Ήθελα να ήξερα τι καπνό φουμάρετε μερικοί και μας στέλνετε ό,τι μας στέλνετε προς κριτική ενώ είναι ξεκάθαρο πως η κυκλοφορία έχει τόση σχέση με τη metal μουσική, όση και ο Αντετοκούνμπο με το τένις. Τέλος πάντων, αυτοί εδώ είναι από τη Σουηδία λέει και παίζουν instrumental rock και εκτός αυτού παίζουν και με την υπομονή μου.
Αυτός ο δίσκος είναι από τις κυκλοφορίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε μουσικούς και κανέναν άλλο. Αν είσαι από αυτούς που όταν ακούνε μουσική επιζητούν αποκλειστικά και μόνο την τεχνική και καθορίζουν τα γούστα τους με βάση αυτήν, τότε ναι, βρήκες ίσως τον αγαπημένο σου δίσκο για τη χρονιά. Αν πάλι είσαι φυσιολογικός άνθρωπος και ανήκεις σε μια κατηγορία η οποία ζητά κι άλλα πράγματα στη μουσική της πέρα από την τεχνική, τότε προσπερνάς και μην κάνεις το λάθος να ασχοληθείς με το δίσκο όπως έκανα εγώ.
Γιατί δυστυχώς ο δίσκος δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από ξερή τεχνική, τροφή δηλαδή για κάποιον επίδοξο παίκτη που ζητά να βελτιώνει συνεχώς τις ικανότητές του πάνω στο (μουσικό ντε) όργανό του. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δομή στα κομμάτια, όλα έχουν δομηθεί με βάση το ελεύθερο του instrumental. Το θέμα είναι όμως πως όταν κάνεις έναν ολόκληρο δίσκο σε ένα τέτοιο στυλ, και προφανώς δεν το κάνεις σωστά γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, γίνεσαι αναπόφευκτα φλύαρος και κουραστικός.
Καλή και η τεχνική, ανοίγει πάρα πολλές πόρτες σε ότι αφορά τις συνθέσεις, αλλά όταν υπερισχύει του συναισθήματος, τότε δεν ακούμε τίποτα περισσότερο από ξερές ασκήσεις και όχι μουσική. Πρέπει πάντα σε κάθε δίσκο, οποιουδήποτε είδους, να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα στοιχεία που αυτός διαθέτει, να μην είναι δηλαδή μόνο βία ή μόνο τεχνική, όπως εδώ καλή ώρα. Ε, κι εδώ δεν ακούμε τίποτα περισσότερο από τεχνικές. Συγγνώμη αλλά εγώ στην κατηγορία ατόμων που ζητάνε μόνο τεχνική από τη μουσική τους, ούτε ανήκω, ούτε και θα ανήκω ποτέ. Ο επόμενος παρακαλώ.
2/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr