Η γυναίκα αυτή είναι φωνάρα, τόσο που τα κομμάτια που τραγουδάει φαίνονται αδύναμα μπροστά της. Οποιαδήποτε όμως σύγκριση με Janis Joplin, ή με το στυλ του Mick Jagger δε νομίζω να είναι και τόσο ακριβής. Μου κάνει περισσότερο σε Anouk, Pink, με περισσότερο γρέζι και το στυλάκι της Joss Stone. Η φωνή της λοιπόν είναι πολύ δουλεμένη πάνω στο rock- blues είδος. Με την ερμηνεία της προσαρμόζεται πολύ απαλά σε αυτά που τραγουδάει. Στο ‘Songbird’ για παράδειγμα η χροιά θυμίζει μαύρες φωνές της soul μουσικής. Αυτό που έχουμε εδώ είναι ο πρώτος της δίσκος ‘Lonely for a Lifetime’. Πρόκειται για μια επανακυκλοφορία των τραγουδιών της έτσι όπως αυτή ήθελε αυτή τη φορά. Ο δίσκος ήταν καθαρτικός για εκείνη. Μέσω αυτού μιλάει για τον εθισμό και τις υποκρισίες της πίστης και εκφράζει προσωπικές εμπειρίες. Η μουσική έχει κάτι από southern, από rock και blues όπως προείπα, και μια μεγάλη δόση από 60’s. Δεν είναι καθόλου βαρετά τα κομμάτια αλλά θα την ήθελα σε κάτι πιο πειραματικό και σε κάτι πιο σύγχρονο γιατί ακόμα και αν είναι πολύ όμορφες οι συνθέσεις , έχουν μελωδίες που έχουν χιλιοακουστεί. Κλείνοντας, θα την ξανάκουγα γιατί η Dana είναι πραγματική ροκού και χαίρεσαι να ακούς μια alto φωνή να εναλλάσσεται και να προσαρμόζεται πολύ χαλαρά αλλά και με πολλή πυγμή σε ό, τι τραγουδάει.
7/10
Ήλια Τσάρα