Για δεύτερη φορά αντιμέτωπος με τους Γερμανούς Stahlmann, μία μπάντα που στην τάξη των Rammstein έπαιρναν πάντα άριστα, έχοντας υιοθετήσει το ίδιο στυλ, συγκαταλέγοντας τους εαυτούς τους στο “Neue Deutsche Harte” ή αλλιώς “New German Hardness”, με ότι συμπέρασμα βγάζει ο καθένας από αυτό. Παραδέχομαι το εν μέρη λάθος μου που ήθελε τους συγκεκριμένους κυρίους να μην έβρισκαν ιδιαίτερη ανταπόκριση από το κοινό, λόγο των προφανών επιρροών τους. Η πατρίδα τους μάλλον όμως δεν έχει τέτοια θέματα. Δεν ξέρω αν γι αυτήν την “επιτυχία” ευθύνεται η Γερμανική γλώσσα ή η ελαφρότητα των κομματιών, ή για να το θέσω πιο σωστά το ότι είναι εύκολα στην ακρόαση. Η μπάντα μου μοιάζει σαν να είναι σε διαρκή επιδίωξη “hit” κομματιών ώστε να κάνει όνομα, κάτι το οποίο φαίνεται να πετυχαίνει και στην τελική ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω γι’ αυτό; Μουσικά μην περιμένετε τίποτα περισσότερο από heavy riffs, ντραμς αρχικού επιπέδου και ακαταλαβίστικα (για εμάς) φωνητικά που δεν ξεχωρίζουν από αυτά του “Till Lindemann”. Έντεκα κομμάτια που μετά την δεύτερη ακρόαση τα έχεις μάθει απέξω (μην σου πω ότι έχεις μάθει να μιλάς και γερμανικά), που παρόλα τα κακά που τους έχω προσάψει δεν με ενοχλούν και τόσο ακουστικά. Στην κρίση του καθενός το “Adamant”, δεν νομίζω όμως ότι θα πιάσει και τόσο στην ωραία μας Ελλάδα.
6/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
