«Δεν ταιριάζουμε σε κανένα ντουλάπι. Είμαστε ολόκληρη η ντουλάπα». Με αυτά ακριβώς τα λόγια περιέγραψαν οι ίδιοι οι Engst το 2017 τη μουσική τους, αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. Κάποιος που τους γνωρίζει σίγουρα θα βρει αυτή τη δήλωση άκρως αλαζονική και ολίγον τι προκλητική. Ακούγοντάς τους προσωπικά, τείνω να συμφωνήσω περισσότερο με την κοινή γνώμη, παρά με τη γερμανική μπάντα.
Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Το “Flächenbrand” διαθέτει ωραία μουσική και αρκετές καλές ιδέες, βασισμένες κυρίως σε πιο μοντέρνα pop rock ακούσματα. Αν όμως το δεις σε σύνολο δε διαφέρουν σε τίποτα από ένα νέο rock συγκρότημα πιτσιρικάδων γεμάτοι με τατουάζ. Παρόλη τη μηδαμινή πρωτοτυπία στον ήχο πάντως, πρόκειται ένα ιδιαίτερα ορεξάτο σχήμα που δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα στο να μεταδώσει θετικά vibes, ειδικά κάτω από live συνθήκες. Στο συνθετικό κομμάτι, όπως είπα, δε συνάντησα τρανταχτές εκπλήξεις, αν φυσικά δε θεωρείς τις γερμανόφωνες ερμηνείες ως «έκπληξη». Όλα τους τα τραγούδια ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μελωδικό μοτίβο στις κιθάρες, με αμερικανιζέ ρεφρενάκια τύπου Seether, Alter Bridge ή ακόμα και λίγο Five Finger Death Punch στο πιο αγαπησιάρικο. Μερικοί ίσως και να μην το θεωρήσουν καν rock, καθώς θέτει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη «σκληρότητα» της φάσης. Ωστόσο, κρίνοντάς το με ένα πιο ευρύ πρίσμα που ξεφεύγει από μουσικές ταμπέλες, το “Flächenbrand” είναι μία ικανοποιητική δουλειά που απλά σου φτιάχνει τη διάθεση, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι παραπάνω.
Οι Engst αναμφισβήτητα δεν είναι μπάντα για μεγάλες ηλικίες και νομίζω το ξέρουν κι από μόνοι τους. Στοχεύουν σε πιο νεανικές αγορές και αν καταφέρουν να υπερπηδήσουν το εγχώριο εμπόδιο, πάντα σε συνδυασμό με ένα καλό προμοτάρισμα, ενδεχομένως και να πετύχουν.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
cbeladakis@gmail.com