Είχα ενθουσιαστεί πολύ με το προηγούμενο δίσκο τους. Πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον θυμάμαι και πολύ δύο χρόνια περίπου μετά, μόνο το ότι είχε πολύ ωραία heavy rock κομμάτια με έξυπνες μελωδίες και πιασάρικα ρεφρέν. Δεν άλλαξαν και πολλά στο “Pissed And Driven” οι Νεό Υορκέζοι αλλά τώρα μου ακούγονται πιο βαρετά. Δεν έχουν την σπιρτάδα του πρώτου και ομώνυμου και αυτήν την φορά έχουν επικεντρωθεί περισσότερο στο θέμα πιασάρικο. Οι κιθάρες δεν έχουν τον ίδιο όγκο και έχουν επικεντρωθεί στην φωνή περισσότερο παρά στα riffs. Γενικά, ο δίσκος είναι πολύ μέτριος χωρίς κάποιο “μπραφ” και συνήθως οι συνθέσεις είναι σε groove mid – tempo καταστάσεις και δεν σε κρατάνε σε εγρήγορση. Δεν ενθουσιάστηκα καθόλου με το δεύτερο δίσκο των Black Water Rising και απογοητεύτηκα γιατί περίμενα πολλά περισσότερα που ποτέ δεν πήρα. Κρίμα και τους είχα πολύ ψηλά, δημιούργησαν προσδοκίες που μετά δεν ανταπεξήλθαν.
6/10
Τένια Λάρδα
tenia@greekrebels.gr