Οι Γάλλοι Celeste βρίσκονταν μια ζωή στη Β’ Εθνική του post black metal. Αξιοπρεπείς, καλοί, αλλά ποτέ εξαιρετικοί, πρωτοπόροι και ρηξικέλευθοι. Αποτελούσαν πάντα μια αξιοπρεπής πρόταση για κάποιον που έχει λιώσει ήδη όλους τους κορυφαίους δίσκους του ιδιώματος αλλά θέλει κι άλλο ακόμα κι ας ξέρει ότι είναι μία από τα ίδια και δεν έχει να του προσφέρει κάτι παραπάνω.
Έτσι κι εδώ, έχουμε ακόμα ένα δίσκο που απευθύνεται στο συγκεκριμένο target group οπαδών, καθώς ανά δίσκο αλλάζει μονάχα το επίπεδο των συνθέσεων, αλλά όχι σε τρελό επίπεδο μεταπτώσεων, καθώς μιλάμε κυρίως για λεπτομέρειες, καθώς και το επίπεδο πειραματισμού, το οποίο και αυτό είναι μινιμαλιστικό και ελάχιστο και δε ξεφεύγει ποτέ σε μεγάλα ή υψηλά επίπεδα. Ότι πραγματοποιείται είναι πάντα πολύ κοντά σε επίπεδο και ύφος με ότι έχει προηγηθεί.
Η μόνη διαφορά εδώ πέρα είναι πως ο δίσκος είναι ένα κλικ πιο βαρύς από τους προκατόχους του, αλλά και πάλι, μη φανταστείτε έντονες και χτυπητές διαφορές. Πέρα από αυτό, είναι πιο προβλέψιμοι και από μενού σε σουβλατζίδικο. Ξέρεις τι να περιμένεις και τι θα πάρεις. Και ξέρεις ότι είναι αξιοπρεπείς σε αυτό που κάνουν, όπως κι αν το κάνουν, απλά έχουν υπάρξει ήδη αρκετοί που το κάνουν πολύ καλύτερα.
Οπότε αυτός ο δίσκος δε θα αλλάξει απολύτως τίποτα, ούτε στην κληρονομιά τους, ούτε στην προσφορά τους, ούτε και στην υστεροφημία τους. Όσοι τους παρακολουθείτε ήδη στενά ξέρετε τι να περιμένετε και τι θα ακούσετε. Όσοι δεν τους ξέρετε, προτιμήστε πρώτα τα μεγάλα ονόματα του είδους και μετά δοκιμάστε εδώ.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com