Πόσο δυσάρεστο είναι το γεγονός πως οι All That Remains φέτος βρέθηκαν στα φώτα της δημοσιότητας όχι για τον νέο τους δίσκο αλλά για τον τραγικό θάνατο (δολοφονία; δεν έχει ξεκαθαρίσει το θέμα μέχρι στιγμής) του ιδρυτικού μέλους και βιρτουόζου κιθαρίστα Oli Herbert λίγο μόλις καιρό πριν την κυκλοφορία του ολοκαίνουργιου “Victim Of The New Disease”. Μόλις έναν χρόνο μετά από το μάλλον χειρότερο μέχρι σήμερα άλμπουμ της καριέρας τους “Madness” οι All That Remains δήλωναν ότι το νέο υλικό ήταν μια επιστροφή στις ρίζες τους.
Και όντως είναι. Η στροφή που είχε πάρει το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια προς μιας πιο rock κατεύθυνση δεν έδειχνε να χαροποιεί ιδιαιτέρα τους πιστούς οπαδούς τους που δίψαγαν για υλικό στο ίδιο μήκος κύματος με αυτό του τεράστιου “The Fall Of Ideals”. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο αυτό είναι δυνατόν από πλευράς του συγκροτήματος όμως δεδομένα το “Victim…” είναι προς αυτή την σωστή κατεύθυνση.
Το εναρκτήριο “Fuck Love” θέτει τις σωστές βάσεις με το θηριώδες drumming του και τον LaPonte να ουρλιάζει όπως παλιά. Οι παράξενες χρονικές υπογραφές είναι πάλι εδώ. Οι κιθάρες είναι ξυράφια το drumming σεμιναριακού επιπέδου. Υπάρχουν πολλά δυνατά κομμάτια στο άλμπουμ, τραγούδια όπως τα “Blood I Spill” και “Wasteland” καθώς και άλλα πολλά είναι δεδομένα hit. Φυσικά υπάρχουν και κάποιες μελωδικές στιγμές (ή έστω, πιο μελωδικές) με τραγούδια όπως το “Everything’s Wrong”.
Είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο να βλέπεις ένα συγκρότημα το οποίο μεγαλούργησε στο είδος του να επιστρέφει στις ρίζες του. Πολλά σχήματα λένε πως το κάνουν αυτό κάποια στιγμή αλλά λίγα πραγματικά το κάνουν. Από την άλλη το τοπίο είναι θολό όσον αφορά το μέλλον των All That Remains τώρα που έχασαν έναν παίκτη σαν τον Oli Herbert. Εύχομαι να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να συνεχίσουν σε αυτόν τον σωστό δρόμο.
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com