Μόνο ως σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και απόλυτα Νορβηγικό μπορεί να χαρακτηριστεί το δεύτερο album των black metallers Blodhemn με τον τίτλο “H7”. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στο όνομα του album αυτού, καθώς το Η7 ήταν το μονόγραμμα του βασιλιά της Νορβηγίας Haakon VII κατά την περίοδο 1905-1957 και που αργότερα έγινε το σύμβολο της πίστης των Νορβηγών στο βασιλικά, αλλά και σύμβολο του αντιστασιακού κινήματος κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Invisus, που παίζει όλα τα μουσικά όργανα συν των φωνητικών, κατάγεται από το Bergen της Νορβηγίας, από όπου κατάγονται και μπάντες όπως οι Gorgoroth, Immortal και Taake, γεγονός που προσθέτει κάτι παραπάνω στις προσδοκίες μας από αυτό το album, οι οποίες ήταν ήδη υψηλές μετά από το ντεμπούτο album το 2012 και το ΕΡ “Brenn alle bruer” το 2010. Άλλωστε, το γεγονός ότι οι Blodhemn ήταν support στην τελευταία περιοδεία των Mayhem το 2014 λέει πολλά για το ποιόν του συγκροτήματος. Εμφανώς καλύτερο από το ντεμπούτο με τίτλο “Holmengraa” σε όλα τα επίπεδα, το “Η7” δεν θα μπορούσε παρά να έχει εμφανείς επιρροές από τα προαναφερθέντα συγκροτήματα. Τα ’Holmengraa’ και ‘Slettet Av Tid’ θυμίζουν πολύ το μελωδικό αλλά και γρήγορο στυλ των Taake, ενώ το ‘Evig Heder’ φέρνει πολύ στους αξέχαστους Immortal. Παράλληλα, όλος ο δίσκος θυμίζει την ατμόσφαιρα παλιών Darkthrone και Gorgoroth. Το “H7” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί για την πρωτοτυπία του, αλλά και σε καμία περίπτωση ως ένα ‘μία από τα ίδια’ album στο χώρο του black metal. Οι εναλλαγές στο ρυθμό, από θανατηφόρα γρήγορα black riffs, μέχρι μελωδικά solos σε αργούς ρυθμούς, χρησιμοποιούνται με πολύ έξυπνο και καλό τρόπο και οδηγούν στο να μη κουράζουν τον ακροατή από έναν καταιγισμό γρήγορων riffs και συνεχών blast beats. Απόλυτα ισορροπημένα τα επτά τραγούδια του δίσκου, καταφέρνουν να μεταφέρουν τον ακροατή στο σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και πάνω από όλα ‘blackisch’ περιβάλλον της Νορβηγίας. Σε αυτό συμβάλλει και η πολύ καλή παραγωγή του δίσκου. Συνολικά, το “H7” μας μεταφέρει στη δεκαετία του 1990. Αυτό σημαίνει αφενός ότι δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο και αφετέρου ότι έχει μείνει πιστό στις γραμμές και στις φόρμες του black ήχου εκείνης της εποχής. Μία πολύ αξιόλογη κυκλοφορία που θα πρέπει να ακουστεί από τους fan του είδους.
7/10
Αλίκη Μαξούτογλου