Αυτή η κριτική ήταν πραγματική σπαζοκεφαλιά. Πρέπει ν’ακούσεις τον δίσκο αρκετές φορές, μόνο και μόνο για να διαπιστώσεις αν σ’ αρέσει η όχι. Ίσως γι’ αυτό να φταίνε και οι ίδιοι οι Φινλανδοί που ακουμπάνε τόσα πολλά πράγματα ώστε να μην ξέρουν ούτε οι ίδιοι που θέλουν να κατασταλάξουν. Ας πάρουμε με την σειρά τα σιγουράκια μπας και βγάλουμε μιαν άκρη. Σίγουρα αγαπάνε το Αμερικάνικο southern metal, αυτό φαίνεται από τις πολλές μελωδίες αλλά και το riffing που παραπέμπει σε Black Label Society, Pantera, αλλά και τις πιο σκληρές στιγμές των Clutch. Έχουν μια έμφυτη επιθετικότητα και groove που δείχνει Lamb of God, χωρίς όμως τον αιχμηρό ήχο των Αμερικάνων, γεγονός που αμβλύνει την αποτελεσματικότητά τους. Mετά σκάει το “Yesterday’s Noose” με το gang chorus και το Grand Magus αισθητικής αργόσυρτο επικό ύφος, ακολουθούμενο από τη φινλανδική απάντηση στο “Wanted Dead or Alive” των Bon Jovi με τίτλο “Last Day of Light”, όπου πραγματικά χάνεται η μπάλα. Η συνέχεια είναι κάπως αδιάφορη, με μοναδική εξαίρεση το “Blood, Sweat & Broken Neck”, αφού νιώθεις πως αν και ως μουσικοί έχουν κάτι να πουν, ο ήχος που έχουν είναι εντελώς λάθος γι’ αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Μέτριο είναι και το artwork που έχουν επιλέξει για το δίσκο, πράγμα που ρίχνει και αυτό τη βαθμολογία. Προσωπική μου γνώμη είναι πως ο δίσκος είναι αρκετά άνισος, αφού πέρα από 3-4 τραγούδια που είναι πραγματικά πολύ καλά, τα υπόλοιπα δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο να δώσουν. Ίσως αν είχαν επιλέξει εντελώς διαφορετικό ήχο να είχα διαφορετική άποψη, αλλά δεν μπορώ να κρίνω βασιζόμενος σε υποθέσεις.
6/10
Νίκος Κεφαλίδης