Άλλη μια instrumental κιθαριστική δουλειά από τον Βασίλη Ψαρρά και ενώ περιμένεις και είσαι προϊδεασμένος ότι θα ακούσεις τα “κοίταξε – πόσο γρήγορα – μπορώ – να – παίξω” solos, μένεις έκπληκτος από το πόσο ήρεμος, συναισθηματικός και αληθινός είναι αυτός ο δίσκος. Επηρεασμένος από τα blues, με αισθητική Floyd και το πνεύμα του “Αγίου Δαυίδ Γκίλμουρ” να περιπλανείται ανάμεσα στα solos αλλά και του δασκάλου Bonamassa, ο δικός μας Bill μας παρουσιάζει δέκα νέες συνθέσεις, τις οποίες έγραψε, σύνθεσε και έκανε το arrangement ο ίδιος. Όλος ο δίσκος είναι εξ’ ολοκλήρου Bill Psarras με το drums programming να έχει γίνει από τον ίδιο καθώς και το artwork. Τα τύμπανα δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις ακούγονται ψεύτικα χαλώντας λίγο από την αισθητική που βγάζουν οι κιθάρες. Η όλη ατμόσφαιρα του δίσκου είναι ambient, post με πολλά blues στοιχεία. Κυρίως τα solos του Bill έχουν αυτήν την αλάνθαστη αισθητική του Gilmour, δεν χρειάζεται να παίξεις 800 νότες το millisecond για να αποδείξεις πόσο καλός κιθαρίστας είσαι, αλλά το θέμα είναι να παίζεις με πάθος και να αισθάνεσαι την κάθε νότα, ακόμα και αν αυτή είναι μία και καλή. Το σπουδαγμένο παιδί μας, που πλέον ζει και εργάζεται στα ξένα, στην Αγγλία, το αποδεικνύει αυτό με πολύ ωραίες, χαλαρές συνθέσεις, που σε ταξιδεύουν και θα μπορούσαν άνετα να είναι soundtrack μιας ρομαντικής ταινίας. Πολύ καλή δουλειά από τον κύριο Psarra, ο οποίος αποδεικνύει ότι όταν μιλάμε για κιθαριστικά Instrumental άλμπουμ, δεν χρειάζεται να είναι progressive και μπουρμπουλήθρες για να μιλήσουμε και με τεχνικούς όρους.
6.5/10
Τένια Λάρδα
tenia@greekrebels.gr