Οι Tesla από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι και τη διάλυση τους το 1995 (στα νιάτα μου δηλαδή) αποτέλεσαν μια από τις αγαπημένες μου hard rock μπάντες. Κυκλοφόρησαν τρεις δισκάρες τα “Mechanical Resonance” (1986), “The Great Radio Controversy” (1989) και “Psychotic Supper” (1991) ένα εκπληκτικό unplugged live το “Five Man Acoustical Jam” (1990), τότε που τα unplugged δεν είχαν γίνει ακόμη μόδα, και γνώρισαν δόξες και μεγαλεία με πωλήσεις, παγκόσμιες περιοδείες και υψηλές θέσεις στα charts. Το 1994 κυκλοφόρησαν το πολύ καλό “Bust A Nut” και κάπου εκεί διαλύθηκαν. Επανήλθαν το 2000, κυκλοφόρησαν το δυνατό live “Replugged” (2001), τα studio albums “Into the Now” (2004) και “Forever More” (2008) προσπαθώντας να ακουστούν πιο σύγχρονοι, και 4-5 ακόμη album με διασκευές, ακουστικές ηχογραφήσεις, συλλογές και άλλες τέτοιες ομορφιές των εταιριών. Εν έτη λοιπόν 2014 (και αφού σας ενημέρωσα ιστορικώς) κυκλοφορούν τον έβδομο studio δίσκο τους υπό τον τίτλο “Simplicity”. Και ενώ τα “Into the Now” και “Forever More” περιείχαν καλές στιγμές το “Simplicity” πολύ απλά αποτελεί την χειρότερη κυκλοφορία που φέρει το όνομα Tesla. Δώδεκα παντελώς ανούσιες συνθέσεις, νερόβραστες μπαλαντίτσες, ψευτο-bluesy και kitch country αμερικανιές, ενώ στις πιο “δυνατές” στιγμές τους ακούγονται τόσο ξενέρωτοι όσο όλα αυτά τα νέο- ροκ και καλά σχήματα των ημερών μας. Ο τρόπος που έχει επιλέξει να τραγουδά ο Jeff Keith, alternative “νιαουριστά” φωνητικά της σειράς, από την επάνοδο τους το 2000 και μετά έχει γίνει ακόμη χειρότερος, απίστευτα μονότονος και ξενέρωτος και εκνευριστικός όσο εκεί που δεν πάει. Δίσκος που σίγουρα θα πάει καλά στις H.Π.Α. με τις νέο-σαβούρες που ακούν εκεί και παίζουν τα κολεγιακά ραδιόφωνα αλλά για μένα αποτελεί μεγάλη απογοήτευση. Συγχύστηκα και που να χω στο ράφι το The Great Radio Controversy να ισιώσω…..
3/10
Πάνος Πρέντζας
