Οι Αμερικάνοι doomers επιστρέφουν. Έχοντας κυκλοφορήσει συνολικά 18 δουλειές τους από το 2010 μέχρι τώρα (μαζί με EP, singles,demos και albums) είναι κάπως δύσκολο να πει κανείς πως στερούνται έμπνευσης. Κ’ όμως, το συγκεκριμένο album στερείται πολλών πραγμάτων. Η σύνθεση που υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι “στοιχειώνει”, τώρα μένει συνεχώς ίδια και κατά συνέπεια αποβαίνει βαρετή. Οι Unearthly Trance σίγουρα είναι μια από τις πιο δραστήριες underground σχετικά νεοφερμένες μπάντες στον χώρο του doom, και οι φανατικοί ακροατές του είδους περιμένουν μάλλον πολλά παραπάνω. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η μπάντα διαθέτει τεχνική ικανότητα και ταλέντο, αλλά θεωρώ σημαντικό να αναφέρω πως το “V” πάσχει από σοβαρή έλλειψη σταθερής ποιότητας, και μάλλον στο συγκεκριμένο λάθος να “χρεωθεί” η πτώση του δίσκου. Ο κιθαρίστας Ryan Lipynsky είναι σαφώς ταλαντούχος όσον αφορά την κατασκευή και την εκτέλεση riffs, όπως στο “The Tesla Effect” και στην απόλυτη “κτηνωδία” στο “The Horsemen Arrive In The Night”, και το αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας στο εντυπωσιακό solo του “Solar Eye”. Τα ενθαρυντικά σημάδια σταματάνε εδώ, όμως. Ο Lipynsky φωνητικά προσφέρει την πιο αξιοσημείωτη παγίδα που υπάρχει στο album με την πρώτη ακρόαση των αρχικών κομματιών. Στην πορεία γίνεται αντιληπτό πως υπάρχει παντελής έλλειψη ατομικότητας, και όταν προσπαθεί να αλλάξει λίγο το ύφος του (“Sleeping While They Feast”) καθίσταται ακόμη πιο σαφές ότι οι φωνητικές του δυνατότητες είναι πολύ περιορισμένες. Άλλο ένα σημαντικό ελάττωμα του “V” είναι πως η μπάντα δίνει την εντύπωση ότι θέλει να κάνει “σίγουρο παιχνίδι”.Υπάρχει πολύ μικρή διακύμανση του ύφους από το ένα κομμάτι στο άλλο και ως αποτέλεσμα αυτού το album γίνεται αναπόφευκτα αρκετά μονότονο. Αν το συγκρότημα έδινε μια πιο τολμηρή προσέγγιση στο γράψιμο, το album θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα πιο ενδιαφέρον και πιο ευχάριστο. Θεώρησα δειλή τη στάση του συγκροτήματος και πιστεύω πως τα μέλη είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητες τους αποτελεσματικά και να δημιουργήσουν ένα σύνολο που να τους αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μια απογοητευτική προσπάθεια συνολικά.
4,5/10
Μαρία Θεοδωράκη
