Οι Abraham σχηματίστηκαν το 2007 στην Λοζάνη από τον κιθαρίστα των Kruger, Jacques Vierdaz. Το κουϊντέτο ονομαζόταν αρχικά Le Baron Vampire. Οι Ελβετοί έχουν κυκλοφορήσει άλλους τρεις δίσκους, με πιο πρόσφατο το “Look, Here Comes The Dark!” του 2018. Ο δίσκος αυτός βασιζόταν πάνω σε έναν ενιαίο θεματικό άξονα που έντυνε μια δυστοπική ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Η τελευταία διηγούταν την εξαφάνιση της ζωής πάνω στην γη με ατμοσφαιρικούς post-metal και sludge ήχους.
Το “Débris De Mondes Perdus” αποτελεί την συνέχεια της διήγησης αυτής από στιχουργικής άποψης. Η αποχώρηση του κιθαρίστα Mathieu Jallut, που ήταν υπεύθυνος και για μεγάλο μέρος των φωνητικών στον προηγούμενο δίσκο, δεν φαίνεται να επηρέασε αρνητικά την μπάντα. Ο Renzo Especial αναλαμβάνει πλέον εξ ολοκλήρου τα φωνητικά και καταφέρνει περίφημα να ανταποκριθεί τόσο στις πολεμικές sludge κραυγές του “Verminvisible”, όσο και στα ονειρικά post νανουρίσματα του “Maudissements”.
Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου, ο στόχος του σχήματος ήταν να χρησιμοποιήσει όσο λιγότερα μουσικά όργανα γίνεται και να αποφύγει την επιτηδευμένα γυαλισμένη παραγωγή, με σκοπό να παράγει έναν ήχο περισσότερο επιθετικό και άμεσο από τον προκάτοχο αυτής της κυκλοφορίας. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα. Οι συνθέσεις ακούγονται πλήρεις και δημιουργικές κάθε στιγμή και τα μελωδικά και «ήσυχα» σημεία βρίσκονται εκεί για να εντείνουν την επιθετική πλευρά της μπάντας. Όχι λόγω δημιουργίας αντίθεσης αλλά επειδή αποπνέουν την ίδια επιθετικότητα με αυτή.
Αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του δίσκου δεν είναι η τεχνική και συνθετική αρτιότητά του. Είναι το γεγονός ότι είναι πρωτίστως ένας δίσκος έντονων συναισθημάτων. Με κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό όλων, την οργή. Αυτό το συναίσθημα είναι η πραγματική πηγή έμπνευσης του, πέρα από τις δυστοπικές ιστορίες και το λογοτεχνικό έργο της Mira Neberlova που κατονομάζονται ως τέτοιες. Είναι εκεί κάθε στιγμή και χαρτογραφείται με τόση ένταση και ακρίβεια που σχεδόν σε ξαφνιάζει.
Ακόμα και η ατμοσφαιρική φωνή της indie μουσικού Emilie Zoé που συμμετέχει στο finale του δίσκου “Black Breath”, συμπαρασύρεται από το κλίμα. Αντί να συμβεί το αντίστροφο, που παρατηρείται συνήθως σε συμμετοχές καλλιτεχνών από διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο. Τελικά η μπάντα κατάφερε να διηγηθεί πράγματι μια ιστορία αλλά με διαφορετικό πρωταγωνιστή και θέμα από αυτό που αποσκοπούσε. Λίγη σημασία έχει, όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό. Αν ήταν να περιγράψουμε το συνολικό αποτέλεσμα με δύο λέξεις, θα λέγαμε τις εξής: έντονος δίσκος. Και θα σας τα είχαμε πει όλα, χωρίς πολλές φιοριτούρες, όπως εκείνοι.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com