Μέτριο Symphonic Flower/Power Metal από Βραζιλία στο ύφος των Nightwish, Rhapsody και Freedom Call σε έκδοση περιορισμένης ευθύνης όμως. Επίσης το πακετάκι θυμίζει και Kamelot (αλλά και Nightwish, όπου είναι και ο Hietala πίσω από το μικρόφωνο) καθώς σχεδόν συνέχεια και σε όλα τα κομμάτια χρησιμοποιούνται σε κοινή έκταση τόσο ανδρικά όσο και γυναικεία φωνητικά. Το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας καθώς το 2010 είχε καταφέρει να κυκλοφορήσει το “Harmonizing the World” το οποίο ήταν στο ίδιο επίπεδο, το ίδιο μέτριο ίσως με λίγο πιο άμεσες συνθέσεις όμως με χειρότερη ενορχήστρωση στα συμφωνικά σημεία που εδώ αποτελεί και το μόνο πραγματικά δυνατό χαρτί της μπάντας. Δυστυχώς εδώ μέσα για κάθε μία έκλαμψη της μπάντας υπάρχει και ένα σημείο όπου τα σκατώνει παντελώς. Μεγάλο φάουλ το πόσο θαμμένη η κιθάρα ηχητικά και πόσο απόμακρη από το συνθετικό και το σολιστικό κομμάτι. Βασικά τα κομμάτια να το θέσω απλά… Όσο δεν έχουν λόγια τα πάνε περίφημα (για όσους βέβαια γουστάρουν το ιδίωμα). Από εκεί και πέρα μόλις ανοίξει το στόμα του ένας από τους δύο τραγουδιστές το κομμάτι πέφτει με τη μία 3 σκαλιά κάτω. Παραδόξως όταν τραγουδάνε και οι δύο μαζί το κακό δε διπλασιάζεται, ίσα-ίσα κάπως φτιάχνουν τα πράγματα. Ακόμα πιο παράδοξο… δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα σόλο οργάνου εδώ μέσα κάτι πολύ απόμακρο από το συγκεκριμένο υποείδος. Κρίμα γιατί πραγματικά οι συνθέσεις είναι προσεγμένες μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο και ιδιαίτερα περίπλοκες! Παραγωγή και αυτή τίποτα το ιδιαίτερο. Τελευταίο στολίδι στα αρνητικά του δίσκου η τεράστια διάρκεια του που τον κάνει ακόμα πιο δύσκολο για κάποιον να τον ακολουθήσει. Κάποια κομμάτια που θεωρώ ότι ξεχωρίζουν εδώ μέσα είναι το καλύτερο για μένα του δίσκου “Thin Line to Insanity”, το οποίο με καλύτερες φωνές και ένα βαρβάτο σολίδι θα ήταν τέλειο. Γενικά ο δίσκος προς τη μέση κάνει ένα καλό ξέσπασμα ανεβασμένης ποιότητας με το προαναφερθέν, το “Watcher”, το “WTC” και το 15λεπτο κομμάτι το οποίο κάπως παλεύεται. Αλλά αυτό που μένει με την πρώτη ακρόαση τελικώς είναι οι κακές φωνές ενώ με τη δεύτερη αρχίζεις να ανακαλύπτεις τις καλές συνθετικές στιγμές. Τελικώς προτείνεται αυστηρά μόνο στους κολλημένους με το Symphonic που απλά θέλουν να τα τσεκάρουν όλα.
5.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
