AlbumsΚριτικές

Sepultura – The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart (Nuclear Blast)

Κάθε μπάντα όταν φτάνει στο απόγειο της παρακμής της δικαιούται, όπως είναι λογικό, ένα κύκνειο άσμα. Και οι Sepultura δεν αποτελούν εξαίρεση, με το “Kairos” να αποδεικνύεται η ύστατη αναλαμπή έμπνευσης. Διατηρώντας το δειλό μου χαμόγελο από εκείνη την κυκλοφορία, ήλπιζα ότι το νέο album θα ήταν ικανό να δείξει πως ίσως υπάρχει ζωή και μετά την απουσία των Cavalera Bros. Αντ’ αυτού δημιούργησαν άλλη μία αμφιλεγόμενη δουλειά. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο σιδηροδρομικός τίτλος “The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart” είναι εμπνευσμένος από την επισήμως πρώτη ταινίας επιστημονικής φαντασίας “Metropolis” του 1927, όπου ένας επιστήμονας θέλει να μεταμορφώσει ένα ρομπότ σε αληθινό άνθρωπο. Αυτό σύμφωνα με τη μπάντα έρχεται σε σαφή αντίθεση, καθώς πλέον ο άνθρωπος τείνει να γίνει όλο και πιο “ρομποτοποιημένος” από τη συνεχή πλύση εγκεφάλου. ΟΚ, σαν αλληλένδετη ιστορία έχει τη μαγεία του. Το μουσικό κομμάτι όμως είναι μία άλλη ιστορία. Τα τραγούδια είναι επιθετικά, αλλά εξακολουθούν να μην ηχούν σαν Sepultura. Αν και αυτό δε φαίνεται στην αρχή με το εξαιρετικό άνοιγμα του “Trauma Of War”. Το καλό είναι πως κρατάει τα θετικά στοιχεία που υπήρχαν στα προηγούμενα “Dante XXI” και “A-Lex” χωρίς να κάνει κάποια σύνθεση ανάξια ακρόασης. Από κει και πέρα οι διηγηματικοί πειραματισμοί που κυριαρχούν στους Seps κάθε φορά που θέλουν να κάνουν ένα concept album είναι ξανά φανεροί, αν και λίγο πιο υποσυνείδητα αυτή τη φορά. Όσον αφορά ατομικές περιπτώσεις κομματιών τώρα. Δυστυχώς η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, αναλογικά θα ήταν η πιο μέτρια του “Kairos”. Και αυτό γιατί, κατά τη γνώμη μου, λείπει αρκετά αυτό το “straight to the point” τσαμπουκαλεμένο συναίσθημα που χαρακτήριζε τη μπάντα προ διετίας. Τρανή απόδειξη είναι η ίδια η ροή του album από τη μέση κι έπειτα με τα “Grief” και “The Age Of The Atheist”. Αξιόλογες στιγμές πάντως είναι το “The Vatican” (αν διαγράψουμε το κουραστικό intro), το ογκώδες “Impending Doom” και ένα “Da Lama Ao Caos” που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως το “Ratamahatta” της εποχής. Ο νεοαφιχθέντας Eloy Casagrande ομολογώ ότι δε με έπεισε στα drums, καθότι πολύ λίγος για να αναπληρώσει το βαρύ κενό του θηρίου Jean Dolabella, ενώ και η guest συμμετοχή του Dave Lombardo στο “Obsessed” πιστεύω πως έγινε καθαρά για εμπορικούς λόγους. Εν ολίγοις, το νέο album των Sepultura (τίτλο δεν ξαναγράφω ούτε για πλάκα!) πηγαίνει τη μπάντα ένα βήμα πίσω και ακόμα πιο μακριά από την ένδοξη ιστορία τους. Και κάπου εδώ, ίσως θα ‘πρεπε ο Andreas Kisser να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να δώσει τέλος σε αυτή την παράνοια.

5/10

Χάρης Μπελαδάκης

[email protected]

RodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X