Ανταποκρίσεις

Sons Of Apollo, Parthian Shot

Sons Of Apollo, Parthian Shot

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου, FUZZ Club, Αθήνα

Σπάνια τυχαίνει κάποια συναυλία να πέφτει την πρώτη (καθημερινή) ημέρα της εβδομάδας. Κυρίως λόγω αυτού, αλλά και λίγο της ψιλοτσιμπημένης τιμής του εισητηρίου (δίκαια ίσως, αλλά αν π.χ. βλέπαμε Dream Theater, πόσο θα πήγαινε το εισητήριο;), πίστευα ότι το Fuzz club δύσκολα θα γέμιζε έστω με το μισό κόσμο από όσον χωράει. Τελικά διαψεύστηκα και χωρίς να γεμίσει τελείως, ο κόσμος ήταν υπεραρκετός. Και πώς να μην ήταν άλλωστε αν απλά σκεφτείς τους πέντε μεγάλους μουσικούς/παικταράδες που θα ανέβαιναν στη σκηνή το βράδυ της Δευτέρας. Νομίζω δε χρειάζεται να αναλύσουμε ποια είναι τα μέλη των Sons Of Apollo και που αλλού έχουν παίξει.

Τη συναυλία και την progressive metal βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Parthian Shot από την Αθήνα, για τους οποίους δεν ήξερα τίποτα μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησαν το μισάωρο set τους γύρω στις 20:00. Ήδη είχε συγκεντρωθεί κόσμος, αρκετός θα έλεγα, ενώ όσο πέρναγε η ώρα αυξανόταν. Πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι το κοινό έδειξε ζεστό ως προς το συγκρότημα, πράγμα που δεν περίμενα να γίνει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Οι Parthian Shot λοιπόν, ξεκίνησαν με μπόλικη ενέργεια και διάθεση και όρεξη, δείχνοντάς μας ότι αναζητούσαν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και να πάρουν ότι περισσότερο μπορούν από τη συγκεκριμένη εμφάνιση.

Αρχικό δείγμα από τη δουλειά τους ήταν το Placebo, το οποίο βρίσκεται στην πρώτη τους, EP κυκλοφορία με το όνομα του συγκροτήματος. Λίγο αργότερα, ο τραγουδιστής μοιράστηκε μαζί μας τη χαρά του σχήματος, καθώς την ίδια μέρα τους ειδοποίησαν ότι είναι έτοιμες οι τελικές ηχογραφήσεις (masters) για τον πρώτο τους full length δίσκο, από όπου και ακούσαμε τα τρία επόμενα κομμάτια. Ο ήχος τους είχε σίγουρα κάποια πιο σύγχρονα, “μοντέρνα” στοιχεία, οπωσδήποτε με ξεκάθαρη progressive metal προσέγγιση. Κάποια σημεία ήταν πιο δυνατά και με περισσότερο όγκο, αφήνοντάς σου ευχάριστη αίσθηση. Τα φωνητικά δε μου άρεσαν τόσο, για κάποιο λόγο δε μου “έκατσαν” τόσο στα αυτιά, ωστόσο υπήρξαν εναλλαγές σε διάφορα σημεία, όντας κάποιες φορές πιο επιθετικά και με μια κατεύθυνση ως προς το brutal/γρυλίσματα (αλλά όχι ακριβώς) και κάποιες φορές πιο «ψιλά», ο τραγουδιστής Παναγιώτης “Parthos” Παπαγεωργίου το δουλεύει καλά και όπως και η υπόλοιπη μπάντα, μοιάζουν να είναι σε καλό δρόμο. Παρόλο που δεν καθόμουν και στο ιδανικότερο σημείο για να έχω ολοκληρωμένη και πιο σωστή άποψη για τον ήχο, θεωρώ ότι ήταν συμμαχός τους στο μισάωρο που παίξανε. Καλή εντύπωση άφησαν η μπαλάντα Promises και το Jaded στο τέλος.

Parthian Shot setlist: Ιntro/Placebo/For Me/Promises/Jaded

Η μισή ώρα που μεσολάβησε για να βγουν στη σκηνή οι Sons Of Apollo, πέρασε νερό, πολύ γρήγορα. Αυτό που ακολούθησε μπορώ να πω ότι δεν είχε προηγούμενο. Δε χρειάζεται να είσαι αρρωστάκι του progressive για να εκτιμήσεις τους Mike Portnoy, Derek Sherinian, Ron “Bumblefoot” Thal, Billy Sheehan, και Jeff Scott Soto και για να σε εντυπωσιάσουν! Ειλικρινά αισθάνθηκα πολύ τυχερός που είχα την τύχη να τους δω, ακόμα κι ας μην είχα δώσει τόση σημασία στον περσινό τους δίσκο Psychotic Symphony, στον οποίο, όπως ήταν λογικό, ήταν βασισμένο το setlist της μπάντας. Για παράδειγμα, μεγάλη η ικανοποίηση, και πολύ ωραίο να βλέπεις ζωντανά τον Mike Portnoy, έναν από τους καλύτερους ντράμερ της μουσικής που ακούμε, εδώ και 20+ χρόνια. Τα δύο πρώτα κομμάτια, το God Of The Sun με το οικείο refrain του και το Signs Of The Timeέδωσαν το έναυσμα για μία επκληκτική εμφάνιση, η οποία σχεδόν σε κάθε στιγμή της μας έδινε να καταλάβουμε πώς πραγματικά είναι ένα δυνατό live. Πέραν του Jeff Scott Soto, ο οποίος γενικά ήταν απολαυστικός και θεωρώ ότι δεν υστέρησε πουθενά, μου άρεσαν πολύ κάποιες συνεργασίες που έγιναν στα φωνητικά, μαζί με τον απλά φοβερό και πολύ cool τύπο γενικά, τον Ron “Bumblefoot” Thal, άλλοτε κιθαρίστα των Guns NRoses. Ο τύπος, πργματικά είναι παικταράς, φρόντισε να το αποδείξει αυτό εξάλλου σε όλη τη συναυλία, ξεχωρίζοντας με το ιδιαίτερο και μοναδικό του στυλ, από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της συναυλίας. Στο encore, έφτασε στην κορυφή του δικού του έπους με το guitar solo του, όσο και να βαριέμαι solo ενός μόνο οργάνου στις συναυλίες (όπως π.χ. drum solo που γίνονται συχνά), τούτο εδώ πραγματικά μέτρησε και άξιζε. Προσωπικά, ακόμα και τις φορές που τραγούδησε, με εντυπωσίασε, το έχει άνετα και αυτό! Το Labyrinth θεωρώ ότι ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της εμφάνισής τους, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια του περσινού δίσκου υστέρησαν κάπου.

Ακολούθησε bass solo από τον έτερο παικταρά Billy Sheehan και το εντυπωσιακό διπλό του μπάσο. Αν και γενικώς τα βαριέμαι αυτά, μπορώ να πω ότι ήταν αρκετό για να μας δείξει τις απίστευτες ικανότητές του και σε ορισμένα σημεία ήταν λες και έπαιζε κιθάρα. Καταπληκτικός και αυτός, χωρίς πολλά λόγια. Πανέμορφο εως και συγκινητικό το The Prophets Song/Save Me, φόρος τιμής στον Freddie Mercury και στους Queen, πολύ πιθανόν μία από τις επιρροές τους. Πολύ έντονη και όμορφη στγμή. Οι μόνες ενστάσεις που έχω, είναι το Pink Panther Theme, στο οποίο δε βρήκα κάποιο νόημα, ενώ θα μπορούσε να λείπει το δεκάλεπτο instrumental Opus Maximus, το οποίο μάλλον κούρασε (ειδικά εάν δεν είσαι τέρμα progressive-άς) και στη θέση αυτών των δύο θα μπορούσαν να βάλουν, αν όχι π.χ. κάτι από Dream Theater, οποιαδήποτε άλλα τραγούδια από τις τόσες μπάντες στις οποίες έχουν υπάρξει μέλη. Έτσι θα υπήρχε περισσότερη ποικιλία σε αυτά που ακούσαμε και επίσης θα μπορούσαν να επιλέξουν και κάποιον άλλο δίσκο από Dream Theater, εκτός του Falling Into infinity” (1997) και των δύο κομματιών που ακούστηκαν από εκεί. Το Lines In The Sand πάντως, αν και αυτό μεγάλο, μέτρησε άσχημα με τους Ron “Bumblefoot” και Jeff Scott Soto να τα πηγαίνουν πάρα πολύ καλά στα φωνητικά (“Just Let Me Breathe η άλλη επιλογή από το δίσκο, που ακούστηκε λίγο μετά την αρχή, σίγουρα μπορούσαν να επιλέξουν κάτι πιο προφανές)! Μπορείς να το πεις και από τα highlight της συναυλίας. Πάντως, όλο αυτό με τις δύο Dream Theater επιλογές, μου φάνηκε σαν προφανή επιλογή από το συγκρότημα, μέσα στις τόσες που είχαν και δε μπορώ να κατανοήσω το γιατί.

Υπήρξαν στιγμές, που μέσα στην απορρόφησή μου από τη συνολική απόδοσή τους και τη μουσική τους, μου ήρθαν στο μυαλό και οι Pink Floyd. Μάλλον όχι και τόσο τυχαίο, αν σκφετείς ότι στο live τους στη Βουλγαρία πριν μερικές μέρες, είχαν εκτελέσει το Comfortably Numb (γιατί μόνο εκεί ρε παιδιά;), αλλά και την cover κυκλοφορία των Dream Theater πριν από 12 χρόνια . Το solo από τα πλήκτρα δεν έλειψε, αλλά δε νομίζω ότι χαλάστηκε και κανείς. Ο Derek έκανε κι αυτός τα δικά του, ξεκινώντας με Rainbow ηχόχρωμα, ενώ κατά τη διάρκεια του solo του, “έπαιξε” μαζί μας, δίνοντάς μας τις πρώτες νότες του Iron Man”. Το encore περιελάμβανε έναν hard rock τόνο με την εξαιρετική απόδοση του And The Cradle Will Rock” (Van Halen) και το κλείσιμο με το Coming Home ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα, μιας άψογης εμφάνισης που δικαίωσε όλους όσους παρευρέθηκαν στο Fuzz, άτομα από σχεδόν όλες τις ηλικίες και εποχές!

Πολύ ενθαρρυντικό να βλέπεις μπροστά μπροστά και γενικά, άτομα νεαρής ηλικίας που φυσικά το ζούσανε. Είναι κάτι που δε το είχα και δεδομένο, καθώς πάρα πολλά άτομα αυτής της ηλικίας “τραβιούνται” περισσότερο π.χ. από τον extreme ήχο. Ανεξάρτητα από τις όποιες ενστάσεις υπάρχουν για το setlist, οι πέντε τύποι κάνουν και έκαναν άριστα αυτό που είδαμε τη Δευτέρα το βράδυ και αυτό που σχεδόν όλοι μας περιμέναμε από αυτούς. Είναι φτασμένοι εξάλλου όλοι τους και μουσικάρες και είναι σημαντικό το ότι ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να δώσουν και πώς. Όλοι τους φοβεροί. Αν μπορώ να το πω κι αλλιώς, σεμινάριο απόδοσης, δυνατού live όπως έγραψα και πιο πάνω και δάσκαλοι στο είδος που υπηρετούν, progressive παροξυσμός, με αρκετή αύρα και εμφανή στοιχεία από Dream Theater όπως ήταν αναμενόμενο. Το μόνο αρνητικό για το τέλος, σαν να «εξαφανίστηκαν» λίγο γρήγορα μετά το live, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να τους συναντήσουμε για κάποιες φωτογραφίες, υπογραφές κλπ. Σε κάθε περίπτωση, εις το επανιδείν…!

Sons Of Apollo setlist: God Of The Sun/Signs Of The Time/Divine Addiction/Just Let Me Breathe (Dream Theater cover)/Labyrinth/Bass Solo/Lost In Oblivion/ The Prophet’s Song/Save Me (Queen cover)/Alive/Pink Panther Theme/Opus Maximum/Key Solo/Lines In The Sand (Dream Theater cover)/Guitar Solo/ And The Cradle Will Rock (Van Halen cover)/Coming Home

Κείμενο/Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός

Φωτογραφίες: Εβελίνα Γερακίτη

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X