Στις 28 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε ένα μαύρο διαμαντάκι από τους Ρουμάνους Descend Into Despair με τίτλο “The Bearer of All Storms” μέσω της Domestic Genocide. Το πρώτο τους full-lengthalbum λοιπόν μιας που πρόκειται για μια νέα μπάντα, μετρώντας μόλις 4 χρόνια ύπαρξης από το 2010. Λέω μόλις, διότι σε σχέση με αυτό που έχουν να προσφέρουν τα χρόνια τους είναι λίγα. Πλήρως συνειδητοποιημένοι, φανερά ταλαντούχοι και έχοντας χαρακτηριστικό ήχο, έχουν κυκλοφορήσει άλλα 3 mini albums, το ένα εκ των οποίων είναι αφιερωμένο στον Jonas Bergqvist. Και οι υποψιασμένοι ήδη ξέρουν πως πρόκειται για funeral doom metal και όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, εκείνοι που ψάχνουν για up-tempo γεμάτα ένταση riffs, στο “The Bearer of All Storms” θα βρούνε πιο πολύ ένα συναισθηματικό άξονα παρά αυτό. Αλλά δεν θα συμφωνήσω.. Σίγουρα η ατμόσφαιρα στο δίσκο είναι βαριά, καταθλιπτική και συγκεκριμένη όπως θα ταίριαζε στους συμπατριώτες του Dracula, ωστόσο έχει και κομμάτια – ξεσπάσματα σαν το “The Horrific Pale Awakening” που συνδυάζει και τα δυο, δυναμισμό και συμφωνική doom μαυρίλα. Το album ανοίγει με το “Portrait Οf Rust”, μια καταπληκτική “κινηματογραφική” εισαγωγή που κάνει από την αρχή την μαύρη ατμόσφαιρα να κυλήσει μέσα σου με έναν καθόλου άτεχνο τρόπο. Συνεχίζουμε με το “Mirrors Οf Flesh” το οποίο κινείται στα ίδια συμφωνικά επίπεδα με τη φωνή του Denis Ungurean να σε ταξιδεύει σε ένα μέρος χωρίς φως και όρια. Σχεδόν κατάρα, καταφέρνει να επαγρυπνήσει συναισθήματα (γλυκιάς) κατήφειας ακόμα και σε μια ηλιόλουστη μέρα και αυτό για να το κάνεις θέλει γερό ταλέντο. Έπειτα έχουμε το “Pendulum Οf Doubt” με τρομερά συμφωνικά και ηλεκτρονικά στοιχεία που δένουν τέλεια με τα riff τα τύμπανα και τα φωνητικά. Συνεχίζουμε με το “Triangle Οf Lies” με λίγο λιγότερο down-tempo και γενικότερα πιο γρήγορη μελωδία από τα προηγούμενα, ωστόσο καθαρόαιμο doom με καθαρά φωνητικά από τον Denis Ungurean. 16Λεπτο κομμάτι, ορκίζομαι πως στο 7 λεπτό μου έγινε η τρίχα κάγκελο από την απίστευτη ατμόσφαιρα η οποία μεταδίδεται άμεσα στον ακροατή, πράγμα τόσο δύσκολο. Πράγμα ακόμα δυσκολότερο είναι το γεγονός πως ούσα μια μπάντα με κομμάτια πάνω από 10 λεπτά, δεν τα βαριέσαι, καθόλου. Με όλη τους τη βαριά ατμόσφαιρα, τον τεράστιο χρόνο τους και τους αποπληκτικούς στίχους δεν σου πάει καρδιά να τα κλείσεις. Οι μελωδίες είναι πολύ εμπνευσμένες και το παίξιμο φανερά καλοδουλεμένο και ψαγμένο. Αμέσως μετά έχουμε το “The Horrific Pale Awakening” που όπως ανέφερα δίνει στον ακροατή που ψάχνει up-tempo ρυθμούς, πολεμικά διπέταλα, φωνητικά βουτηγμένα στην ένταση και γεμάτα επιθετικότητα riffs αυτό που χρειάζεται. 17 λεπτά κομμάτι και σε κρατάει εκεί. Ακολουθεί το “Plange Glia De Dorul Meu” με λίγο πιο προς το black ρυθμούς, για μένα το πιο καταθλιπτικό του album αλλά ταυτόχρονα και το πιο εμπνευσμένο. Τελευταίο το “Embrace Of Earth”, πιθανά το πιο έντονα συμφωνικό με τα πιο hateful φωνητικά του “The Bearer of All Storms”. Αισθάνεσαι καταραμένος και μόνο που το ακούς. Τι να πω welldone, αλμπουμάρα είναι και άφησα τελευταία μια αναφορά στο artwork το οποίο δίνει ακόμα ένα συν στο “The Bearer of All Storms” και ταιριάζει απόλυτα στο όλο ύφος της μπάντας. Με έριξε αρκετά ψυχολογικά αλλά το χαίρομαι ταυτόχρονα. Αλλά πιστέψτε με, και σεις θα το χαρείτε.
8/10
Κατερίνα Στασουλάκου