Στο Fuzz πάλι μετά από αρκετό καιρό, για εμένα τουλάχιστον, σε μια από της σπουδαιότερες συναυλίες τόσο της χρονιάς, όσο και γενικότερα! Το μόνο αρνητικό αφορά την οργάνωση καθώς οι δικοί μας Memorain θα έβγαιναν στη σκηνή στις 20:45 και οι πόρτες άνοιξαν περίπου ένα μισάωρο μετά! Καιρό είχε να γίνει κάτι τέτοιο, να περιμένουμε δηλαδή πολύ μέχρι να εισέλθουμε στο χώρο, αλλά τουλάχιστον σίγουρα άξιζε η υπομονή και με το παραπάνω.
Λίγο μετά τις 21:20 και αρκετά γρήγορα, πιθανόν για να καλυφθεί ο χρόνος βγήκαν οι Memorain. Αρκετοί από εμάς πιστεύω είχαν μάθει το συγκρότημα από το κομμάτι (ομότιτλο αν δε κάνω λάθος) που ξεκινάει την εκπομπή Tv War στο Mad. Αυτό που παίξανε δε θα πω ότι ήταν death metal, αλλά σίγουρα είχε κάποια στοιχεία από το είδος, όπως και επιθετικά φωνητικά. Παίξανε γύρω στο ένα τέταρτο όπως ήταν προγραμματισμένο εξ αρχής κι έτσι δε μπόρεσα να βγάλω κάποιο συμπέρασμα παραπάνω.
Πολύ λίγο μετά και χωρίς αργοπορία στη σκηνή ανέβηκαν οι Γερμανοί Obscura που φρόντισαν να μας ζεστάνουν για τα καλά με το τεχνικό death metal τους. Κάποια κομμάτια πιο τεχνικά φυσικά, ενώ κάποια άλλα πιο heavy. Ακούσαμε κομμάτια από τον τελευταίο ολόφρεσκο δίσκο τους “Akroasis”, όπως και παλαιότερα από τα τρία προηγούμενα τους άλμπουμ. Πολύ ωραίοι, τους ευχαριστήθηκα. Στο τέλος αποθεώθηκαν, με αρκετούς από το κοινό να φωνάζει το όνομά τους ρυθμικά.
Όλα αυτά όμως λεπτομέρειες, σε σχέση με αυτό που ακολούθησε σχεδόν μισή ώρα αργότερα, που μόνο ψέμα δεν ήταν! Δε ξέρω τι νόημα ακριβώς έχει να πω κάτι για τη συγκεκριμένη εμφάνιση αλλά ας κάνω μια προσπάθεια! Για εμένα δεν είναι λογικό, οι όποιες ενστάσεις μπορεί να υπήρχαν για το συγκεκριμένο live, αφού θα βλέπαμε τους «υπόλοιπους» Death να τιμούν τον αδικοχαμένο Chuck Schuldiner, του οποίου η κληρονομιά είναι τεράστια, και εννοείται, ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, rhythm section στο χώρο του heavy metal γενικά, τους «καθηγητές» Gene Hoglan στα ντραμς και Steve Digiorgio στο μπάσο. Πέραν από τα παρακάτω, η σκηνική παρουσία του Steve Digiorgio και ο τρόπος που «έσκασε» στη σκηνή, σαν «χίπης» σίγουρα μας έκαναν εντύπωση και είχε τη φάση του. Το πολυπόθητο ξεκίνημα έγινε με το δίσκο “Ιndividual Thought Patterns” (1993) και το “Out Of Touch”, ένα κομμάτι που μου έκανε έκπληξη καθώς περίμενα να μπουν με κάτι άλλο, λίγο πιο «τρανταχτό». Η συνέχεια ακόμα καλύτερη, απόδειξη του τι θα βιώναμε από εκεί και μετά, με την αρχή των κολλητικών στίχων που έχουν καρφωθεί σε πολλά μυαλά, “Do you feel what I feel, see what I see, hear what I hear” και το “The Philosopher” ήταν γεγονός, με πολλούς να τραγουδάνε όλους τους στίχους και το χαμό να συνεχίζεται. Και για να επιβεβαιώσουμε ότι μετά από αυτό το γεγονός δε θα υπάρξει επιστροφή, πάρε και ένα «λεπρωτικό» “Open Casket” στα καπάκια. Από εκεί και πέρα, το ανελέητο headbanging δεν σταμάτησε ποτέ, ακούγοντας αρκετά αγαπημένα κομμάτια όπως τα “Suicide Machine”, “Overactive Imagination” (“Human” 1991) – στο οποίο νόμιζα ότι από το κοπάνημα θα αρχίσει να βγαίνει αίμα από παντού – “Lack Of Comprehension” (βεβαίως βεβαίως) και “Flattering Of Emotions”. Ακούστηκαν και κάποια τραγούδια που προσωπικά δε περίμενα τόσο, λιγότερο «γνωστά», αν και δε μπορεί να ισχύει αυτό για τους Death και αυτά ήταν τα “Τrapped In a Corner”, “Jealously” και “Destiny”, όλα από το δίσκο “Individual Thought Patterns” στον οποίο δώσανε αρκετά παραπάνω έμφαση, παίζοντάς τον σχεδόν όλο. Κυρίως ο Gene Hoglan και ο Steve Digiorgio, αλλά και ο κιθαρίστας Bobby Koelble (έπαιξε στο ιστορικό “Symbolic”) έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο με φοβερή απόδοση όντας αλάνθαστοι. Πραγματικά ο Steve έδωσε ρέστα και είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθώ περισσότερο και να το καταλάβω όλο αυτό, διότι ήταν ακριβώς μπροστά μου! Ίσως και ο καλύτερος μπασίστας αυτή τη στιγμή στο χώρο, κάνοντας παπάδες με το μπάσο του, άλλοτε εξάχορδο και άλλοτε τρίχορδο(!), όπως για παράδειγμα στα τραγούδια του “Symbolic” (ομώνυμο , “Zero Tolerance”). Μoυ άρεσε ο τρόπος που μας έδειξε το ευχαριστώ του ο Steve, αρκετές φορές, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη και ο σεβασμός που έδωσαν πίσω στο κοινό, κάνωντάς έτσι το κλίμα ακόμα καλύτερο. Και αφού πήραμε μια υπεραρκετή δόση με τα “Bite The Pain”, “Spirit Crusher” (από το αξέχαστο “The Sound Of Perseverance”) και “Zombie Ritual”, εκεί που σκεφτόσουν ότι κάτι έχουν ξεχάσει, ο Steve μας ανακοινώνει, χωρίς παρα πολλά, ότι θα παίξουν το “Crystal Mountain”! Ε ναι αυτό δε γινότανε να μην ακουστεί. Το χαρακτηριστικότερο κομμάτι όλου του έργου που ο Chuck άφησε πίσω του, όπως και της ευφυίας του. Η συναυλία έκλεισε μεγαλειωδώς, όπως έπρεπε με το “Pull The Plug”… Κάποιοι θα πουν ότι δεν ακούστηκαν, επίσης αγαπημένα κομμάτια όπως τα “Scavenger Of Human Sorrow” (ζητήθηκε), “Spiritual Healing” ή κάποια επιπλέον από το “Symbolic” (και μόνο το συγκεκριμένο δίσκο να παίζανε δε θα είχα κανένα πρόβλημα!). Έτσι κι αλλιώς δε θα τα ακούγαμε όλα, και οπωσδήποτε εάν υπάρχει ένα live που δε χρειάζεται να υπάρξει καθόλου γκρίνια, τότε ήταν σίγουρα αυτό! Το μοναδικό πράγμα που δε χρειαζόταν, ήταν να μην αναφέρουν κάποιες πηγές, ότι το συγκρότημα θα παίξει δυο ώρες ή και παραπάνω και να μας ανοίγουν την όρεξη παραπάνω χωρίς λόγο. Ο Max Phelps (Cynic, Exist) ήταν πιο low profile γενικά, λογικό αυτό βέβαια, έκανε τη δουλειά του τέλεια, στάθηκε πάρα πολύ καλά στις απαιτήσεις του live και φυσικά στα φωνητικά, που είχαν πολλές ομοιότητες με αυτά του Chuck. Άψογος και παρα πολύ καλή επιλογή στο συγκεκριμένο δύσκολο ρόλο. Ήταν μια συναυλία “once in a lifetime” που θα βλέπαμε μια φορά και μετά τέλος! Μακάρι, αλλά δε νομίζω να μας ξαναπαρουσιαστεί η ευκαιρία και να τους ξαναδούμε. Οι περισσότεροι, συγκεκριμένα οι πιο νέοι, που δεν είχαν προλάβει τους Death πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, στάθηκαν πολύ τυχεροί που βρέθηκαν την Παρασκευή στο Fuzz Club.
Death To All setlist:
“Out of touch”
“The philosopher”
“Open casket”
“Suicide machine”
“Overactive imagination”
“Trapped in a corner”
“Living monstrosity”
“Lack of comprehension”
“Jealousy”
“Flattening of emotions”
“Destiny”
“Symbolic”
“Zero tolerance”
“Bite the pain”
“Spirit crusher”
“Zombie ritual / Baptized in blood”
“Crystal Mountain”
“Pull the plug”
Ανταπόκριση – Κείμενο: Πέτρος Μυστικός