Ψυχεδέλεια στο ζενίθ και μόνο ψυχεδέλεια. 50 χρόνια πριν ίσως και να γινόταν hit ανάμεσα στους Χίπηδες αλλά το 2018 θέλω να ακούσω κάτι πιο συγκροτημένο. Δε με πειράζει που η δουλειά αυτή αποτελείται από 5.000 διαφορετικους ήχους, δε με νοιάζει που είναι πολύ ατμοσφαιρική και δεν ανήκει ίσως ανάμεσα σε μέταλ κριτικές – με νοιάζει που τα περισσότερα κομμάτια είναι απλά ένα συνονθύλευμα από samples χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Εκτός από το “Maclean” και το “Moonlight and the Sea”, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι απλά μία μίξη ήχων που ανήκουν στο background. Είμαι άτομο που άκουγε πολλή ψυχεδέλεια στα νεανικά του χρόνια και μπορώ να κρίνω αν ο δίσκος αξίζει. Ε λοιπόν, 2 κομμάτια ακούγονται μόνο από τα 7 κι αυτά από πολύ συγκεκριμένο κοινό. Ίσως ως soundtrack κουλτουριάρικης ταινίας να έπαιρνε καλύτερη βαθμολογία.
3/10
Κλερ Τσιμπουρλά
conguera@gmail.com