Heavy/power metal και μάλιστα σουηδικής κοπής έχει σήμερα το μενού. Παρ’ όλο που έχω ασχοληθεί εκτενώς με τη σουηδική σκηνή, δεν είχα ιδέα ποιοι είναι οι κύριοι. Με μια γρήγορη έρευνα λοιπόν βρήκα ότι ιδρύθηκαν το 2012 και αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους μετά το “Prophecy Of Ragnarök”. Πάντως όσοι περιμένετε να ακούσετε κάτι από Manowar εδώ, λόγω του ονόματος της μπάντας, μάλλον θα μείνετε με την όρεξη, καθώς εδώ έχουμε στα χέρια μας ένα αμιγώς europower album.
Είναι γεγονός πως τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το είδος τους power metal, ειδικά στην Ευρώπη, βρίσκεται σε ένα τρομερό κορεσμό με τις αντιγραφές να βγαίνουν η μια πίσω από την άλλη. Αυτό λοιπόν το άλμπουμ, παρόλο που είναι μια ξερή αντιγραφή συγκροτημάτων τύπου Stratovarius, ακούγεται μέχρι ενός σημείου ευχάριστα. Αυτό συμβαίνει γιατί η μπάντα συνδυάζει καλά τις επιρροές της και υπάρχουν ωραίες ιδέες στα solos και τα συμφωνικά μέρη που μπορούν να σκάσουν και κάποια χαμόγελα. Από ένα σημείο και μετά όμως, επικράτησε το σύνηθες συναίσθημα που επικρατεί στο κεφάλι μου όταν ακούω το 95% των καινούριων power metal κυκλοφοριών. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη βαρεμάρα. Βαρεμάρα γιατί τα θέματα αυτά τα έχω ακούσει άλλες εκατό φορές από μικρούς και μεγάλους του είδους και επειδή όταν ακούω μια καινούρια μπάντα, περιμένω να ακούσω ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Κάτι καινούριο και όχι τα χιλιοειπωμένα θέματα για μια ακόμα μια φορά. Καλά, χρυσά τα πλήκτρα και το shredding των Stratovarius και τόσων άλλων, αλλά πραγματικά, από ένα σημείο και μετά δε μπορώ να τα ακούω για νιοστή φορά.
Καλύτερο από άλλα και άλλα που χω ακούσει κατά καιρούς και πήγαν να μου πέσουν τα μαλλιά, αλλά και πάλι, πλήξη. Δεν ξέρω τι έχει κατά νου η μπάντα όταν γράφει, αλλά αν θέλουν να σώσουν την κατάσταση, καλό θα είναι να αλλάξουν λίγο τη νοοτροπία με την οποία συνθέτουν. Άμεσα.
6/10
Θοδωρής Κατσικονούρης