Η Ισπανία είναι μια από αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες που για κάποιο λόγο ποτέ δεν ήταν υπό την επίβλεψη του μεταλλικού μου ραντάρ. Σκηνή φυσικά και υπάρχει και όλοι γνωρίζουμε δυο-τρία τουλάχιστον ονόματα. Σαφώς όμως τα συγκροτήματα είναι πολύ περισσότερα. Γιατί λοιπόν δεν έχουν γίνει τόσο γνωστά εκτός της χώρας τους;
Πάμε λοιπόν να δούμε την περίπτωση των Ankhara που είναι μια παλιά καραβάνα. Με έδρα την Μαδρίτη, το σχήμα υπάρχει από το 1994. Το “Premonition” όμως είναι μόλις το τέταρτο τους άλμπουμ και αποτελεί την συνέχεια του “Sinergia” που είχε κυκλοφορήσει το 2018. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι το σχήμα από το 2004 ως το 2013 είχε διαλυθεί. Όπως και να έχει φαίνεται οι ίδιοι να έχουν δραστηριοποιηθεί αρκετά μετά την επανασύνδεσή τους.
Μουσικά κινούμενοι, το σημείο αναφοράς τους είναι το power metal. Για την ακρίβεια η αμερικάνικη πλευρά του ιδιώματος. Δεν ήταν λίγα τα σημεία που στο μυαλό μου έφεραν τους Brainstorm της περιόδου “Metus Mortis”. Στακάτες συνθέσεις όπου η μελωδία και η τραχύτητα πάνε χέρι χέρι. Χωρίς να παίζουν κάτι το πρωτόγνωρο ή το εντυπωσιακό, μπορώ να πω ότι το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό και ουκ ολίγες φορές το κεφάλι μου πήγε μπρος πίσω όσο άκουγα το άλμπουμ.
Το πρόβλημα του “Premonition” για εμένα είναι ο ευρύτερος τομέας των φωνητικών. Καταρχάς το σχήμα επιλέγει την μητρική του γλώσσα. Κάτι απόλυτα σεβαστό αλλά για μένα που οι στίχοι είναι εξίσου σημαντικοί με την μουσική, χάνει άμεσα πόντους. Μετά μπορώ να πω ότι η φωνή του Pacho Brea είναι αρκετά ιδιαίτερη και περίπτωση τύπου τα αγαπάς ή τα μισείς. Αν και ο ίδιος τα πάει πολύ καλά στα ρεφραίν και στα μελωδικά σημεία, στα υπόλοιπα μέρη της σύνθεσης ακούγεται να πιέζεται περισσότερο απ όσο πρέπει για μια πιο σκληρή ερμηνεία.
Στο τέλος της μέρας, το “Premonition” δεν μου έδωσε έναν καλό λόγο να το ακούσω ξανά σε βάθος χρόνου. Θα άκουγα μάλλον ευχάριστα μια-δυο συνθέσεις σε ένα club αλλά το βρίσκω δύσκολο να το ξανακούσω στο σύνολο του στο μέλλον.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com