Οι Dawn κυκλοφορούν μετά από έξι ολόκληρα χρόνια το δεύτερο full – length τους και είναι «σκοτεινότερο». Old school symphonic rock λοιπόν, που σημαίνει μακρόσυρτες συνθέσεις, ως επί των πλείστων αργές, μελωδικές και ταξιδιάρικες, ατμόσφαιρα φουλ, περίεργα τζαμαρίσματα και πολύ ατμόσφαιρα από άλλες δεκαετίες. Πάνω κάτω αυτό χαρακτηρίζει τους Ελβετούς. Η μουσική χαρακτηρίζεται από vintage keyboard ήχους, απίστευτα κιθαριστικά solos, λυπητερά και θρηνητικά φωνητικά που παραπέμπουν σε επιρροές από την βρετανική prog rock σκηνή. Το άλμπουμ έχει κάποιο concept και αποτελείται από συνθέσεις που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο του 21ου αιώνα: τους φόβους του, την ιδέα για τη ζωή, την αντίδρασή του στη τεχνολογία, πυρηνική ενέργεια και την ασφυξία του πλανήτη. Θυμίζει αρκετά Porcupine Tree και το πνεύμα του Steven Wilson πλανιέται κάπου ανάμεσα στις νότες. Μελωδίες και σκοτεινή ατμόσφαιρα, με κύριο όργανο τα πλήκτρα και όχι την κιθάρα. Πολύ καλές συνθέσεις και γενικά ένα ωραίο σύνολο από τους Ελβετούς.
7/10
Τένια Λάρδα