Δεν μπορώ να πω, όταν ανακοινώθηκε πως οι Behemoth ετοιμάζουν νέα δουλειά, το δωδέκατο άλμπουμ τους με τίτλο “Opvs Contra Natvram”, όλοι σχεδόν οι φίλοι της σκληρής μουσικής νιώσαμε μία έμμεση και άμεση προσμονή. Τα τριάντα χρόνια παρουσίας τους στην σκηνή καθώς και οι δίσκοι μνημεία που μας έχουν χαρίσει την δικαιολογούν. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι εύκολα, μην ξεχνάμε πως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχει να αντιμετωπίσει ένα φτασμένος καλλιτέχνης, είναι πως πάντα θα κρίνεται έναντι του καλύτερου της δουλειάς του, και ειδικά στην περίπτωση των Behemoth που κυκλοφορήσαν το 2014 έναν από τους κορυφαίους δίσκους στην ιστορία του extreme metal (σ.σ.: “The Satanist”), οι απαιτήσεις από τότε ανέβηκαν κατακόρυφα.
Η νέα τους δουλειά λοιπόν, είναι απολύτως εναρμονισμένη με τις σύγχρονες φάσεις τους και συνεχίζει να μας προσφέρει στιγμές απόλαυσης με αυτό τον συνδυασμό extreme και black metal. Είναι καλύτερος ή στα επίπεδα του “The Satanist”; Όχι, αλλά στέκεται επιβλητικά αναμεσά στα κορυφαία ακούσματα που μας έχει χαρίσει το συγκρότημα. Το άνοιγμα με το ατμοσφαιρικό “Post God Nirvana” σε προδιαθέτει για την απειλή που θα νιώσεις τα επόμενα σαράντα τρία λεπτά, καθώς απόκοσμοί ηλεκτρονικοί ήχοι διαταράσσονται από ένα επιβλητικό ηχητικό τοπίο. Καθώς μπαίνει το κομμάτι δυναμίτης με τίτλο “Malaria Vulgata”, με συνδυασμό από blast beats και κιθάρες βγαλμένα από το βάθος της κόλασης, αμέσως καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με μία κυκλοφορία που ήρθε για να μείνει, και όχι απλά για να πει ότι υπήρξε!
Ο ήχος διευρύνεται περισσότερο καθώς ακούμε το “Deathless Sun” με το οπερετικό ρεφρέν και τις εντυπωσιακές χορωδιακές στιγμές, ενώ με το “Ov My Herculean Exile” το συγκρότημα βγάζει στην επιφάνια κάποια ενδιαφέροντα progressive rock στοιχεία και ένα στοιχειωμένο και λυσσασμένο φινάλε. Ωραίος τσαμπουκάς και groove με το “Neo–Spartacvs”, που μαζί και με το επόμενο “Disinheritance” θα μπορούσαν να βρίσκονται άνετα σε κάποιο από τα προηγούμενα άλμπουμ της μετά δέκα δευτερόλεπτα αποχής του συγκροτήματος. Τα “Once Upon A Pale Horse” και “Thy Becoming Eternal” συνδυάζουν την απειλή του black metal με την δύναμη και τον θυμό του death metal. Τα riffs είναι μολυσματικά και πιστεύω ότι θα κουμπώσουν απόλυτα ως headbanging στιγμές στα live τους. Κλείσιμό με το αρχοντικό “Versvs Christvs” που ξεκινάει χαλαρά με απαγγελία και πιάνο, αλλά σιγά σιγά εξελίσσεται σε μία πολύ ωραία black metal ραψωδία.
Οι Behemoth με δίσκους σαν το “Opvs Contra Natvram” δείχνουν πως η κορυφή συνεχίζει να τους ανήκει. Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα είναι μία κυκλοφορία που άνετα συγκαταλέγεται μέσα στις τρείς – τέσσερις καλύτερές τους. Ακούστε το και δεν θα χάσετε.
8.5/10
Βαγγέλης Φαρρής
evangelos.farris@gmail.com