Είναι ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να είχε προσφέρει πολλά. Στην πορεία όμως κάπου το ‘χασε. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια θυμάμαι πως ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά τα “Astralism” και “Requiem Of Time”. Δυστυχώς, όμως, στο γνωστό παιχνίδι της power metal αμαίμαξης, ούτε οι Astral Doors αποτέλεσαν εξαίρεση στις κυκλοφορίες που ακολούθησαν.
Το “Worship Or Die” αποτελεί την ένατη, αισίως, δουλειά των Σουηδών και έρχεται απλά για να συνεχίσει το σερί μέτριων έως ΟΚ δίσκων. Σημαντικότερο ελάττωμα, όπως είναι αναμενόμενο, είναι το προβλέψιμο και επαναλαμβανόμενο μοτίβο που ακολουθούν από το “Jerusalem” και μετά. Το πολύ καλό διαλειμματάκι του Nils Patrick Johansson με τους Civil War εν μέρει βοήθησε τους Astral Doors να πετύχουν το σωστό epic συναίσθημα (με Ronnie James Dio υποψίες) χωρίς να γίνουν γραφικοί, ενώ και αρκετές μελωδίες σε κομμάτια όπως τα “Concrete Heart” και “Light At The End Of The Tunnel” δείχνουν πως κάτι πάει να γίνει.
Ωστόσο, τα πολλά synthesizers και το σταθερό tempo κάνουν το album να μοιάζει σαν κακή Sabaton αντιγραφή. Και για του λόγου το αληθές άκου τα “St. Petersburg” και “Let The Fire Burn” και κάνε κι εσύ ένα facepalm απογοήτευσης. Αν ντε και καλά μου ζητούσαν να πω τι είναι αυτό που αξίζει να δώσεις προσοχή, μάλλον θα ήταν τα πιο speed-άτα τραγούδια, τα οποία εδώ είναι εγκληματικά παραμελημένα. Φαντάσου πως θα ήταν τα πράγματα αν σχεδόν όλες οι συνθέσεις τροφοδοτούνταν από το “Triumph And Superiority”.
Αν τα βάλουμε όλα κάτω, τότε έχουμε ένα δίσκο που σίγουρα έχει τις καλές στιγμές του, οι οποίες όμως επισκιάζονται από το μέτριο και δίχως εκπλήξεις μοτίβο που ακολουθούν οι Astral Doors εδώ και κάμποσα χρόνια.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
cbeladakis@gmail.com