Brutal death metal από το Den Helder της Ολλανδίας, οι Arsebreed είχαν μια περίεργη πορεία ανά τα χρόνια. Ιδρύθηκαν τον χειμώνα του 2000 και πέρασαν πολλά μεταβατικά στάδια όσον αφορά την βάφτιση του σχήματος, όπως Rottus In Extremis, το οποίο στην πορεία έγινε σκέτο Rottus, που και αυτό στην πορεία έγινε Bloodcum, μέχρι που καταστάλαξαν εν τέλει στο τωρινό τους όνομα.
Εγώ πάντως πιστεύω πως θα έπρεπε να παραμείνουν στο Rottus. Με πρώην μέλη των Pyaemia και νυν μέλη των Disavowed, η μπάντα πλέον αποτελείται από τους Daniel Van Der Broek και Marco Pranger στις κιθάρες, Romain Goulon στα τύμπανα και τους Robbert “Robbe K” Kok και Joel Sta στα φωνητικά. Υπό τις προηγούμενες ονομασίες τους κυκλοφόρησαν έναν μικρό αριθμό demos και σαν Arsebreed δύο albums, το “Munching The Rotten” του 2005 και δεκαπέντε χρόνια μετά, το “Butoh” για το οποίο και θα μιλήσουμε.
Καθώς η ακρόαση του δίσκου ξεκίνησε με το “Obliteration”, κάτι συναρπαστικό συνέβη και αυτό ήταν το ότι επιτέλους μετά από πολύ καιρό ψάχνοντας σαν τη γαρίδα, το μπάσο επιτέλους ακούγεται όπως του αρμόζει, περήφανα και ωραία. Οι κιθάρες ωστόσο υποσκιάζονται κατά ένα μικρό ποσοστό από τα υπόλοιπα όργανα και τις φωνές αλλά μικρό το κακό. Τα πρώτα τρία κομμάτια τηρούν πιστά τη φόρμουλα του brutal death με την διάρκειά τους να μην υπερβαίνει τα δύο λεπτά. Η απουσία των pigs queals στη συγκεκριμένη περίπτωση με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς οι Robbe και Joel προσφέρουν αντ’ αυτού αξιόλογα double-layered φωνητικά.
Συνθετικά δεν συμβαίνει κάτι το αξιομνημόνευτο, πανομοιότυπα riffs σε κάθε τραγούδι, το ίδιο ισχύει και για τα τύμπανα. Πάντα θα αναγνωρίζω μπάντες που παραμένουν πιστές στον ήχο τους και στα πλαίσια του είδους που επέλεξαν να κινηθούν παικτικά αλλά δυστυχώς έχω πολύ δρόμο ακόμα πιστεύω για να μπορέσω να δω το brutal, technical, death metal και grindcore με διαφορετική ματιά.
4/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com