AlbumsΚριτικές

W.E.B. – Tartarus (Apathia)

Το τέταρτο άλμπουμ των Αθηναίων W.E.B. είναι έτσι όπως θα περίμενε κανείς. Θεοσκότεινο, ίσως και ακόμα πιο σκοτεινό από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, το “For Bidens” (2014). Το συγκρότημα εδώ, δοκιμάζει καινούρια πράγματα, κυρίως στον τομέα της ενορχήστρωσης και της παραγωγής, με σκοπό μεταξύ άλλων, να ακούγονται λίγο πιο επικοί, εκτός από σκοτεινοί. Γενικώς, είναι ένα πιο “χύμα” άλμπουμ, χωρίς πολλά κιθαριστικά solo, με ξεκάθαρα πιο επιθετική διάθεση, ενώ επίσης, πρόκειται για concept δίσκο που λειτουργεί σαν έργο και χωρίζεται σε τρία μέρη, την κάθοδο, την (όποια) δοκιμασία υπάρχει πριν πεθάνει κανείς και όπως καταλαβαίνει κανείς, το θάνατο, όπως δείχνει και η τριλογία στο τέλος. Όσοι έχετε μείνει σχετικά πίσω με το τι γίνεται στη μπάντα και πώς κινείται ηχητικά, σίγουρα ξεχάστε, τα βαθιά και gothic φωνητικά, τους συχνούς πειραματισμούς, αλλά και τα ηλεκτρονικά στοιχεία που υπήρχαν αρκετά στο δεύτερό τους πόνημα Jesus Heist του 2008.

Η όλη ιστορία του δίσκου, μετά τη δραματική εισαγωγή του Where Everything Begun: Intro, ξεκινάει με το Tartarus, το οποίο ήταν και το πρώτο που ακούσαμε, με το official video του, πίσω στο καλοκαίρι. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά πριν ακολουθήσουν και άλλες που στο μυαλό μου ήρθαν οι Μoonspell. Τα γνώριμα φωνητικά του Darkface στην αρχή και με μία ίσως λίγο πιο μελωδική death metal προσέγγιση. Επίσης στην αρχή, είναι πιο αργό, αλλά εξελίσσεται πιο μελωδικά αλλά και πιο γρήγορα καθώς «χώνει» πιο πολύ στην πορεία. Στις πρώτες ακροάσεις μου φάνηκε αρκετά τυπικό, αλλά γενικά είναι ένα δεμένο κομμάτι με καλή δομή. Σε αυτό εδώ, το συγκρότημα πειραματίστηκε παραπάνω, χωρίς να θέλει να το καταλάβει ο ακροατής. Δειλά δειλά τα χορωδιακά φωνητικά κάνουν την εμφάνισή τους ξανά προς το τέλος.

Το Ave Solaris που ακολουθεί για το Θεό Απόλλωνα. Σε βάζει στο κλίμα γενικά και αμέσως φαίνονται τα πιο ορχηστρικά μέρη. Κομμάτι που δε το ξεχνάς εύκολα χάρη στο bridge/refrain του και τον τρόπο που χρησιμοποιείται η λέξη rise! Για το Dragona που έγινε δικαιότατα έγινε και lyric video απλά να πω ότι είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα όταν το πρωτοάκουσα! Εύκολα το καλύτερο του δίσκου, αλλά και από τα καλύτερα τραγούδια και κυρίως refrain για το 2017 μπορώ να πω! Εδώ ξεδιπλώνεται όλο το ταλέντο του συγκροτήματος, βγάζοντας συναίσθημα και θυμίζοντας αρκετά στοιχεία από black metal αλλά και από τους πρωτεργάτες της ελληνικής extreme metal σκηνής, τους SepticFlesh. Το πιο αντιπροσωπευτικό του δίσκου, αλλά και της τωρινής περιόδου της μπάντας θα έλεγα. Κάνει ένα πολύ ωραίο παραλληρισμό με το θάνατο του δράκου και με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενώ με αυτό κλείνει και το πρώτο μέρος που είναι η τριλογία της καθόδου.

Όσον αφορά τον πιο ενορχηστρικό Septic Flesh δρόμο που ακολουθείται στο άλμπουμ, αυτός φαίνεται στο I, The Bornless πιο είναι πιο doom σε κάποια περάσματα και έχει κάποια χαρακτηριστικά, κοφτά κιθαριστικά riffs που τα θυμάται εύκολα κανείς. Ο συνθετικός χαμός του άλμπουμ πάντως γίνεται σε όλο το Morphine For Saints, πιο μεγάλο και πολύπλοκο κομμάτι γενικά. Είναι από τα πιο επιθετικά του δίσκου, αργό και παράλληλα γρήγορο. Αναφέρεται στη δοκιμασία που περνάει η ψυχή, πριν το θάνατο και αναρωτιέται αν όντως υπάρχει τέτοια δοκιμασία. Πριν την τριλογία έχουμε το Cosmos In Flames, το οποίο και είναι το πιο SepticFlesh κομμάτι του δίσκου, πράγμα που καταλαβαίνει από το τεχνικό παίξιμο αλλά και το refrain. Γρήγορα και τα φωνητικά εδώ σε ορισμένα σημεία, πολύ καλή δουλειά, ενώ τα riffs πυροβολάνε. Εδώ έχουμε και το πρώτο πιο θεατρικό στοιχείο, με διάλογο που είναι από την “Αποκάλυψη”.

Το πρώτο κομμάτι της τριλογίας, το “Thanatos Pt.I – Golgotha” είναι πιθανόν και το πιο σημαντικό καθώς εδώ έχουμε τη συμμετοχή του Σωτήρη Βαγενά των SepticFlesh, στην guest συμμετοχή του. Ένα υπέροχο refrain, κλασικά γρήγορα riffs, ποιοτικότατο κομμάτι, δε θα μπορούσε αλλιώς, αφού πετυχαίνουν άψογη συνεργασία και βάζουν το στίγμα τους στην ελληνική σκηνή. Η ατμόσφαιρα που υπάρχει στο άλμπουμ πάει σε άλλο επίπεδο. Στο “Thanatos Pt.II – Epitaphios” οι τόνοι χαμηλώνουν. Πιο ισορροπημένο γενικά και ισορροπία μεταξύ ενορχηστρώσεων, φωνητικών και riffs. Ισορροπημένο, ισορροπία μεταξύ ενορχηστρώσεων, φωνητικών και riffs. Κλείνει μελωδικά και απαλά με τη συνοδεία γυναικείων φωνητικών της Maria Melissanthi Routi και της Niki Rosa Frei, η οποία ακούγεται επίσης στο δεύτερο και τρίτο κομμάτι. Οι δύο γυναικείες φωνές εδώ, είναι φυσικά λόγω των διαφορετικών χροιών που χρειάζονταν, για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα που ήθελαν να πιάσουν. Η γυναικεία φωνή στο διάλογο είναι επηρεασμένη από το θάνατο του Δράκουλα. Πολύ πιο ατμοσφαιρικό, ειδικά προς το τέλος. Εκεί που έχεις την εντύπωση ότι τελείωσε, συνεχίζει να βαράει με πιο σκοτεινά φωνητικά, για να κλείσει λίγο αργότερα. Αρκετά μεγάλο είναι η αλήθεια σε διάρκεια, ίσως δε χρειαζόταν τόσο, γενικά ευχαριστήθηκα την ατμόσφαιρά του και τα νέα στοιχεία για το άλμπουμ, αλλά θα ήθελα να είναι πιο μικρό. Για το τέλος, το  “Thanatos Pt. II – Mnemosynon” σηματοδοτεί ένα πολύ σκοτεινό κλείσιμο που ταιριάζει φυσικά τέλει με το τέλος του concept. Ακολουθεί το θεατρικό και περιγραφικό στοιχείο με κάποιους διαλόγους (αμφορισμός). Δε νομίζω ότι το παράκαναν σε αυτό το κομμάτι, με τα φωνητικά να ψιθυρίζουν, σίγουρα το κάνανε λιγότερο από ότι στην προηγούμενη τριλογία του “For Bidens”, πράγμα που προτιμώ και είναι πιο ισορροπημένο. Μου άρεσε που πίσω από τους διαλόγους και τα ψιθυρητά ακούγονται οι στίχοι του refrain. Το φινάλε εξίσου δραματικό με την αρχή του “Where Everything Begun”, κόλλησε και ταίριαξε άψογα.

Πολύ καλές συνεργασίες και καθοριστική, όπως αναμενόταν η συμβολή του Χρήστου Αντωνίου των Septic Flesh στην ενορχήστρωση του δίσκου και στα ορχηστρικά μέρη  που ακούμε σε ολόκληρο το δίσκο. Χωρίς αμφιβολία όλο αυτό ανέβασε ψηλά το άλμπουμ. Εκτός των άλλων σε διάφορα σημεία θυμήθηκα τους Cradle Of Filth, όχι τυχαίο που θα τους ανοίξουν στη συναυλία που έχει ανακοινωθεί για τον Ιούνιο! Έχει γίνει πολύ δουλειά στην ενορχήστρωση και έχει γίνει καλά. Δε μπορώ να πω ότι υπήρχαν κουραστικές στιγμές, ίσως λίγα σημεία στην τελευταία τριλογία, που απλά εμένα προσωπικά δε με τραβάνε τόσο, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν το πιο πειραματικό κομμάτι του δίσκου. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί είναι οι W.E.B. του σήμερα και αυτού τουλάχιστον του άλμπουμ, με τον χαρακτηριστικό σκοταδισμό τους και οπωσδήποτε εδώ συναντάμε κομμάτια που δε θα ξεχαστούν εύκολα, με πιο χαρακτηριστικά, πλην του φοβερού έπους Dragona (αν δε το έχετε ακούσει απλά να το κάνετε!), τα Ave Solaris , Morphine For Saintsκαι “Thanatos Pt.I – Golgotha”, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν είναι σε υψηλό επίπεδο. Πρόκειται για πολύ καλές συνθέσεις γενικά.

7.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X