Aerosmith, Livan
Κυριακή 20 Ιουνίου,
Στάδιο Γ. Καραισκάκης, Πειραιάς
Με το που είδα την ανακοίνωση “Οι Aerosmith για πρώτη φορά ζωντανά στην Αθήνα στα πλαίσια της Cocked , Loaded And Ready To Rock Tour” στο διαδίκτυο, μέσα μου αυτομάτως ξεκίνησε μία δίμηνη αναμονή. Αμέσως, άρχισα να μετράω μέρες σαν φαντάρος σε περίοδο απόλυσης. Και η μεγάλη μέρα ήρθε. Κατέφθασα στο Στάδιο Καραισκάκη γύρω στις 15:00 το μεσημέρι, με τον πειραιώτικο ήλιο να καίει ανελέητα. Το εισιτήριο έλεγε ότι οι πόρτες άνοιγαν στις 19:00. Έχε χάρη που ήθελα να τους δω από όσο πιο κοντά γίνεται. Παρότι νωρίς πάντως, μία μικρή μερίδα οπαδών είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της, διασκορπισμένη στις θύρες γύρω από το στάδιο. Μετά από 4 ώρες και τους 40 βαθμούς Κελσίου να μας έχουν κάνει παπιά από τον ιδρώτα, οι πόρτες άνοιξαν με μισάωρη καθυστέρηση. Μέσα στην αρένα έβλεπες οπαδούς όλων των γενιών. Από γερόλυκους μέχρι πιτσιρίκια που μόλις κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο rock. Πραγματικά υπέροχο θέαμα. Κατά τις 20:30, βγήκε το support συγκρότημα, οι Ελληνοάγγλοι Livan. Αν και τα παιδιά το προσπάθησαν, δε φάνηκε να συγκινούν κανέναν με αυτό το punk/alternative ύφος που έπαιζαν. Έπεσαν βέβαια κάποια χειροκροτήματα στις πρώτες σειρές, αλλά μάλλον ήταν πιο πολύ για χαβαλέ παρά το ότι γούσταραν αυτό που άκουγαν. Μετά από 40 περίπου λεπτά οι Livan μας αποχαιρέτησαν, δίνοντας τη σκυτάλη στους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Λίγο μετά τις 21:30 όλα τα φώτα στο στάδιο έσβησαν και ένα τεράστιο μαύρο σεντόνι με το λογότυπο των Aerosmith κάλυψε ολόκληρη τη σκηνή. Αυτό που συνέβη από εκείνη τη στιγμή και έπειτα μόνο ως φαντασμαγορικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Ύστερα από το δίλεπτο εισαγωγικό country κομμάτι Everyboy Has To Get Stoned, τα φώτα άναψαν, το σεντόνι έπεσε και οι κύριοι Steve Tyler, Joe Perry , Brad Whitford, Tom Hamilton και Joey Kramer έκαναν την εμφάνισή τους. Love In An Elevator και τα πλήθη να ‘χουν πάθει μαζική υστερία. Συνέχεια με Back In The Saddle, Falling In Love και Eat The Rich με έναν αγέραστο Steve Tyler να κάνει το κοινό ότι θέλει. Ο Joe Perry ως κλασσικός “κάγκουρας” μας έστελνε αδιάβαστους με τα δεξιοτεχνικά του solos, κλέβοντας την παράσταση από την αιώνια ήρεμη δύναμη της μπάντας, Brad Whitford. Ξαφνικά, ένα ροζ ημίψηλο καπέλο κάνει την εμφάνισή του. Ο Steve το φοράει και ξεκινάει να τραγουδάει το Pink, κάνοντας τα γνωστά του κόλπα με το κοντάρι του μικροφώνου, το οποίο ήταν στολισμένο με τα “σήμα-κατατεθέν” πολύχρωμα μαντήλια. Σειρά είχε το all-time classic μπαλαντοειδές ντουέτο Crazy και Cryin’. Εκεί και αν έγινε χαμός. Ώρα για drum solo από τον Joey ο οποίος τα ‘δωσε όλα (σε μία φάση πέταξε τις μπαγκέτες και έπαιξε με τα χέρια). Οι προβολείς πέφτουν στον Joe Perry. “Let’s play some blues!”, αναφωνεί και ξεκινάει να παίζει το Stop Messin’ Around των Fleetwood Mac υπό τη συνοδεία της φυσαρμόνικας του Steve. Τα φώτα σβήνουν για άλλη μία φορά και στο videowall εμφανίζονται σκηνές από την ταινία Armageddon. Όλοι ξέρουμε τη συνέχεια. I Don’t Want To Miss A Thing και το κοινό πλέον να ακούγεται πιο πολύ και από τον Steve Tyler. Με τις τελευταίες νότες του Draw The Line οι Aerosmith έφυγαν από τη σκηνή. Αυτό ήταν όλο; Δε νομίζω. Μετά από το παραδοσιακό πλέον “We Want More” του κοινού, η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή για το encore. Και τι encore; Dream On, Walk This Way και Toys In The Attic στα καπάκια. Στο άκουσμα αυτής της κλασσικής rock τριπλέτας όλοι ένιωσαν και πάλι παιδιά. Στο τέλος του show o Joe Perry πήρε την κιθάρα του και έσπασε τον ανεμιστήρα που βρισκόταν στα κεντρικά της σκηνής γράφοντας έτσι άλλο ένα κεφάλαιο στη rock μυθολογία. Λίγο μετά τις 23:30 και έχοντας παίξει λίγο παραπάνω από 2 ώρες οι Aerosmith μας αποχαιρέτησαν οριστικά αυτή τη φορά. Περάσαμε τέλεια και ας μην είπανε το Dude (Looks Like A Lady). “God bless you. You were great. My heart is full tonight. We’ll come back for you, I guarantee that.” ήταν τα λόγια του αρχηγού. Σε περιμένουμε Steve. Until Next Time…Dream On.
Χάρης Μπελαδάκης