Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή η οποία διαχωρίζει, το τι μπορούμε να θεωρήσουμε συμβατική μουσική και τι όχι. Υπάρχει επίσης μια πολύ λεπτή γραμμή, ειδικά στο progressive metal/rock, η οποία ξεχωρίζει το όταν κάποια μπάντα ή κάποιος καλλιτέχνης απλώς κάνει επίδειξη δεξιοτήτων ή προσπαθεί όντως να εξωτερικεύσει κάποια καλλιτεχνική του ανάγκη. Μεγάλη εισαγωγή για τον έκτο – αν δεν κάνω λάθος – προσωπικό δίσκο του Ιταλού βιρτουόζου Alberto Rigoni, αλλά πολύ απαραίτητη.
Το “EvoRevolution” είναι έναinstrumental/prog /rock /ambient project, στο οποίο ο Rigoni ζήτησε την συμβολή του άλλου βιρτουόζου και τρελού drummer Marco Minnemann. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλο ποιο κατάλληλο να συνοδεύσει τον Rigoni, σε κάτι το οποίο είναι πραγματικά αρκετά φιλόδοξο. Το “EvoRevolution” αποτελείται μόλις από τα δύο αυτά βασικά όργανα, με τον Rigoni να προσπαθεί να κάνει κάτι το διαφορετικό.
Να μου πείτε, να ακούσω ένα δίσκο που περιέχει μόνο μπάσο;;; Και μάλιστα ένα δίσκο ο οποίος περιέχει μόλις δύο τραγούδια, εκ των οποίων το ένα διαρκεί “μόλις” 33 λεπτά; Ο Rigoni προσπαθεί να το κάνει το όλο θέμα ενδιαφέρον, μετατρέποντάς το μπάσο του σε διάφορα διαστημικά ηχοχρώματα. Ο Marco Minnemann είναι ο απόλυτος συνοδοιπόρος σε όλο αυτό το ταξίδι, αλλά…
Νομίζω ότι για να μπορέσει να κρατήσει το ενδιαφέρον κάποιου prog οπαδού και όχι αυτών που είναι πωρωμένοι με το μπάσο και τα τύμπανα, θα έπρεπε η διάρκεια του ομώνυμου κομματιού να είναι πολύ μικρότερη. Τα διάφορα jazz στοιχεία με τους αντιχρονισμούς, τα σπασίματα ρυθμών και τα πολλά μέρη, είναι απλώς πάρα πολλά για να τα χωνέψει κάποιος και να θελήσει να τα επισκεφθεί ξανά.
Το ομώνυμο κομμάτι είναι χωρισμένο σε έξι μέρη και διαθέτει κάποια ωραία riff, τα οποία σου κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο. Αυτό συμβαίνει συνήθως ανά 5 λεπτά, όπου και αλλάζει το θέμα και μπαίνει κάποιο βασικό riff, αλλά η σύνδεση των 6 θεμάτων του τραγουδιού με αφήνει παγερά αδιάφορο. Στα 5 και στα 15 λεπτά του κομματιού, έχουμε ίσως τα πιο ενδιαφέροντα riff. Το πρώτο, πιο μελωδικό και το δεύτερο, εντελώς space. Γενικά όμως, τα διάφορα θέματα και τα overdubbed πολύ βαριά ηχοχρώματα του μπάσου, κάνουν την όλη ακρόαση αρκετά δύσκολη.
Τα διάφορα ambient στοιχεία και οι ομιλίες καθώς και τα επαναλαμβανόμενα θέματα, δεν μπορώ να πω ότι βοηθάνε στο όλο αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, “Back To Life”, εξαφανίζεται μπροστά στα 33 λεπτά του ομώνυμου κομματιού. Αλλά σίγουρα είναι μια κατεύθυνση που μου αρέσει και που θα μπορούσε να κάνει το projectτου Rigoni πιο ενδιαφέρον. Αρκετά μελωδικό, με ωραία riff και ρυθμούς που φιλοφρονούν το progressive.
Δεν μπορώ να πω ότι έμεινα και τόσο ικανοποιημένος με το “EvoRevolution”. Είναι ένας δίσκος που πιστεύω ότι δεν έχει πολλά πράγματα να προσφέρει, παρά μόνο σε ένα μικρό κοινό από μπασίστες και drummer. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις τεχνικές και συνθετικές ικανότητες των δυο καλλιτεχνών που συμμετέχουν στο δίσκο, αλλά το “EvoRevolution”, έχει πολύ λίγα σημεία που μπορούν να ακουστούν από… νορμάλ ανθρώπους.
5.5/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com