και υπήρχαν αρκετές προσπάθειες black/psych fusion παγκοσμίως, βγάζεται δίσκους όπως τα “Scenes from Hell” και τα “Hangman’s Hymn – Musikalische Exequiem”. Και τώρα έρχεται το “In Somniphobia” που είναι σαν τα ενδιάμεσα σας άλμπουμ με μπόλικες retro/psych αναφορές και την εκτεταμένη χρήση από avant-garde samples. Πως ΕΣΥ θα περιέγραφες καλύτερα τη νέα σας δουλειά και γιατί διαλέξατε αυτή την κατεύθυνση τώρα;
Όπως προανέφερα είναι ένας ακουστικός εφιάλτης. Απλά ήθελα να εκφράσω τον κόσμο των εφιαλτών με τη μουσική. Δεν είναι avant-garde ή οτιδήποτε. Απλά ένας εφιάλτης. Συμβαίνει στα όνειρά σου. Δεν υπάρχει λογική και κάποια εξήγηση δεν θα μπορούσε να δοθεί για το τι γίνεται εκεί μέσα. Αυτό είναι το “In Somniphobia”. Και πάντα διαλέγουμε τα καλύτερα όργανα και ενορχηστρώσεις για να εκφράσουμε το όραμα μας. Το να ακούγεται παράξενο ή να είναι avant-garde δεν είναι παρά το αποτέλεσμα. Και θέλω να δώσω έμφαση στο ότι δεν είμαστε avant-garde μπάντα. Αυτό που κάνουμε χρησιμοποιώντας Σιτάρ και Σαξόφωνο είναι κάτι που έχει δοκιμαστεί πολλές φορές στο παρελθόν στην ιστορία του rock. Είμαστε αρκετά συντηρητικοί αντίθετα.
Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο στιχουργικό θέμα σε αυτό το άλμπουμ και τι σε έσπρωξε να γράψεις για αυτό;
“Somniphobia” σημαίνει φόβος για τον ύπνο. Συνέχεια βλέπω εφιάλτες και συχνά καταλαβαίνω ότι δεν είναι αληθινοί όταν κοιμάμαι. Οπότε υπάρχουν πολλά πράγματα εδώ που δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν αληθινά ή απλά συνέβησαν στα όνειρά μου. Το στιχουργικό θέμα είναι συσχετισμένο με το να χάνεις τα σύνορα ανάμεσα σε πραγματικότητα και όνειρο ή ζωή και θάνατο. Μ’ αρέσουν οι ταινίες που πραγματεύονται με τέτοιες καταστάσεις όπως Carnival of Souls, Dead and Buried, Jacob’s Ladder, Others και τόσες άλλες. Έχει να κάνει με τη φαντασία. Η φαντασία στέκεται κάπου ανάμεσα στο υπαρκτό και στο μη. Ούτε υπαρκτό ούτε όμως και ανύπαρκτο. Τουλάχιστον μέχρι και τα ’70s οι άνθρωποι φοβόντουσαν κάτι πιο εξωτικό. Ο H.P. Lovecraft συχνά πραγματευόταν το θέμα του Mad Arab στις νουβέλες του. Η ταινία “The Exorcist” αρχίζει με μία σκηνή στο Ιράκ. To “Cannibal Holocaust” είναι πιθανόν το πιο καλό παράδειγμα για να φανεί ό φόβος για το εξωτικό, και οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν αλήθεια, τουλάχιστον εγώ έτσι νόμιζα. Υπήρχαν επαγγελματίες παλαιστές με άγνωστη εθνικότητα. Υπήρχε η κατάρα του Φαραώ. Υπήρχε το Yeti. Σίγουρα πήραμε εξωτικά μέρη σαν βάση αναφοράς ανάμεσα στο πραγματικό και μη σχετικά με το φόβο. Δυστυχώς όλες αυτές οι φαντασιώσεις έχουν χαθεί πλέον. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη και ξεκάθαρη ιστορία μέσα στο άλμπουμ, αλλά οι στίχοι στο “Lucid Nightmares” σχετίζονται με αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτό τα τραγούδια ακούγονται εφιαλτικά και κάπως εξωτικά.
Πες μας κάποια λόγια για τα μέλη της μπάντας και πως νοιώθεις μετά από 20 χρόνια να συνεργάζεσαι με τα ίδια παιδιά; Κάτι για τους guests καλλιτέχνες σε αυτό το άλμπουμ; Παρατήρησα ότι συμμετάσχει ο Metatron μαζί σας πάλι.
Η Dr. Mikannibal είναι εξαιρετικά ταλαντούχα. Ουρλιάζει σαν κτήνος, παίζει σαξόφωνο, καταλαβαίνει Αγγλικά τέλεια και είναι και όμορφη. Ο Shinichi δεν είναι τεχνικός κιθαρίστας αλλά πολύ ιδιαίτερος και περίεργος παίκτης. Πρέπει να είναι ο μόνος που θα μπορούσε να παίξει το υλικό μας. Ο Satoshi είναι ένα μυστηριώδες άτομο, είμαστε φίλοι 20 χρόνια και ακόμα δεν ξέρουμε πολλά για αυτόν. Ο Junichi είναι πολύ περίεργος αλλά το καλό με αυτόν είναι ότι δεν κάνει λάθη στα live. Όταν ήμασταν νέοι συνήθως βγαίναμε όλοι μαζί αλλά τώρα καθώς γερνάμε δε συμβαίνει πια. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον μόνο στις πρόβες ή στις περιοδείες οπότε δεν είναι θέμα. Ναι συνεργαζόμαστε με τον Metatron ξανά. Και πιθανόν να συμμετάσχω και εγώ στο επόμενο Meads of Asphodel. Επίσης κάνει και ο Kam Lee κάποια φωνητικά. Είναι πολύ καλός μας φίλος. Και τέλος, ο Hajimetl που παίζει ένα πολύ όμορφο solo στο τέλος του “Amnesia”, ο οποίος είναι ένας πολύ γνωστός pop καλλιτέχνης στην Ιαπωνία. Αυτό που έπαιξε ήταν πολύ ωραίο.
Πως ο καθένας συμβάλει στα κομμάτια είτε μουσικά, είτε στιχουργικά;
Όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι από εμένα. Η μουσική επίσης η περισσότερη είναι γραμμένη από μένα. Όπως σου είπα, πρώτα ετοιμάζω τα κομμάτια σε MIDI, μετά δίνω τις παρτιτούρες στα άλλα μέλη και πάμε στο στούντιο και αρχίζουμε τις πρόβες. Δεν είμαστε η μπάντα που πάει στο στούντιο, τζαμάρει και γράφει κομμάτια. Αλλά μερικές φορές πασάρω τα ανολοκλήρωτα μέρη στον κιθαρίστα μας άμα έχω έρθει σε αδιέξοδο. Επίσης τα σόλο κιθάρας, σαξοφώνου και τα μέρη των ντραμς είναι ελεύθερα πάντα στα άλλα μέλη.
Που ηχογραφήθηκε ο δίσκος και πώς ήταν το περιβάλλον;
Τύμπανα και μπάσο ηχογραφήθηκαν σε ένα στούντιο που λέγεται Moopies στην Ιαπωνία. Εκεί είχαμε ηχογραφήσει το “Hangman’s Hymn” και το “Gallows Gallery”. O τεχνικός εκεί είναι πολύ καλός και ξέρει ακριβώς τι θέλουμε. Οπότε θα συνεχίσουμε αυτό το στούντιο και για μελλοντικές κυκλοφορίες εάν κάνουμε και άλλα άλμπουμ. Πέρα από αυτό έχω και το μονωμένο στούντιο στο σπίτι μου και έχω και Pro Tools στο PC μου οπότε δουλεύω συνήθως στο δικό μου χώρο. Αυτό είναι και το καλύτερο καθώς δεν έχεις θέμα χρόνου ούτε χρήματος. Απλά αράζω και συνεχίζω να δουλεύω μέχρι να έχω το τέλειο αποτέλεσμα.
Ποιος ήταν υπεύθυνος για την παραγωγή, τη μίξη και το mastering; Έχετε ξανά δουλέψει μαζί του στο παρελθόν;
Κάνουμε την παραγωγή μόνοι μας καθώς δεν γνωρίζουμε κάποιο καλό παραγωγό εδώ στην Ιαπωνία. Η μίξη έγινε από τον τεχνικό στο στούντιο Moopies. Είναι πολύ έμπιστος. Το Mastering έγινε από την Candlelight Records. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και ξαφνιάστηκα όταν το άκουσα. Το master στα δυο τελευταία έγινε από τον James Murphy, αλλά αυτή τη φορά είχε κάποια θέματα υγείας όπως μπορεί ήδη να ξέρεις.
Κάτι σχετικά με το artwork του άλμπουμ πέραν του γεγονότος ότι είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ; Σε κάνει να θες το βινύλιο κατευθείαν. Ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτό και μήπως σχετίζεται με κάποιο θέμα από κάποιο τραγούδι;
Σχεδιάστηκε από τον Eliran Kantor, ο οποίος έφτιαξε και το “Scenes From Hell”. Απλά του είπα για την ιδέα και του έδωσα κάποια demo κομμάτια. Πιστεύω ότι ήταν η υλοποίηση ενός δικού του εφιάλτη, οπότε δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σχέση με τη ιστορία του άλμπουμ, αλλά όπως και να ‘χει έχει να κάνει απόλυτα με τους εφιάλτες. Είναι τέλειο artwork για το άλμπουμ. Μοιάζει όμορφο στην αρχή, αλλά άμα κοιτάξεις πιο κοντά θα βρεις πολλά περίεργα πράγματα. Ο Eliran είναι ιδιοφυία.
Πως είναι η συνεργασία σας με την Candlelight Records αυτή τη φορά και πως και ήρθατε σε επαφή μαζί τους τώρα και παλιά στο “Gallows Gallery”; Μιας και τo ‘φερε η κουβέντα έχετε αλλάξει πολλές εταιρίες στο παρελθόν… κάποιος συγκεκριμένος λόγος;
Ναι πραγματικά, έχουμε άσχημη τύχη με τις δισκογραφικές. Πιθανόν μάλλον επειδή είμαστε πολύ άσχημα στο θέμα business. Πρώτα η Deathlike Silence έκλεισε λόγω του θανάτου του Euronymous. Μετά η Cacophonous που ήταν, είναι γνωστή σαν μια από τις χειρότερες εταιρίες στον κόσμο. Η Century Media ήταν κομπλέ, αλλά ήταν πολύ αυστηρή οπότε δεν έκατσε η κατάσταση… αλλά όπως και να ‘χει σέβομαι τον επαγγελματισμό τους. Η χειρότερη από όλες ήταν η The End. Πιθανόν κάποτε να ήταν τίμια εταιρία, πριν την οικονομική τους καμπή. Αλλά ανοιχτά σας λέω ότι αυτή η απάτη που έκαναν ήταν καθαρό έγκλημα. Η Candlelight Records είναι πολύ καλή εταιρία. Είναι πολύ εύκολο να δουλεύεις μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι όταν βγάζαμε το “Infidel Art”, είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Cacophonous και την Candlelight, και τελικά διαλέξαμε την Cacophonous επειδή μας απάντησε πρώτη… Μέγα λάθος. Μετά βγάλαμε το “Gallows Gallery” στου Killjoy (Necrophagia) την εταιρία αφότου δεν δέχτηκε να το βγάλει η Century Media και ήταν η Candlelight που το έβγαλε στην Ευρώπη. Οπότε είχαμε μαζί τους κάποια κονέ και τώρα και τότε αλλά επιτέλους είχαμε την επιλογή να δουλέψουμε άμεσα μαζί τους. Το “In Somniphobia” προωθήθηκε πολύ καλά και είμαστε πραγματικά ευχαριστημένοι.
Πως νοιώθεις να είστε η πρώτη black metal band στην Ιαπωνία και πως ήταν η σκηνή του Tokyo πίσω στο 1990; Κάτι σχετικό με τη σκηνή της Ιαπωνίας γενικά; Υπήρχαν φαινόμενα όπως τα Black metal inner Circle ή Legions Noires στην Ιαπωνία τότε; Επίσης ποιες μπάντες ήταν δημοφιλείς στο Black metal κοινό τότε; Είχατε καθόλου επαφή με το Ελληνικό Black metal; Επειδή βρήκα ότι είχατε ένα splitάκι με Kawir!
Πίσω στο 1990 υπήρχαν μόνο οι Abigail, οι Sabbat και οι Sigh που έπαιζαν αυτή τη μουσική. Και αφού οι Sabbat ζούσαν πολύ μακριά από το Tokyo, κάναμε πού παρέα με τους Abigail. Είχε πολύ χαβαλέ. Πειραματιζόμασταν πώς να φτύσεις όσο περισσότερο φωτιά γινόταν κλπ. Μετά όταν το Black Metal έγινε της μόδας, έπρεπε να μείνουμε μακριά από αυτή τη λεγόμενη σκηνή. Ήμουν νέος και δεν μπορούσα να αντέξω αυτά τα μικρά trendoπαιδα. Δεν νομίζω ότι υπήρχαν φαινόμενα Inner Circle εδώ στην Ιαπωνία καθώς είμαστε αθεϊστική χώρα και δεν μπορούν να δημιουργηθούν δυναμικά αντιθρησκευτικά κινήματα. Το ελληνικό Black τότε ήταν αρκετά δημοφιλές κυρίως εξαιτίας των Rotting Christ, των Varathron, των Necromantia κλπ.
Μια άλλη συζήτηση από το παρελθόν… Πραγματικά γουστάρω την Ιαπωνική σκηνή τόσο την παραδοσιακή όσο και την ακραία, οπότε πάνω στο σκάψιμο ανακάλυψα ότι είχες δουλέψει με τους Amduscias στο παρελθόν, τι θυμάσαι από τότε;
Λοιπόν είμαι περήφανος για το demo στο οποίο συμμετείχα καθώς κατέληξε να είναι ένα αρκετά καλό demo. Ο λόγος που σταμάτησα να συνεργάζομαι μαζί τους ήταν απλός, ήταν πολύ αγενείς. Βέβαια πάνε 20 χρόνια από τότε και δε θέλω να κακολογήσω κάποιον αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να αντέξω το θράσος τους. Ήταν πολύ πιο νέοι από εμένα και σαν μπάντα εμείς ήμασταν πολύ πιο καθιερωμένοι στον χώρο. Ήθελαν να τους βοηθήσω με το demo τους και έτσι και έκανα. Φυσικά χωρίς να τους χρεώσω κάπως. Μετά με ήθελαν στο ντεμπούτο τους… και αυτό που έκαναν ήταν να μου στείλουν μία 46λεπτη άθλια ακουστικά κασέτα με τις πρόβες τους. Και ήθελαν να βάλω πλήκτρα χωρίς να έχω ούτε παρτιτούρα, ούτε δομημένα κομμάτια, ούτε στίχους, ούτε τίποτα και φυσικά τσάμπα. Και μετά μου ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν τα πλήκτρα μου (σ.σ.: ένα Ensoniq TS-12 το οποίο τότε πρέπει να έκανε 2.000 $) για ένα live τους και φυσικά και αυτό τσάμπα… Και εγώ φυσικά είπα όχι σε όλες αυτές τις θρασείς προσφορές. Δεν πειράζει, είμαι 42 χρονών πλέον και δεν έχω καμία όρεξη να κράξω τον οποιονδήποτε, αλλά αυτό ακριβώς είχε συμβεί. Υπήρχαν πολλά μικρά αναιδή παιδιά τότε που δεν μπορούσαν να δείξουν τον παραμικρό σεβασμό. Γι’ αυτό θέλαμε να μείνουμε μακριά από αυτή τη λεγόμενη ‘σκηνή’.
Η μουσική των Sigh είναι πολύ δύσκολη και πραγματικά θα ήθελα να μάθω τι έχει να πει ο δημιουργός της για τις μουσικές του επιρροές τόσο από τον κόσμο του metal αλλά και από άλλα είδη.
Έχω δυο βασικές επιρροές, μία την κλασσική μουσική και μία την heavy/thrash metal των ’80s. Έκανα μαθήματα κλασσικού πιάνο για σχεδόν 20 χρόνια όταν ήμουν νεώτερος. Και άκουγα και πολύ heavy metal σαν έφηβος πίσω στα ’80s. Μετά όταν μεγάλωσα άρχισα να ακούω και άλλα πράγματα όπως jazz, Ινδική, Αφρικάνικη κλπ. Η προσωπική μου μουσική ιστορία είναι αρκετά μεγάλη και υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που με έχουν επηρεάσει όποτε η λίστα θα είναι ατελείωτη αλλά για να αναφέρουμε μερικούς. Venom, Celtic Frost, Kreator, Bathory, Iron Maiden, Black Sabbath, Black Hole, NME, Paul Chain, Death SS, Goblin, The Mentors, Deathrow, At War, Post Mortem, Sacrifice (Can), The Beatles, The Beach Boys, Tangerine Dream, Kraftwerk, Technova, The Irresistible, Jam and Spoon, Zakir Hussain, Debussy, Mesiaen, Satie, Ravel, Schumann, Schubert, Liszt κλπ.
Πως θα προωθήσετε το “In Somniphobia” το 2012; Κάποια πιθανότητα να σας δούμε στην Ελλάδα; Αν και αμφιβάλλω βάσει πιθανοτήτων…
Λοιπόν για να ‘μαι ειλικρινής, δεν σκέφτομαι και πολύ να προωθήσω αυτό το δίσκο μέσω live γιατί είναι προφανώς ένα άλμπουμ που ακούγεται με ακουστικά στο δωμάτιο σου. Ειδικά τα τραγούδια που ανήκουν στο “Lucid Nightmares” μπορεί να καταστραφούν άμα παιχτούν live. Όπως και να ‘χει υπάρχουν κάποια σχέδια για ζωντανές εμφανίσεις αλά δυστυχώς δεν έχουμε κάποια προσφορά από Ελλάδα αλλά θα θέλαμε να παίξουμε εκεί το συντομότερο δυνατό.
Ποια είναι τα μελωδικά σας σχέδια και τι θα πρέπει το κοινό σας να περιμένει; Κάποια πιθανότητα να γράψεις κάτι σαν Enoch;
Όσο για τους Sigh, το Tribute σε Bathory θα πρέπει όπου να ‘ναι να κυκλοφορεί ή μάλλον έχει ήδη, μέσω την εταιρεία των The Meads Of Asphodel. Εμείς κάναμε το τραγούδι “Under the Runes”. Εάν σου άρεσε το “In Somniphobia” θα το ευχαριστηθείς το ίδιο. Λίγο καιρό αργότερα αυτό το χρόνο, πιθανότατα, το “Imaginary Sonicscape” σε τριπλό LP θα βγει. Επίσης αυτή τη στιγμή έχουν προγραμματιστεί τρεις ζωντανές εμφανίσεις στην Ιαπωνία. Δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από αυτά. Σκέφτομαι να κάνω κάποια demo για το νέο δίσκο, αλλά την ίδια στιγμή σκέφτομαι να φέρω ένα τέλος στους Sigh. Βέβαια θα συνεχίζουμε να παίζουμε σε shows, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος για τον νέο δίσκο. Είμαι μεγάλος σε ηλικία και δεν νομίζω ότι έχω την ενέργεια να τελειώσω ένα νέο δίσκο. Με τους Enoch δεν θα γίνει κάτι. Αυτό ανήκει στο παρελθόν. Ασχολιόμουν σε ένα project με τον Shane Embury για χρόνια. Θα θέλαμε να το ολοκληρώσουμε φέτος αλλά και οι δύο είμαστε πολλοί απασχολημένοι, οπότε ποιος ξέρει…
Και τελευταία ερώτηση… Τυχαίνει να είμαι και εγώ αρμονίστας και πραγματικά γουστάρω πολύ τη δουλειά σου. Πραγματικά θα ήθελα να ήξερα αν χρησιμοποίησες τα κανονικά όργανα κατά τις ηχογραφήσεις, καθώς βλέπεις… ο ήχος του Hammond και του Moog είναι εκεί όπως και η όλη αίσθηση! Και ποια είναι η άποψη σου για όλο αυτό το θέμα αναλογικού εναντίον ψηφιακού ήχου. Και γενικά τελείωσε αυτό τη συνέντευξη με κάποιες συμβουλές στους μουσικούς που θέλουν παίξουν το avant-garde και prog-psych που βγάζει η μουσική των Sigh.
Είμαι ένας συλλέκτης synthesizer οπότε έχω το πραγματικό Minimoog, ένα Prophet-5, ένα Fender Rhodes Suitcase MKI, ένα Hohner Clavinet D-6 κ.α. άρα όλα όσα ακούγονται είναι πραγματικά. Αυτή οι vintage ήχοι δεν μπορούν να αντικατασταθούν από το ψηφιακό ήχο. Αλλά τώρα έχουν φτάσει πολύ κοντά χάρη της τεχνολογίας, παρόλα αυτά ο ήχος του Moog δεν έχει την αίγλη του πραγματικού. Όσο αφορά το όργανο, χρησιμοποιώ Korg CX-3, όχι πραγματικό Hammond ή Leslie. Δυστυχώς το δωμάτιο μου δεν είναι τόσο μεγάλο για να έχω ένα αληθινό! Επίσης μου αρέσουν τα ψηφιακό synthesizer. Χρησιμοποιώ λογισμικά όπως Propellerhead Reason κ.α. Δεν είμαι εναντίον της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας. Ούτε είμαι τύπος που δέχεται μόνο τον αναλογικό ήχο. Είναι ανάλογα τη περίπτωση. Πρέπει να είσαι επιλεκτικός αν θέλεις το καλύτερο αποτέλεσμα του ήχου που έχεις στο μυαλό σου.
Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη ήταν μεγάλη τιμή και πραγματικά εύχομαι να τα ξαναπούμε. Τις καλύτερες ευχές μου!
Συνέντευξη: Γιώργος ‘Kelenmar’ Βασιλειάδης
Μέλη:
Mirai Kawashima – Φωνητικά, Πλήκτρα
Satoshi Fujinami – Μπάσο
Shinichi Ishikawa – Κιθάρα
Junichi Harashima – Τύμπανα
Dr. Mikannibal – Φωνητικά, Σαξόφωνο
Δισκογραφία:
1993 – Scorn Defeat
1995 – Infidel Art
1997 – Hail Horror Hail
1997 – Ghastly Funeral Theater
1999 – Scenario IV: Dread Dreams
2001 – Imaginary Sonicscape
2005 – Gallows Gallery
2007 – Hangman’s Hymn – Musikalische Exequien
2010 – Scenes From Hell
2012 – In Somniphobia
