Είναι γνωστό ότι πολλοί μουσικοί κατά τη διάρκεια των lockdowns αφιέρωσαν ακόμα περισσότερο χρόνο στη σύνθεση νέων κομματιών. Έτσι και ο Neal Morse λοιπόν. Κάπου τα Χριστούγεννα του 2020 επικοινώνησε με τον Ross Jennings, συμφώνησαν να συνεργαστούν και με αυτόν τον τρόπο βρέθηκε στην παρέα και ο Nick D’Virgilio. Και είμαστε σήμερα εδώ για να σχολιάσουμε το πρώτο τους δημιούργημα, το “Troika”, που κυκλοφορεί μέσω της Inside Out Music.
Το “Troika”, λοιπόν, περιέχει έντεκα κομμάτια με μέση διάρκεια τα τέσσερα λεπτά. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Έχω ακούσει τα πρώτα singles που κυκλοφόρησαν πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, όπως είθισται άλλωστε. Από τότε ένιωθα ότι δε θα μ’ αρέσει το συνολικό αποτέλεσμα. Πείτε με προκατειλημμένη αλλά φαινόταν πως θα πήγαινε το πράγμα. Πρόκειται για ένα αδιάφορο rock. Καλώς ή κακώς παρά τη βαρύτητα των ονομάτων τους, δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει κάποια στιγμή κορύφωσης σε κανένα από τα κομμάτια. Είναι μια μονότονη ευθεία γραμμή, που απλά προσπαθεί να πετύχει κάτι καλό και μόνο αυτό δεν καταφέρνει. Υπάρχει ποικιλία σε όργανα, τα οποία ενώ έχουν προοπτική να ανεβάσουν τη μελωδία, δεν έχουν αξιοποιηθεί σωστά.
Το μόνο κομμάτι που ξεχώρισα και όχι για καλό λόγο, είναι το “Julia”. Παρά την τρυφερή/γλυκόπικρη ιστορία που κρύβει το συγκεκριμένο (είναι αφιερωμένο στη σχέση πατέρα-κόρη), είναι τόσο εκνευριστική η μελωδία του. Δε μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το γιατί, πρόκειται για αυτό το vibe που σου συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πως αντιπαθείς κάποιον μόνο και μόνο από το πρόσωπό του; Αυτό ακριβώς συμβαίνει και εδώ.
Τώρα τι άλλο να σας πω; Ίσως είχα πάρα πολλές προσδοκίες εξαιτίας της τριάδας αυτής κάθε αυτής αλλά τέλος πάντων. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ακούτε με δική σας ευθύνη και εύχομαι εσείς να το αγαπήσετε και να βρείτε πράγματα που να σας αρέσουν.
5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com