Οι πρώτες σκέψεις που πέρασαν από το κεφάλι μου όταν άκουσα τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, ήταν ακριβώς το όνομα της μπάντας. «Bloody Hell, γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου ρε παιδιά;». Όχι τίποτα άλλο αλλά η περίσταση απαιτεί να είμαστε και κόσμιοι ας πούμε, μιας και γράφουμε κριτική και όχι ανέκδοτο. Ωστόσο γράφουμε για δίσκο-ανέκδοτο, αλλά μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει, γιατί δε το βλέπω να κάνουμε προπόνηση απόψε.
Τι μας μένει τώρα; Α ναι, συστάσεις. Τούτοι εδώ λοιπόν οι κύριοι με το απίστευτα μη-κοινότυπο όνομα (μόνο 495846094867 μπάντες ακόμα έχουν σκεφτεί κάτι παρόμοιο) είναι από τη Φινλανδία, ξεκίνησαν το 2014, αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους (σκοτώνονται στη δουλειά μιλάμε, όχι αστεία) και εκτός από την υπομονή μας, παίζουν και κλασικό heavy metal.
Λοιπόν, το τροπάριο για τέτοιες μπάντες είναι γνωστό, δε θα σας κουράσω πολύ, μιας και έχουμε και δουλειές να κάνουμε, δηλαδή να ασχοληθούμε κυριολεκτικά με το οτιδήποτε παρά να ασχοληθούμε με αυτό το δίσκο και τη σύνταξη κειμένου για πάρτη του. Πάλι λοιπόν εδώ έχουμε μια από τα ίδια. Δεν υπάρχει όρεξη για καινοτομία, καμία όρεξη για να δημιουργήσουν μια δική τους ταυτότητα και εν τέλει, και καμία όρεξη από μεριάς μου για να ασχοληθώ περαιτέρω με το δίσκο μπας και ακούσω κάτι που να κάνει ένα «κλικ» ή έστω να δίνει μια τροφή για σκέψη. Και αυτό γιατί ξέρω ήδη τι θα ακούσω.
Το ακούω συνεχώς σε ένα σωρό δήθεν νέες μπάντες που μας έρχονται. Όχι, νέα μπάντα σημαίνει νέα μουσική και νέα μουσική ΔΕΝ είναι το αναμάσημα. Νέα μουσική δεν είναι το «γράφω πέντε riffs ίδια με τους άλλους, πετάω μέσα και μια μέτρια μέχρι το θάνατο φωνή και έτοιμο». Νέα μουσική σημαίνει να πάρεις τις επιρροές σου, να τις αναμίξεις και να βγάλεις κάτι που θα ακούγεται προσωπικό ή τουλάχιστον κοντά σε μια προσωπική ταυτότητα. Όταν μέχρι και η φωνή σου είναι ένα ψώνιο και μισό (ο τύπος τελειώνει ένα κομμάτι με τσιρίδα ενώ είναι ξεκάθαρο πως δεν «το έχει») συγγνώμη αλλά μην περιμένεις και πολλά πράγματα από εμένα. Έλα γιατί πολύ ασχοληθήκαμε.
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr