Ακόμη μία σχετικά καινούρια μπάντα. Κατάγονται από τη Γερμανία και την περιοχή Thuringia (Jena). Εκτός από το ντεμπούτο full length που παρουσιάζεται εδώ, στο ενεργητικό τους έχουν δύο EP, το “And Death Shall Reign…” του 2010 και το “To the Grounds of Everwhite” του 2013, ενώ το 2009 κυκλοφόρησαν το “Into Eternity” ως Hatred Within, έχοντας αυτό το όνομα τη διετία 2008 – 2010. Η θεματολογία τους καταπιάνεται με καθημερινά προβλήματα, με ότι και να σημαίνει αυτό, αλλά και με την ελληνική μυθολογία, όπως πιθανόν διαπιστώσατε και από τον τίτλο του άλμπουμ. Παίζουν death metal που μπορούμε να πούμε ότι απευθύνεται στους fans κυρίως του Αμερικάνικου ήχου, αλλά και συγκροτημάτων όπως οι Dismember ή οι Hypocrisy.
Εισαγωγή στο άλμπουμ γίνεται με το πολύ ωραίο και μελωδικό intro και με τα κύματα να ακούγονται, “Θάλαττα Μέλασος Πυρος”. Ιδανική τη βρήκα σαν εισαγωγή και μάλιστα με μία πινελιά από τη σκανδιναβική σχολή του death metal, δε θεωρώ πάντως ότι ταιριάζει με τα επόμενα κομμάτια, δε συνεχίζεται στα κομμάτια που ακολουθούν. Γενικά έχουμε να κάνουμε με τυπικά ακούσματα για το είδος, όσον αφορά τα κομμάτια. Στα αυτιά για αυτόν που είναι εξοικειωμένος με το είδος, ακούγονται αρκετά οικεία και νομίζω αυτό είναι θετικό. Το πρώτο, “Crowns Are Inherited, Kingdoms Are Earned” ενώ είναι αρκετά τυπικό σαν άκουσμα όπως είπα, καταλήγει με μία πιο σύνθετη δομή και προς το τέλος η μπάντα δίνει παραπάνω έμφαση στο τεχνικό παίξιμο, αλλά και σε κάποια γρήγορα και καλά solo που ακούμε. Το “Carnage” που ακολουθεί, ηχητικά στις κιθάρες θυμίζει αρκετά Carcass. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που αξίζει να σημειωθεί ή ξεχώρισα παραπάνω, τα φωνητικά θα σας φέρουν στο μυαλό οποιοδήποτε κλασικό συγκρότημα της αμερικάνικης σχολής του death metal και αυτό ισχύει για όλα σχεδόν τα κομμάτια.
Το “As We Open The Gate” είναι το πιο καλό παράδειγμα που δείχνει πόσο χαοτικοί θέλουν να ακούγονται και το σκοτεινό κλίμα που θέλουν να δημιουργήσουν. Ελαφρώς πιο μελωδικό. Να σημειωθεί ότι προς το τέλος του “Typhon” επικρατεί ένας τεχνικός παροξυσμός, με γρήγορο drumming, πιο χαρακτηριστικά riffs που μένουν πιο εύκολα και γρήγορα solo. Το πιο ενδεικτικό στοιχείο που κατάφερα να δικακρίνω γενικά. Το “Nothingness”, με το οποίο ολοκληρώνεται ο δίσκος, εκτός από την πάντα σκοτεινή αύρα που έχει, είναι σίγουρα πιο μελωδικό και το μόνο κομμάτι που μπορείς να πεις ότι σου αφήνει στο μυαλό κάποιο refrain μετά την ακρόαση. Σίγουρα είναι πιο μελωδικό αλλά και πιο ατμοσφαιρικό, όπως πολύ σωστά καταφέρε η μπάντα να επιτύχει σαν κλείσιμο του άλμπουμ. Σχεδόν δεκάλεπτο, αλλά εύκολα η καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του “Five Rivers Of Erebos”. Παράλληλα είναι και το πρώτο στην ουσία κομμάτι (μετά το εισαγωγικό), που κοιτάζει και προς Σκανδιναβία, ειδικά αν ακούσεις τα φωνητικά, που είναι αρκετά διαφορετικά, πιο ξερά και γενικά… φέρνουν προς βορρά! Μέχρι και οι Dark Tranquillity μου ήρθαν στο μυαλό λόγω των φωνητικών εδώ.
Το τελευταίο είναι και ο λόγος που η τελική βαθμολογία ανέβηκε ελάχιστα σε σχέση με αυτό που είχα αρχικά στο μυαλό μου! Αν ακόμα, η παραγωγή ήταν λίγο καλύτερη, με κάποια στοιχεία να ακούγονταν π.χ. λίγο πιο καθαρά, θα είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα. Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκινάει αλλά και που κλείνει ο δίσκος και ας μην ταίριαζε τόσο με το υπόλοιπο σύνολο. Βεβαίως και αν είχε περισσότερες πινελιές από τον ευρωπαϊκό, μελωδικό χώρο, όπως φυσικά π.χ. τη Σουηδία, θα μου άρεσε αρκετά περισσότερο και θα έπαιρνε παραπάνω.
Στα έξτρα: το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Thuringian Hörsturz studio, παραγωγή, μίξη και mastering έγιναν από τον Norman Wille (Carrion, Beneath the Dying Sky), ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι το εξώφυλλο, το οποίο το βρήκα εξαιρετικό, δημιουργήθηκε από τον Roberto Toderico που είναι επίσης υπεύθυνος για κυκλοφορίες των Asphyx, Sinister και Rogash.
6/10
Πέτρος Μυστικός
petrosmystikos@gmail.com