Οι Chestcrush είναι μια κατά το ήμισυ Ελληνική μπάντα με έδρα το Εδιμβούργο της Σκωτίας. Πρόσφατα κυκλοφορήσανε το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο “Vdelygmia”. Ο κιθαρίστας/μπασίστας του σχήματος, Ευάγγελος, μας μίλησε για το νέο τους πόνημα.
Γεια σου Ευάγγελε και καλώς ήρθες στο GreekRebels. Καταρχάς θέλω να σου πω ότι το “Vdelygmia” ήταν για μένα ένας εξαιρετικός δίσκος, από εκείνους που θα τους χαρακτήριζες δύσκολους στο άκουσμα, αλλά ταυτόχρονα και πολύ όμορφος. Πώς πήρατε την απόφαση να γράψετε τέτοιου είδους μουσική, που ίσως δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό;
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το άλμπουμ και σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη, την κριτική του άλμπουμ και την υποστήριξη. Όταν ξεκίνησα αυτό το project έγραφα μουσική για να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες και δεν σκεφτόμουν καθόλου τι αρέσει και τι όχι. Όταν ανέβασα το demo στο bandcamp δεν περίμενα να το ακούσει κανείς και ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα όταν ένα underground label από την Ουαλία (σ.σ.: FHED) με προσέγγισε για να το κυκλοφορήσει. Όταν έγινε sold out, μία άλλη εταιρεία (σ.σ.: Brutal Cave Productions) το επανακυκλοφόρησε σε CD και κάπως έτσι το πήρα λίγο πιο θερμά και αποφάσισα να γράψω υλικό για άλμπουμ, χωρίς να αλλάξω τίποτα στον τρόπο γραφής όμως, ίσα ίσα το άλμπουμ είναι πιο «ακραίο» από το demo. Επίσης, στα δικά μου αυτιά δεν είναι δύσκολος στο άκουσμα, υπάρχουν μπάντες όπως οι Portal, Impetuous Ritual, Amnutseba, Dragged Into Sunlight κλπ. Που είναι πολύ πιο «δύσκολες» στο άκουσμα, αλλά γράφουν μουσικάρες.
Ας μιλήσουμε για το δίσκο. Τι διαπραγματεύεται και γιατί του δόθηκε μια τόσο δυνατή και αρνητική λέξη για τίτλο;
Άντλησα έμπνευση από δύο θέματα. Πρώτον, από την εμπειρία μου με κάποια προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας που αντιμετώπισα στο παρελθόν, κάποια τα αντιμετωπίζω ακόμα, και δεύτερον από το μίσος μου ενάντια σε διάφορες εκδηλώσεις ανθρώπινης σκατοψυχιάς, από θρησκείες και ιδεοληψίες μέχρι τον απλό καθημερινό κοινωνικό παραλογισμό που βιώνουμε. Όχι εντελώς μισανθρωπισμός και νιχιλισμός, αλλά αρκετά. Διοχετεύω όλον αυτόν τον τοξικό ψυχικό εμετό σε αυτό το μουσικό έργο σαν να είναι αυτό-θεραπεία. Ικανοποιώ την ανάγκη μου για μουσική δημιουργία σε συνδυασμό με την ανάγκη μου να βγάλω από μέσα μου αυτήν τη βδελυγμία. Η λέξη «Βδελυγμία» ήταν αρχικά υποψήφιο όνομα για την μπάντα, και είναι φορές που το μετανιώνω που δεν το επέλεξα. Είναι ένας τίτλος που αντιπροσωπεύει απόλυτα το άλμπουμ, στιχουργικά και μουσικά. Ο τίτλος για το επόμενο άλμπουμ θα είναι πάλι μία παρόμοια Ελληνική λέξη.
Το εξώφυλλο δείχνει ένα σχεδόν αποστεωμένο ανθρώπινο σώμα, το οποίο διαπερνούν αλυσίδες. Θες να μας πεις μερικά πράγματα σχετικά με τη σύλληψή του και με το τι εκφράζει;
Στην αρχή ήθελα να κάνω εγώ το εξώφυλλο όπως είχα κάνει και για το Demo, ένας τύπος που «εκρήγνυται» από μέσα και του ανοίγει το στήθος. Έκανα ένα εξώφυλλο αλλά δεν ήταν αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ οπότε έψαξα και βρήκα έναν καλλιτέχνη που το στυλ του να είναι ανάλογο της ατμόσφαιρας του άλμπουμ. Ήθελα μία εικόνα που να ταιριάζει περισσότερο σε black metal, crust και grind μπάντες και λιγότερο σε death. Ασπρόμαυρo, digital collage με mixed media, δεν ήθελα illustration, ήθελα κάτι που να μοιάζει αληθινό και επώδυνο. Του έστειλα κάποιους στίχους, κάποια κομμάτια, κάποιες δικές μου απόπειρες για το εξώφυλλο, του εξήγησα τι σημαίνει ο τίτλος και από που βγαίνει το όνομα της μπάντας. Ένα από τα ψυχοσωματικά που είχα για χρόνια ήταν μία διαρκής πίεση και πόνος στο στήθος, την ίδια περίοδο έκανα μία εγχείρηση όπου χρειάστηκε να μου ανοίξουν κυριολεκτικά το στέρνο, αυτό σε συνδυασμό με τους στίχους που γράφω, που σκοπό έχουν να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου, έκαναν το όνομα Chestcrush να φαίνεται ιδανικό, τη στιγμή που το σκέφτηκα τουλάχιστον. Οπότε με βάση αυτές τις πληροφορίες άρχισε να δουλεύει σε 2-3 ιδέες και καταλήξαμε στο εξώφυλλο και εσώφυλλο του άλμπουμ.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα δίσκο που έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία, τα οποία έχουν αναμειχθεί με πολύ εύστοχο τρόπο. Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι επιρροές που οδήγησαν στη δημιουργία του “Vdelygmia” και από πού αντλήσατε ιδέες για τη δημιουργία αυτής της σκοτεινής ατμόσφαιρας και του ήχου που πολλές φορές ακούγεται διεστραμμένος και παρανοϊκός;
Μου είναι δύσκολο να πω κάτι συγκεκριμένο για μουσικές επιρροές. Υπάρχουν κάποιες κλασικές μπάντες που είναι αποτυπωμένες πλέον στο υποσυνείδητο μου όπως Slayer, Morbid Angel και Impaled Nazarene, αλλά και πολλές νεότερες μπάντες που μου αρέσουν όπως Nails, Full of Hell, Primitive Man, αλλά δεν προσπάθησα να μιμηθώ κάποιον άλλον καλλιτέχνη ούτε στόχευα σε μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, ούτε καν σε ένα συγκεκριμένο ιδίωμα. Τα riffs προέρχονται από όλο το extreme metal φάσμα αλλά από εκεί και πέρα πειραματιζόμουν και δούλευα τα κομμάτια μέχρι να ακούγονται σωστά για μένα. Το αποτέλεσμα βγήκε εντελώς φυσικά και αυθόρμητα, ήθελα βέβαια η μουσική και οι στίχοι να υποστηρίζουν το ένα το άλλο, π.χ. το κομμάτι “The Digester” που έχει να κάνει με τον «χωνευτήρα» των Ελληνικών νεκροταφείων, ήθελα να είναι τρομακτικό και να μεταδίδει μία απόγνωση, ή το «Βαπτίζεται Ο Δούλος» ήθελα να ακούγεται τελετουργικό. Σε κάποιες κριτικές του άλμπουμ διάβασα για ατμόσφαιρα που θυμίζει ταινίες τρόμου, λατρεύω τις ταινίες τρόμου, βασικά είναι σχεδόν οι μόνες ταινίες που βλέπω, αλλά αν έχει παίξει ρόλο αυτό, δεν έγινε επίτηδες. Όσον αφορά το από που άντλησα ιδέες το απάντησα νωρίτερα.
Ας πάμε λίγο πιο πίσω. Πότε και πως σου πρωτοήρθε η ιδέα ότι θες να σχηματίσεις ένα τέτοιο συγκρότημα και πώς διάλεξες τον Thomas Blanc στα φωνητικά; Γνωριζόσασταν από πριν;
Σχεδόν όλη μου την ζωή έγραφα μουσική και έπαιζα σε μπάντες αλλά σε κάποια φάση αναγκάστηκα να σταματήσω για κάποια χρόνια λόγω ανωτέρας βίας. Όταν μετακόμισα στο εξωτερικό και άρχισα να μπαίνω σε μία σειρά, η ανάγκη του να εκφραστώ μέσω της μουσικής άρχισε πάλι και σιγά σιγά έφτασα στην κυκλοφορία του πρώτου demo. Πριν τον Thomas υπήρχαν κάποιοι άλλοι που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον και υποτίθεται θα συνεργαζόμασταν, αλλά ποτέ κανείς δεν έστειλε κάτι ολοκληρωμένο και απλά έχανα τον καιρό μου, οπότε απηύδησα και άρχισα να ψάχνω για session μουσικούς. Δεν θυμάμαι που ανακάλυψα τον Thomas, στα social ή σε site για session μουσικούς αλλά επικοινώνησα μαζί του, του άρεσε η μουσική μου, τα βρήκαμε σε όλα και έτσι ηχογράφησε τα φωνητικά για το demo και αργότερα για το άλμπουμ.
Στον καινούργιο δίσκο παίζει τύμπανα ο Krzysztof Klingbein. Αν δεν κάνω λάθος, δεν υπήρχε κάποιο άτομο στα τύμπανα στο demo, τουλάχιστον επίσημα. Ένιωσες ότι σε αυτό το δίσκο ήθελες να υπάρχει κάποιο έμπειρο άτομο πίσω από τα τύμπανα; Και πώς επέλεξες τον Krzysztof;
Στο demo είχα προγραμματίσει τα τύμπανα με ένα drum sampler αλλά όσο ρεαλιστικά και αν ακούγονται πλέον, εμένα προσωπικά με χαλάνε. Είχα προγραμματίσει τα τύμπανα και για το άλμπουμ αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένος, κάτι έλλειπε, ένιωθα ότι το κρατούσε πίσω, ήθελα να ακούω έναν ντράμερ να ματώνει με τους υπόλοιπους μουσικούς και να μεταδίδει αυτήν την live ενέργεια, έτσι άρχισα το ψάξιμο. Το ίδιο που συνέβη με τους τραγουδιστές, συνέβη και με τους ντράμερ. Κάποιοι έδειξαν ενδιαφέρον, έστελνα τα κομμάτια και περίμενα, και είτε δεν λάμβανα τίποτα, είτε είχαμε μουσικές διαφορές, είτε σε 2-3 περιπτώσεις οι εκτελέσεις/ηχογραφήσεις ήταν κατώτερες του αναμενόμενου, έτσι σκέφτηκα πάλι για session μουσικούς. Τον Krzysztof μου τον πρότεινε ένας φίλος μουσικός, ήξερε ότι ψάχνεται για session ηχογραφήσεις, μου είπε ότι έχει περάσει από Vader, Batushka, Hate κλπ. Οπότε δεν χρειαζόταν να δώσει εξετάσεις.
Πες μας δυο λόγια για το συνθετικό κομμάτι. Είναι τα πάντα, μουσική και στίχοι, γραμμένα από σένα;
Ναι. Συνθέσεις, κιθάρα, μπάσο, στίχοι και programming όπου χρειάζεται. Στο demo έκανα επίσης τη μίξη και το cover art. Στο συνθετικό κομμάτι συνήθως όλα ξεκινάνε από ένα riff, εκτός από τα instrumental κομμάτια που η βάση τους είναι η ατμόσφαιρα και χτίζω τα υπόλοιπα γύρω της. Τα υπόλοιπα κομμάτια ξεκινάνε με 1-2 μουσικά θέματα που εξερευνώ και πειραματίζομαι μέχρι να ακουστούν «σωστά» και να οδηγήσουν με τη σειρά τους σε άλλα μουσικά θέματα. Είναι αργή διαδικασία και στην πορεία ένα κομμάτι μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση ή ατμόσφαιρα ανάλογα με τους στίχους που είναι και το τελευταίο που προσθέτω. Η συνεργασία μου με τους άλλους μουσικούς γίνεται με file sharing, τους στέλνω τα κομμάτια με κάποιες οδηγίες, μου τα στέλνουν πίσω με τα δικά τους tracks και ούτω καθεξής.
Ποιο θα έλεγες πως είναι το αγαπημένο σου κομμάτι από το δίσκο και γιατί;
Δεν μπορώ να επιλέξω αγαπημένο κομμάτι. Κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό και έχει την δική του ιστορία. Το “Burden” ήταν το πρώτο κομμάτι που έγραψα και τα ξεκίνησε όλα, δεν είναι το αγαπημένο μου αλλά αν πρέπει να πω κάποιο θα πω αυτό.
Υπήρξε κάποια προσπάθεια ώστε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ από κάποια εταιρία ή γνώριζες εξ αρχής ότι θα κυκλοφορήσει ανεξάρτητα;
Η εμπειρία μου με εταιρείες με έχει διχάσει. Έχω καλές και κακές εμπειρίες. Με ενοχλεί η έλλειψη ελέγχου και πληροφοριών. Παρ’ όλα αυτά επικοινώνησα με 4-5 εταιρείες που γνώριζα και θα ήθελα να δουλέψω μαζί τους, αλλά έλαβα απάντηση μόνο από μία και αυτό αφού είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ από εμένα, οπότε δεν μπορούσε να το κυκλοφορήσει, αλλά ενδιαφέρεται να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ. Από την άλλη, κάποιες άλλες εταιρείες επικοινώνησαν μαζί μου αλλά δεν με έπεισαν ότι αξίζει να συνεργαστώ μαζί τους, είτε γιατί δεν τις εμπιστεύτηκα, είτε γιατί μου φάνηκε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω από εμένα. Όπως ξέρεις το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε κασέτες, CD και digital, οπότε θα ενδιαφερόμουν μόνο αν κάποια εταιρεία μπορούσε να το κυκλοφορήσει σε βινύλιο.
Ας μιλήσουμε και για σένα. Με τι ασχολείσαι στο Εδιμβούργο και πώς πήρες την απόφαση να πας εκεί;
Μετακόμισα στο Ηνωμένο Βασίλειο γιατί ζει εδώ η κοπέλα μου. Τότε ζούσε στην Αγγλία, στο Wolverhampton, αλλά το Wolverhampton δεν είναι ότι καλύτερο οπότε γυρίσαμε λίγο πολύ όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, Αγγλία, Ιρλανδία, Ουαλία και καταλήξαμε Σκωτία και Εδιμβούργο που μας άρεσε περισσότερο. Η ειρωνεία είναι ότι πριν πολλά χρόνια προσπάθησα να μετακομίσω στην Αγγλία με την τότε μπάντα μου, αλλά εξαιτίας κάποιων προσωπικών προβλημάτων δεν μπόρεσα να ακολουθήσω. Τώρα που εγώ βρίσκομαι εδώ, η τότε μπάντα μου έχει γυρίσει Ελλάδα.
Τον καιρό της καραντίνας βρήκες χρόνο να ασχοληθείς με καινούργια πράγματα ή δεν σε επηρέασε πολύ στην καθημερινή σου ζωή; Πώς βίωσες το όλο θέμα της πανδημίας στο εξωτερικό;
Τον καιρό της καραντίνας δούλευα κανονικά, οπότε ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν ο ίδιος, δηλαδή όχι αρκετός. Lockdown, ξε-lockdown εκείνη την περίοδο έγραφα το άλμπουμ οπότε η προτεραιότητα στον ελεύθερο χρόνο μου ήταν αυτή. Μάλιστα όταν είχα τελειώσει τις συνθέσεις δυσκολευόμουν να βρω χρόνο να ηχογραφήσω κιθάρες και μπάσο, έτσι όταν κάποια στιγμή κόλλησα Covid και έπρεπε να κάνω απομόνωση για 10 ημέρες άρπαξα την ευκαιρία και τελείωσα τις ηχογραφήσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσα, επειδή είχα και το φόβο μήπως δεν την βγάλω ζωντανός… την απομόνωση. Γενικά την πανδημία τη βιώσαμε πιο ήρεμα από ότι στην Ελλάδα. Ενώ τα κρούσματα ήταν πολύ περισσότερα, ο κόσμος ήταν πιο ψύχραιμος, υπήρχε φόβος στην αρχή αλλά όταν βγήκε το εμβόλιο ο κόσμος άρχισε να χαλαρώνει. Τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκαν ποτέ εδώ, αλλά από την άλλη δεν είχαμε και κάποιο αντί-εμβολιαστικό κίνημα. Όλα αυτά ισχύουν για την Σκωτία βέβαια που εφαρμόζει τους δικούς της κανόνες ανεξάρτητα από τον Boris.
Ποια είναι τα μουσικά σου ακούσματα αυτό τον καιρό και έχεις ανακαλύψει τώρα τελευταία καινούργιες μπάντες που σου αρέσουν;
Μου αρέσει να ανακαλύπτω συνεχώς νέες μπάντες και τα τελευταία χρόνια γίνεται ένας χαμός από πολύ καλές κυκλοφορίες στο underground που πλέον μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου. Κάποιες μπάντες που ακούω τον τελευταίο καιρό είναι: Vermin Womb, Black Curse, Burial Pit, Body Void, Gulch, Graveolence, Full Of Hell, Primitive Man, Inter Arma, Resin Tomb, Akhlys, Caustic Wound, Cult Leader, Deus Vermin, Hyperdontia και πολλοί άλλοι.
Η Σκωτία απειλεί να αποχωρήσει από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αγγλία αποφασίζει να εισβάλλει στρατιωτικά, πιάνεσαι αιχμάλωτος και υπό την απειλή όπλου σε ρωτάνε ποια είναι τα 5 αγαπημένα σου άλμπουμ που δεν έχουν σχέση με το metal. Τι τους λες;
Όπως διάβαζα την ερώτηση δεν περίμενα να καταλήξει εκεί! Μου είναι δύσκολο να κάνω λίστες με αγαπημένα κλπ. 5 τυχαία αγαπημένα μου non-metal άλμπουμ που μου έρχονται τώρα στο μυαλό είναι…
1. Tom Waits – Real Gone
2. 16 Horsepower – Sackcloth ‘n’ Ashes
3. The Exploited – The Massacre
4. Fields of the Nephilim – Elyzium
5. Krzysztof Penderecki – Threnody to the Victims of Hiroshima
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Chestcrush; Έχεις ήδη κάποια σχέδια στο μυαλό σου;
Έχω ξεκινήσει να δουλεύω το επόμενο άλμπουμ, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μαντέψω πότε θα είναι έτοιμο.
Ευάγγελε σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτή τη συνέντευξη και εύχομαι ό,τι καλύτερο για το μέλλον. Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου.
Ευχαριστώ άλλη μία φορά για την συνέντευξη και τα καλά σου λόγια για το άλμπουμ. Εύχομαι και εγώ με την σειρά μου κάθε επιτυχία στο Greek Rebels.
Συνέντευξη: Μίνως Ντοκόπουλος
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Band Members
Ευάγγελος – Κιθάρες, Μπάσο
Thomas Blanc – Φωνητικά
Krzysztof Klingbein – Τύμπανα (session)
Discography
Vdelygmia, 2021