Τέταρτος δίσκος για τους Αμερικανούς Soft Kill που παλεύουν και προσπαθούν ακόμη να κάνουν το μεγάλο βήμα, παρά τα προβλήματα υγείας και ουσιών που αντιμετώπισαν στο παρελθόν την περίοδο 2001 – 2015 και πριν ακόμη την κυκλοφορία του προηγούμενου τους δίσκου “Choke” το 2016. Φαίνεται να έχουν βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, ίσως εδώ να κολλάει η φράση: ό,τι δεν σε σκοτώνει (ή καταστρέφει) να σε κάνει όντως πιο δυνατό…
Αν και μας έρχονται από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι Soft Kill έχουν έναν καθαρά Βρετανικό ήχο, φαίνεται άλλωστε από τα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης χωρίς να χρειάζεται να είναι κάποιος γνώστης της post-punk. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει από που πηγάζει η έμπνευση τους και ποιοί καλλιτέχνες ή συγκροτήματα έχουν ασκήσει την μεγαλύτερη επιρροή. Χαρακτηρηστικά παραδείγματα είναι oι Cure, New Order και φυσικά οι Joy Division σε σημείο να καταντάει πολλές φορές εκενευριστικό… Οι συνθέσεις π.χ. να ακούγονται σαν κομμάτια των προαναφερθέντων συγκροτημάτων και ο τραγουδιστής να προσπαθεί απεγνωσμένα να “μιμηθεί” τους Robert Smith και (τον συγχωρεμένο) Ian Curtis.
Δέκα κομμάτια χωρίς προσωπικό ύφος και χαρακτήρα, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο πέρα από μια δόση κατάθλιψης (και ok, μπορεί αυτός να είναι ο στόχος αφού χαρακτηρίζουν το στυλ τους ως “sad rock”), χωρίς καν να κάνουν σημαντική διαφορά μεταξύ τους πέρα από την διάρκεια και δύο διαφορετικούς ρυθμούς, χωρίς να κρατάνε το ενδιαφέρον στον ακροατή, και όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα κάπου να χάνεται το νόημα και να γίνεται βαρετό.
Δεν είναι πως δεν γνωρίζουν την μουσική τους, δεν ξέρουν να παίζουν, είναι άμπαλοι μπλα, μπλα, μπλα… Αυτό που έχω να πω για τους Soft Kill είναι πως το “Savior” υστερεί σε ιδέες… Όχι απλά υστερεί, δεν υπάρχουν ιδέες, καινούριες ιδέες, δεν υπάρχει πρωτοτυπία, δεν υπάρχει νεύρο, ένταση, ανατριχίλα κάτι να σου κάνει το “κλικ”, να σε κρατήσει σε εγρήγορση, να ανεβάσει την αδρεναλίνη. Και το βασικότερο… Δεν υπάρχει προσωπικότητα.
5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
