Βλέποντας στο γραμματοκιβώτιό μου σαν ανάθεση τα “Spiral Castle” και “The Courts Of Chaos”, αναρωτήθηκα τι μπορώ να γράψω για αυτές τους δουλειές του αείμνηστου
Όποιος ψάχνει, λένε, βρίσκει. Και αυτό έγινε με την Cult Metal Classics και τους Αμερικάνους Mesheen. Ρε μπαγάσες, που πάτε και τους ξετρυπώνετε; Όπως καταλαβαίνετε,
Η συγκεκριμένη κριτική θα μπορούσε κάλλιστα να συνοψιστεί σε δυο-τρεις προτάσεις: «εάν είστε οπαδός της κιθάρας, του Marty Friedman και της γενικότερης ιαπωνικής κουλτούρας, τότε
Βλέπεις όνομα της μπάντας. Οι συνειρμοί με τους Rage είναι αναπόφευκτοι και ένα μικρό χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του. Βλέπεις εξώφυλλο, μαζεύεσαι στη γωνία σου.
Μια διαφορετική υφολογικά και μουσικά κυκλοφορία θα μας απασχολήσει στην συγκεκριμένη κυκλοφορία. Αν και δεν εντάσσεται και τόσο στον ακραίο ήχο, σε αρκετά σημεία φαίνονται
Οι Amaranthe είναι η ένοχη απόλαυσή μου και δε ντρέπομαι καθόλου γι’αυτό. Ούτε φοβερά νοήματα, ούτε ακροβατικά με υψηλή τέχνη. Απλά πιασάρικη, feel-good pop μουσική