Dead Sun – Night Terrors (Xtreem)

Ακόμα ένα σχήμα του Σουηδού πολυοργανίστα Rogga Johansson, ο οποίος πραγματικά ζει και αναπνέει για death metal, καθώς έχει παίξει σε ένα σωρό σχήματα τα οποία τα τρέχει κυριολεκτικά μόνος του. Οι καλύτερες μπάντες που συμμετέχει βέβαια είναι οι Revolting και οι Paganizer που είναι και κανονικές μπάντες κι όχι one-man projects. Σύμπτωση; Δε νομίζω. Όπως και να ‘χει, αυτός ο δίσκος αξίζει την προσοχή των οπαδών του σουηδικού death metal ήχου, μιας και είναι αξιοπρεπέστατος.

Το ύφος του δίσκου κινείται πάρα πολύ στο ύφος που περίπου κινήθηκαν και οι Dismember μετά την εποχή του Massive Killing Capacity. Δηλαδή σε γρήγορες μελωδίες και σχεδόν Maiden-ικά μέρη, την ίδια στιγμή όμως διατηρώντας την ωμότητα του ήχου της Στοκχόλμης όπως και πολλά από τα riffs είναι αυτής της σχολής. Αν σκεφτείς συνθέσεις των Dismember όπως τα Of Fire, Misanthropic και Time Heals Nothing έχεις στο περίπου μια εικόνα για το πως κυλάει ο δίσκος σε ό,τι αφορά ύφος και δομές. Με λίγα λόγια εδώ έχουμε να κάνουμε πιο πολύ με ένα death metal με μελωδίες, παρά με melodic death metal όπως το ξέρουμε.

Για να πω την αλήθεια μου, το συγκεκριμένο ύφος των Dead Sun το έχω ακούσει και άλλες φορές να αναπαράγεται τόσο σε μακρινό (οι Dismember που αναφέραμε πριν), όσο και σε πρόσφατο παρελθόν (LIK και Revolting που κυκλοφόρησαν δουλειές πέρυσι). Μάλιστα, οι Revolting είναι και σχήμα του ίδιου κιθαρίστα των Dead Sun. Παρόλο όμως που η συνταγή αυτή της μπάντας είναι λίγο-πολύ γνωστή, έως και προβλέψιμη σε σημεία, αυτό δε με εμπόδισε από το να απολαύσω τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ο λόγος για αυτό είναι ότι μερικές φορές καλό είναι να γυρνάμε σε αυτά που ξέρουμε πριν συνεχίσουμε να αναζητάμε νέους και πρωτοποριακούς ήχους.

Προσωπικά ως ακροατής, θέλω κάποιες φορές να παίρνω τα διαλείμματά μου από το κυνήγι νέων ήχων και να ακούω κάτι το οποίο είναι «προβλέψιμο» αλλά με την καλή έννοια. Και ένας τέτοιος δίσκος είναι το Night Terrors, καθώς δεν με κουράζει και ταυτόχρονα μου θυμίζει το λόγο που η σκηνή της Στοκχόλμης αποτέλεσε και την αφετηρία μου για το συγκεκριμένο είδος. Οπότε, αν αγαπητέ αναγνώστη δεν είσαι και τόσο εξοικειωμένος με το είδος σαν ολότητα, αυτός είναι ένας δίσκος που μπορεί να σε βάλει πιο ομαλά μέσα σε πιο ωμούς και βαριούς ήχους.

7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)