Δεύτερος δίσκος γι αυτές εδώ τις μουσικάρες από την Νέα Υόρκη, ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια απραξίας. Η αλήθεια στην προκειμένη περίπτωση είναι πως μέχρι την ακρόαση του δίσκου δεν τους γνώριζα αλλά πραγματικά με εντυπωσίασαν. Ας το πιάσουμε από την αρχή. Το εξώφυλλο αυτού εδώ του άλμπουμ αποπνέει κάτι σύγχρονο και ρετρό μαζί, σίγουρα progressive, χωρίς όμως να μπορείς να προσδιορίσεις σε ποιά ακριβώς κατεύθυνση κοιτάει. Άραγε είναι τέρμα 70’s κλασικούρες οι τύποι και γουστάρουν Gentle Giant, Kansas και King Crimson; Ναι, αρκετά είναι η απάντηση. Αυτό είναι όλο; Με το σήμερα έχουν καμία επαφή; Αυτό και αν δεν έχουν! Με ήχο αρκετά ευρωπαϊκό που στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον φέρνει στο μυαλό όχι μόνο τους τεράστιους Sieges Even όσο και τους αρκετά νεότερους Riverside και Anubis Gate, δεν παραλείπει να αποδείξει την αγάπη τους για τα πολύπλοκα μετρήματα και τις τεχνικές/jazzy ακροβασίες έχοντας εδώ πια στο μυαλό συγκροτήματα όπως οι Coheed And Cambria, The Mars Volta ακόμη και τους The Aristocrats του μεγάλου Guthrie Govan. Το ερώτημα συνεχίζει να παραμένει.. Αυτό είναι όλο και όλο; Εδώ είναι που κάπως χαλάει το πράγμα… Από τη στιγμή που προσπαθούν σ αυτό το τεράστιο καμβά επιρροών να χωρέσουν και πιο ακραίες επιρροές τύπου Mastodon και περίπου Opeth (θα ακούσετε σε σημεία και αμιγώς black metal φωνητικά!!!)το αποτέλεσμα αρχίζει και χάνει σε συνοχή. Ειδικά από τη στιγμή που κατά τη γνώμη πάντα στα πιο ακραία στοιχεία φαίνεται να μην το “‘έχουν” σε αντίθεση με τα περισσότερο παραδοσιακά prog στοιχεία όπου πραγματικά “κεντάνε”. Οι πολύ ωραίες ακουστικές κιθάρες αλλά και τα άκρως ενδιαφέρονται γυναικεία φωνητικά εδώ και εκεί προσθέτουν στη ροή και την ποικιλία του δίσκου, ενισχύοντας με αυτό το τρόπο και τα λεγόμενα μου ακριβώς παραπάνω. Μέχρι την ολική μεταμόρφωση τους σε μια από τις μεγαλύτερες prog rock μπάντες της εποχής μας, πράγμα για το οποίο έχω αρχίσει ήδη να προσεύχομαι, πάρτε εδώ ένα…
7.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
