Στιχουργικά, ο πρώτος δίσκος των Ελβετών black metallers Cold Cell θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως concept, αφού απ’ την αρχή μέχρι το τέλος αναφέρεται στην παρακμή του ανθρώπινου είδους και την έλλειψη συνειδητοποίησης. Και αυτό είναι που τους διαφοροποιεί από μπάντες που έχουν το Μεφιστοφελή ως βασικό πυρήνα έμπνευσης. Και σαν ήχος όμως δεν είναι τόσο black όσο θα περίμενες. Ναι μεν περιέχει τους οικείους βρυχηθμούς αλλά παικτικά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Κιθαριστικώς οι Cold Cell παρουσιάζουν αρκετή doom-ίλα, χωρίς φυσικά να απουσιάζει η Celtic Frost παγωνιά της Ελβετίας. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του “Generation Abomination” χρήζουν ιδιαίτερης έμπνευσης, ενώ οι καθαρά black metal στιγμές κοιτούν προς Νορβηγία μεριά. Θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις και σαν Darkthrone με καλύτερη παραγωγή.
Σίγουρα δεν είναι majestic, καθώς πλήκτρα υπάρχουν ελάχιστα έως καθόλου (βλέπε την ενορχήστρωση στο “Shitfaced Existence”) αλλά η ατμόσφαιρα διατηρείται και χωρίς αυτά σε υψηλά επίπεδα. Συμπεραίνοντας, το “Generation Abomination” δεν είναι ο δίσκος που θα ξετρελάνει τους οπαδούς του ακραίου ήχου αλλά για δείγμα πρώτης δουλειάς δεν είναι άσχημο.
6,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
xaris@greekrebels.gr