Οι Between The Jars είναι ένα κουαρτέτο μουσικών που συστάθηκε το 2014 στην Ουτρέχτη. Το “What‘s To Come” είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη τους δισκογραφική δουλειά μετά το περσινό “Oh… What A Time To Be Alive”. Έχει προηγηθεί ένα EP με τίτλο “Sirens”. Το συγκρότημα περιγράφει τη μουσική του σαν μια ετερόκλητη μίξη ειδών και διαθέσεων. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ιδέα τι παίζουν. Ούτε κι εγώ. Και το υλικό που άκουσα δε μου δημιούργησε κανενός είδους επιθυμία να μάθω κιόλας.
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω… Αρχικά, έχουν δύο τραγουδιστές, μια αντρική και μια γυναικεία φωνή. Δυστυχώς, η αντρική πρωτοστατεί έναντι της αξιοπρεπέστατης γυναικείας- ίσως το μόνο στοιχείο του δίσκου που μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Και λέω δυστυχώς, διότι ο τραγουδιστής τους αφενός έχει το είδος της προφοράς που κάνει εκείνη των ομότεχνων του από ελληνικά metal σχήματα των 80s (και του Θεού Νίκου Βαμβακούλα – με θήτα κεφαλαίο, εδώ δε χωράνε οπαδικά) να μοιάζει με λόρδων που βολτάρουν τις Κυριακές στο Hyde Park με φράκο και ημίψηλο. Αφετέρου, κάνει κάτι εξωφρενικά αστείες μιμήσεις του Matt Bellamy από τους Muse (“Untethered”). Οι οποίες είναι τόσο ξεδιάντροπα κακές, που σε κάνουν να εκτιμάς το έργο του πρωτότυπου μοντέλου, ακόμα κι αν δεν γουστάρεις καθόλου τους Muse.
Η μουσική τους αποδεικνύει ότι όσα είδη κι αν αναμίξεις σε έναν οχετό hipster ζαλάδας και indie σαχλαμάρας, τίποτα δεν μπορεί να σε σώσει αν είσαι εγγενώς ατάλαντος. Συνθετικά, εκτελεστικά, αισθητικά, παντού. Κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα. Ακόμη κι αν σου κάνει το mastering ο μηχανικός ήχου της Lana Del Rey. Κάτι που παρεμπιπτόντως συμβαίνει κυριολεκτικά εδώ. Δεν παρακολουθώ στενά τι συμβαίνει στη συγκεκριμένη σκηνή αλλά κάτι μου λέει ό,τι αυτή η μόδα με τις underground hipster κουλαμάρες που ακούνε δέκα άτομα (φίλοι και στενοί συγγενείς του σχήματος φαντάζομαι), έχει παρέλθει εδώ και καιρό. Οπότε σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη τούτου εδώ δεν δικαιολογείται κάπως.
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι κακό να έχεις indie ανησυχίες (έχω και φίλους που έχουν). Αλλά γενικά, μπορείτε κάλλιστα να ασχοληθείτε με τις εξαιρετικές First Aid Kit (και ειδικά το “The Lion’s Roar”), το πολύ καλό “Secondhand Rapture” του ντουέτου MS MR (Miz Mister) και τους Cross My Heart Hope To Die, που δεν έχουν μεν καμία σχέση με την ομώνυμη metalcore μπάντα αλλά έχουν μια τραγουδίστρια με την χροιά της αείμνηστης Amy Winehouse, στο πιο παιχνιδιάρικο. Σε κάθε περίπτωση, δε βλέπω κανέναν απολύτως λόγο να πέσετε στην ανάγκη τούτων εδώ των κουλών.
3/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com