Ακόμα θυμάμαι το σοκ που είχα πάθει όταν πρωτοάκουσα το ομώνυμο ντεμπούτο των Avatarium, του ηγέτη πάντα Leif Edling, μία τετραετία πίσω. Από τότε, έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι και το φετινό “Hurricanes And Halos” είναι αισίως το τρίτο τους album. Σε σχέση με τον προκάτοχό του, είναι πιο ευθύ, σύντομο και μικρό σε διάρκεια. Έτσι τουλάχιστον σου φαίνεται όταν ακούσεις και τις οκτώ συνθέσεις. Δεν είναι το βαρύ και ασήκωτο doom που έπαιζαν στον πρώτο καταπληκτικό δίσκο, θα μπορούσες όμως πιστεύω να το χαρακτηρίσεις ως τη φυσική συνέχεια του “The Girl With The Raven Mask” (2015). Το τελευταίο θεωρώ ότι είχε κάποια παραπάνω κομμάτια «κράχτες», τραγούδια δηλαδή που ξεχωρίζουν κατευθείαν χωρίς να είναι απαραίτητο το περαιτέρω ψάξιμο και να χρειάζεται να τα ακούσεις κι άλλες φορές.
Τέτοια βέβαια άνετα μπορούν να θεωρηθούν τα “Into The Fire/Into The Storm” και “The Starless Sleep”, τα οποία είναι τα δύο πρώτα του δίσκου αλλά και τα πρώτα που ακούσαμε πριν την κυκλοφορία του. Την τρίτη τους κυκλοφορία, θα την χαρακτήριζα και ως «κυκλοφορία παγίδα». Μία παγίδα όμως, μέσα στην οποία δεν πέφτουν, καθώς δεν ακούγονται σαν να επαναλαμβάνονται, σαν να μένουν στάσιμοι, ούτε παγιδεύονται όντας πνιγμένοι στον 70s ήχο και στα 70s στοιχεία. Όλα είναι τέλεια ισορροπημένα, σε έναν ήχο που οι Avatarium καταφέρνουν να αφήσουν το στίγμα τους και να τον κάνουν «δικό» τους. Φοβερή απόδοση στο “The Starless Sleep”, δε μπορώ να βρω αρνητικά σχόλια για την καταπληκτική για άλλη μία φορά Jennie-Ann Smith, ενώ λάτρεψα και τους στίχους του. Το “Road To Jerusalem” είναι η πρώτη μπαλάντα, πιο χαλαρή στιγμή του album και απλά δεν είναι τόσο φοβερό όσο τα υπόλοιπα. Για κάποιο λόγο δε περίμενα ποτέ ότι θα άκουγα κομμάτι σαν το “Medusa Child” με τα παιδικά φωνητικά από πίσω. Μου ακούστηκε σαν κάτι πιο καινούριο για τη μπάντα, πραγματικά θα σας κολλήσει στο μυαλό, δε θα καταλάβατε για πότε περνάνε τα εννέα λεπτά που διαρκεί. Άλλο ένα μαγευτικό refrain, συνολικά μου έφερε στο μυαλό στοιχεία και από τον πρώτο δίσκο. Επίσης να πω ότι (και) με αυτό το τραγούδι, δε χάνεται η ατμόσφαιρα, με την οποία το συγκρότημα έχει τόσο καλή σχέση.
Μετά από τα δύο πρώτα κομμάτια, η αμέσως επόμενη πιο πιασάρικη στιγμή έρχεται με το καταιγιστικό “The Sky At The Bottom Of The Sea”. Όλα τα στοιχεία που έχουμε λατρέψει όσοι έχουμε ασχοληθεί με τους Avatarium, βρίσκονται εδώ, έντονο το 70s στοιχείο (και old-school rock της εποχής), φοβερές φωνητικές γραμμές, με τη Smith να δίνει ρέστα για άλλη μία φορά και τον Markus Jidell να κάνει τρομερή δουλειά στις κιθάρες και στα solos Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι το υλικό που έχω ακούσει εδώ αλλά και όλη η αισθητική του συγκροτήματος, είναι αρκετά κοντά στην άλλοτε μπαντάρα The Devil’s Blood. Πέραν από τον αρχηγό Leif Edling, που δεν απουσιάζει από το studio (τη θέση του έχει πάρει ο Mats Rydström) και έγραψε τα έξι από τα οκτώ κομμάτια, σε όλο το απίστευτα καλό υλικό που υπάρχει (και) εδώ, φαίνεται η πολύ καλή και συνολική δουλειά και του Markus Jidell (που κάνει και δεύτερα φωνητικά στο δεύτερο, τρίτο και πέμπτο κομμάτι), για τον οποίο η μπαλάντα “When Breath Turns Into Air” έχει ξεχωριστό νόημα, καθώς γράφτηκε για τον πατέρα του. Δε ξέρω τι άλλο να γράψω, νομίζω ότι μερικές φορές τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν και να καταλάβει κάποιος πόσο καλό είναι ένα album. Απλά ακούστε το! Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω ακούσει ποτέ δίσκο που να κλείνει τόσο όμορφα με instrumental κομμάτι, όπως γίνεται εδώ με το ομώνυμο “Hurricanes And Halos”. Συγκλονιστικό κλείσιμο!
O Markus Jidell ήταν αυτός που ανέλαβε και την παραγωγή του album. Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν από τον David Castillo (Katatonia, Bloodbath, Opeth) στο Ghost Ward Studios, ενώ το mastering έγινε από τον Jens Bogren (Soilwork, Sepultura). Φοβερός τρόπος σύνθεσης από τους Markus Jidell και την Jennie-Ann Smith, που αυτή τη φορά και οι δύο συμμετείχαν πιο ενεργά. Για άλλη μία φορά, καταπληκτικά πράγματα. Θέλω να πιστεύω ότι τα τρία πρώτα albums των Avatarium θα είναι η αρχή για κάτι σταθερά καλό και η συνέχεια για επόμενες σπουδαίες κυκλοφορίες. Δεν τίθεται θέμα για το αν είναι από τις καλύτερες «καινούριες» μπάντες/projects τα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον είναι μία full-time μπάντα. Αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, δε χρειάζεται να πω ότι έχουν τα φόντα να το κάνουν και να συνεχίσουν ανάλογα.
8,5/10
Πέτρος Μυστικός
petrosmystikos@gmail.com