Σίγουρα οι πιο πολλοί θα θυμούνται τους Wig Wam από τη συμμετοχή τους στη Eurovision του 2005 με το “In My Dreams”. Παρότι η εμφάνιση ήταν καρακιτσαριό του κερατά και παρόλο που η υπόθεση βρώμαγε mainstream από χιλιόμετρα μακριά, οι “αδερφές από τη Νορβηγία” (όπως πολλοί τους αποκαλούσαν τότε), κατάφεραν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους κι ας το ‘χε σηκώσει τότε η Ελενίτσα μας. Όπως και να ‘χει, οι Wig Wam είναι τρομερά αδικημένοι σαν μπάντα. Σχεδόν κανείς δε γνωρίζει πως έχουν στο ενεργητικό τους ένα-δύο πολύ καλά δισκάκια που λιώνονται για πλάκα. Μόνο ένα έχω να πω. Με το ολοκαίνουργιο “Wall Street” οι μακιγιαρισμένοι Νορβηγοί μπορούν άνετα πλέον να καυχιούνται πως είναι η μεγαλύτερη glam metal μπάντα της χώρας τους. Ο δίσκος διαθέτει εκείνη τη θαυματουργή rock φόρμουλα που ανεβάζει κέφια και διαθέσεις στο maximum. Όπως είχαμε διαπιστώσει και μόνοι μας στον “ευρωπανήγυρο”, τα τυπάκια ακολουθούν το χιλιοβαδισμένο glam δρόμο που τόσοι πολλοί έχουν βαδίσει. Αυτό πάει να πει: “catchy” refrains, τουμπανιάρικα drums, καλογυαλισμένα σολαρίσματα και φυσικά παρδαλή ενδυμασία. Κομμάτια έχουμε μπόλικα και για κάθε περίσταση. Super γηπεδικές συνθεσάρες (“Wall Street”, “OMG! (Wish I Had A Gun)”, “Wrong Can Feel So Right”), μπαλάντες που ραγίζουν καρδιές (“Tides Will Turn”, “Things Money Can’t Buy” instrumental), συνθέσεις με 80’s πνεύμα (“Try My Body On”, “Natural High”), αλλά και ένα ηχητικά περίεργο “One Million Enemies” που περνά αδιάφορο. Τέλος, υπάρχει σαν bonus track μία πολύ καλή διασκευή στο “School’s Out” του Alice Cooper, κλείνοντας με χαμόγελα αυτή την ακρόαση. Μην το κουράζουμε άλλο όμως. Ο φετινός δίσκος των Wig Wam τα σπάει άσχημα και ας έχουν σκαλώσει οι κακοπροαίρετοι, λέγοντας πως πρόκειται για άλλο ένα συγκροτηματάκι που έκανε μια περασιά από τη Eurovision. Αυτοί χάνουν!
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
