Όταν οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ, όταν η μπάντα δεν επαναπαύεται στο ένδοξο παρελθόν αλλά επαναπροσδιορίζει τον ήχο της, όταν γενικά ο Wolf Hoffman διανύει δεύτερη νεότητα και γράφει τέτοιες ριφάρες, τότε το αποτέλεσμα είναι απλά εκρηκτικό! Και το όνομα αυτού, «Stalingrad». Οι Accept με κεκτημένη ταχύτητα από το «Blood of the Nations», γράφουν μια ακόμα δισκάρα, στο ίδιο πνεύμα με το προηγούμενο. Δηλαδή, τραγούδια που βαράνε κατευθείαν στο ψαχνό με καυτό μέταλλο και ρεφραίν που κολλάνε με τη πρώτη ακρόαση στο μυαλό. Τα τραγούδια του «Stalingrad» μοιάζουν περισσότερο να γράφτηκαν την ίδια περίοδο με το «Blood of the Nations», έχοντας την ίδια νοοτροπία. Ο Tornillo έχει δέσει πλέον απόλυτα με την υπόλοιπη μπάντα, δείχνοντας μεγάλη προσαρμοστικότητα. Οι έχοντες αμφιβολίες για τις ζωντανές του αποδόσεις μάλλον εξαλείφτηκαν μετά το live της Αθήνας και το momentum πλέον είναι όλο δικό του. Όλα τα κομμάτια έχουν να δώσουν κάτι, αλλά προσωπικά ξεχωρίζω 2. Το ομώνυμο και το “Shadow Soldiers”. Το μεν ομώνυμο για τη φοβερή δυναμική του και το απίστευτο break με τον ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης και το «Shadow Soldiers” για τον χαρακτηριστικό Accept- ίζον λυρισμό των μελωδιών, συνοδευόμενο και από το καλύτερο ρεφραίν του άλμπουμ. Όλο το «Stalingrad» δείχνει πως ζωντανά θα αναδειχθεί περισσότερο και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως γράφτηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας τους περιοδείας. Οι Accept δεν ανακαλύπτουν την Αμερική, αλλά για άλλη μια φορά γράφουν άλμπουμ που χτυπάει κατευθείαν στη καρδιά των οπαδών και όποιος νομίζει πως αυτό που κάνουν είναι εύκολο, ας το ξανασκεφτούν.
8,5/10
Γιώργος Τσινάνης