Από την πανέμορφη Βενετία μας έρχονται οι The Moor, με το ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους, ενώ το 2010 είχε προηγηθεί το EP τους. Το Ιταλικό κουαρτέτο αποτελείται από τους κυρίους Enrico Longhin (φωνή και κιθάρα), Davide Carraro (κιθάρα), Massimo Cocchetto (μπάσο) και Albert Businari (τύμπανα), ενώ guest εμφάνιση κάνουν οι Debbie Hyska με την φωνή της στο κομμάτι “Venice” και Gilles Boscolo (Ashent), με ένα keyboard solo στο “Clouds and Shales”. Περνώντας καθαρά στα του δίσκου, ομολογώ ότι πιάστηκα απροετοίμαστος. Οι Ιταλοί με εξέπληξαν με το πλήθος επιρροών τους και τον τρόπο με τον οποίο τις φίλτραραν στις συνθέσεις τους. Σαν γενικότερη ταμπέλα για ευκολία, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα progressive metal album το οποίο κοιτάζει προς Σκανδιναβία, Nightingale και Pain of Salvation για παράδειγμα, αλλά και Βρετανία στις μοντερνιές του. Από εκεί και πέρα θα βρείτε πολλά πράγματα, όπως ακόμα και power/thrash (άκου το “Covered”), το ομότιτλο τρίλεπτο instrumental που ηχεί σαν ξεχασμένη Mastodon σύνθεση, ή ακόμα και το super catchy “The Road” που ηχεί περισσότερο “αμερικάνικο”. Το musicianship είναι σε πολύ ψηλά επίπεδα ενώ τα περισσότερα τραγούδια έχουν πολύ άμεσα μελωδικά refrain. Παραγωγή και μίξη έκανε ο ίδιος ο Longhin, ενώ το mastering επιμελήθηκε ο Jens Bogren στα Fascination Street Studios, o οποίος έχει δουλέψει μαζί με συγκροτήματα όπως Amon Amarth, Katatonia, Opeth, Pain of Salvation, Paradise Lost, Symphony X και πάρα πολλά άλλα. Δεν ξέρω αν σας μπέρδεψα από την περιγραφή μου για τον δίσκο και να σας φαίνεται ένα συγχυσμένο αποτέλεσμα, αλλά πραγματικά αξίζει να ακούσετε και να επενδύσετε σε αυτό το ιδιαίτερα αξιόλογο album, το οποίο απευθύνεται άνετα σε φίλους από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου και ιδιαίτερα τους progsters.
8/10
Παναγιώτης Αποστολόπουλος
