Τσεκάροντας αρχικά τις γαλλικές ονομασίες των τραγουδιών, αναρωτήθηκα αν θα πρέπει να ανησυχήσω για το τι έπεται να ακολουθήσει. Επρόκειτο για κάπως μελοδραματικές και λυρικές λέξεις που συνδυάζονταν όμως άψογα με το πρώτο εισαγωγικό κομμάτι. Μπαίνοντας όμως στο δεύτερο τραγούδι, εκεί ήταν που αιφνιδιάστηκα. Και δυο φορές. Την πρώτη φορά επειδή η μουσική τους είναι κάθε άλλο παρά μελιστάλαχτη. Ο δεύτερος λόγος είναι τα φωνητικά. Νομίζω ότι κανείς δεν έχει ξανακούσει κάτι τέτοιο. Είναι λίγο θεατρικά, λίγο σαν μια απαγγελία, λίγο κωμικά… Και φαίνεται πως το κάνουν επίτηδες γιατί ο τραγουδιστής τους άνετα τραγουδάει και κανονικά σε κάποια μέρη. Είναι τα φωνητικά που λες ή ξετρελαίνομαι ή τα απεχθάνομαι. Αλλά για να αφήσω τις γενικολογίες, οι απροσδιόριστοι ADX έχουν μεγάλη προϊστορία – 30 χρόνια μπάντα – και προέρχονται από τη Γαλλία. Το μακρύ παρελθόν τους φαίνεται αν κανείς τους ψυχολογήσει γιατί αποδεικνύεται πως έχουν αυτοπεποίθηση. Ο τρόπος που ρισκάρουν μουσικά αλλά και η μακρόχρονη εμπειρία που αποτυπώνεται στις συνθέσεις τους είναι από τα ατού της μπάντας. Κομμάτια όπως το «Pachydermus» και το «Le secret» με κέρδισαν και τολμώ να πω ότι επειδή τους άκουσα πρώτη φορά, με ξένισαν λίγο στην αρχή, αλλά εύκολα τους συνήθισα. Αξίζουν μια «καλή μεταχείριση» λοιπόν και αν και τολμούν, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
7/10
Ήλια Τσάρα