Όγδοη ολοκληρωμένη κυκλοφορία για τους Avatar, παλιούς γνώριμους του περιοδικού. Το “Hunter Gatherer” εμπνέεται τον τίτλο του από το βιβλίο “Sapiens: A Brief History Of Humankind” του Ισραηλινού συγγραφέα και ιστορικού Yuval Noah Harari. Επίσης, έχει από τα ασχημότερα εξώφυλλα που έχω δει στη μέχρι τώρα θητεία μου στη σελίδα που βρίσκεστε αυτή τη στιγμή.
Για τους μη γνωρίζοντες, το κουϊντέτο σχηματίστηκε το 2001 και ξεκίνησε ως συγκρότημα μελωδικού death metal, αλλά κατέληξε σε ένα μουσικό αμάλγαμα αποτελούμενο από μια ποικιλία nu, core ή σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και κλασικών heavy/power στοιχείων. Αναφέρουν ως πηγή έμπνευσης τους το StarCraft και ταυτόχρονα διαθέτουν μια εντελώς θεατρική παρουσία, που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από κάποιο μιούζικαλ τύπου “Rocky Horror Show” ή “Hedwig And The Angry Inch”. Εννοείται ότι ούτε αυτά τα στοιχεία λείπουν από τη μουσική τους.
Όλα τα παραπάνω συνδυασμένα είναι τόσο άκυρα μεταξύ τους, που θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει το μεγαλύτερο μουσικό ανέκδοτο των τελευταίων δεκαετιών. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι οι τύποι τυχαίνει να είναι Σουηδοί, οπότε μοιραία καταλήγουν να παρουσιάζουν κάτι που διατηρεί συγκεκριμένα standards ποιότητας κόντρα σε όλες τις προβλέψεις. Το συγκρότημα έχει τόσες ταυτότητες όσες και οι metal μπάντες της χώρας του, τις οποίες από άποψη επιρροών και ύφους αγνοούν επιδεικτικά με το βλέμμα στραμμένο κυρίως στην αστερόεσσα (“Scream Until You Wake”).
Πράγμα που μπορεί να έχει διάφορες παρενέργειες, όπως έχουμε διδαχθεί από τα τελευταία χρόνια της καριέρας των Lacuna Coil. Οι ευρωπαϊκές μπάντες που πάνε για το μεγάλο κόλπο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, παθαίνοντας ταυτόχρονα αντίστοιχη μετάλλαξη ύφους, σπάνια έχουν την τύχη που ήλπιζαν. Ακόμα πιο σπάνια, η τύχη αυτή καταφέρνει να μη συνοδευτεί από κάποιου είδους γελοιοποίηση («αγαπητό ημερολόγιο βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2020 και όχι μόνο ο Andrea Ferro δεν έχει μάθει ακόμα αγγλικά, αλλά σε κάθε νέο δίσκο φαίνεται ξεχνάει μερικά επιπλέον απ’ τα λίγα που ήδη ξέρει»).
Ευτυχώς εδώ γλιτώνουμε τα χειρότερα, κυρίως γιατί η μπάντα παίρνει το εγχείρημα όσο σοβαρά πρέπει. Ο μαξιμαλισμός τους, παρότι συχνά καταλήγει μοιραία να είναι ασύνδετος και φλύαρος, τουλάχιστον δεν συνοδεύεται από εκείνη τη σπουδαιοφάνεια που συναντάμε συχνά σε άλλες μπάντες που τον διαθέτουν στα ίδια ποσοστά. Κι αυτό τους κάνει μοιραία μουσικά συμπαθείς ή έστω συμπαθέστερους από τους υπόλοιπους της ίδιας συνομοταξίας.
Σε αυτό συμβάλλει επίσης ο Καναδός Jay Ruston (Slipknot, Stone Sour) στην παραγωγή, με τον οποίο συνεργάζονται ξανά μετά το “Avatar Country”. Πιο αναλυτικά, το πρώτο κομμάτι “Silence In The Age Of Apes” δίνει ένα εξαιρετικά groovy αποτέλεσμα που παντρεύει έξυπνα τους In Flames με τους Lamb Of God. Επίσης, τα καθαρά φωνητικά του Johannes Eckerström (έχει υπάρξει και session-ας στους Trivium) παρουσιάζουν καλοδεχούμενες ομοιότητες με εκείνα του Anders Fridén. Το δεύτερο, “Colossus” μπλέκει τον Marylin Manson με ένα AOR refrain και κάπως έτσι συνεχίζουμε με Korn και Alice In Chains (“Wormhole”), μέχρι που σε κάποια φάση μπαίνουν από το παράθυρο κι οι Aerosmith (“Child”). Το σημείο αυτό είναι τόσο ύποπτα ίδιο, που νομίζεις προς το τέλος ότι είναι το ίδιο medley που χρησιμοποίησε παλιότερα ο Eminem.
Κατά τη διάρκεια του δίσκου, ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος αν όλο αυτό το ακατάσχετο πλήθος ιδεών είναι προϊόν κάποιας καλλιτεχνικής ανησυχίας ή στρατηγικής της λογικής «να τους πιάσουμε όλους». Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να τους καταλογίσεις ότι δεν έχουν ιδέες ή δεν έχουν έμπνευση.
Οι τελευταίες, έχουν ανάγκη μιας κάποιας χαλιναγώγησης που ο Jay Ruston δεν κατάφερε, παρότι η δουλειά του και η μουσική νοοτροπία του σχήματος φαίνεται να δένουν γενικά αρμονικά. Συνολικά έχουμε ένα αποτέλεσμα που ακροβατεί μεταξύ πολυπρόσωπα μοντέρνου και εξωφρενικά κιτς χωρίς ποτέ να μπορείς να είσαι βέβαιος που κλείνει η πλάστιγγα.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com