Atrophy – Chemical Dependency [Re-Issue] (Vic)

Δε νομίζω ότι υπάρχει οπαδός για οπαδός εκεί έξω που να αποκαλεί τον εαυτό του thrasher και να μην έχει εντρυφήσει στο group που λέγεται Atrophy. Σίγουρα δεν κουβαλάνε και το τεράστιο όνομα στις πλάτες τους, κυρίως επειδή ανήκουν στο δεύτερο, λιγότερο επιδραστικό κύμα του thrash metal, όπως επίσης και λόγω των διαλύσεων το 1993 και το 1999 και της μικρής δισκογραφικής τους πορείας (σ.σ.: μετονομάστηκαν και σε Head Circus εκείνη τη χρονιά, σε μια προσπάθεια να συνεχίσουν χωρίς τον κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος, Chris Lykins, ο οποίος τους άφησε για να αφοσιωθεί στις σπουδές του στην ιατρική) πριν επανενωθούν οριστικά το 2015 και ανακοινώσουν μάλιστα ότι συνθέτουν το διάδοχο του κλασσικού Violent By Nature του 1990. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, μιλάμε για ένα συγκρότημα με πολλές περιπέτειες στην καριέρα του, που τα θέματα που υπήρχαν μεταξύ των μελών, δεν το άφησαν εν τέλει να ανοίξει τα φτερά του για να φτάσει εκεί που του αξίζει.

Σε αυτήν εδώ λοιπόν την επανακυκλοφορία, ακούμε την πρώτη επίσημη κυκλοφορία της μπάντας (της οποίας τα περισσότερα κομμάτια θα καταλήξουν αργότερα στο Socialized Hate του 1988) και γίνεται εμφανές από την αρχή τι συμβαίνει στο μουσικό κομμάτι. Οι Atrophy ανέκαθεν ήταν περίπου στη μέση όσον αφορά τη μουσική τους. Με απλά λόγια δηλαδή, δε βαρούσαν στο ψαχνό όπως οι Demolition Hammer, δεν είχαν την τεχνική σχημάτων όπως οι Sadus και δεν είχαν και τη μελωδικότητα που είχαν μπάντες όπως οι Testament. Οι Atrophy ήταν ανέκαθεν κάτι δικό τους, κάπου στη μέση. Ούτε πολύ βίαιοι (σ.σ.: χωρίς ωστόσο να γίνονται μελωδικοί), ούτε πολύ τεχνικοί, με λίγα λόγια είχαν καταφέρει να φτιάξουν δικό τους στυλ από την πρώτη μέρα, το βασικό συστατικό δηλαδή για να γίνει μία μπάντα μεγάλη. Εδώ αποτυπώνεται αυτό το στυλ της μπάντας, ακόμα σε άγουρο στάδιο (σ.σ.: για μένα προσωπικά, οι Atrophy θα τελειοποιηθούν στο Violent By Nature) το οποίο ωστόσο ακούγεται υποσχόμενο όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Σίγουρα μια κυκλοφορία που θα κρατήσει τους οπαδούς πεινασμένους εν όψει του νέου δίσκου, που ελπίζουμε να μην αργήσει. Εδώ βγάζουν μέχρι και οι Exhorder δίσκο ρε παιδιά, αν είναι δυνατόν!!!

7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)