Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ν’ ακούσω από ένα συγκρότημα από την Αυστραλία είναι death metal, αφού φαντάζομαι, όχι μόνο εγώ, αλλά και πόσοι ακόμη όταν ακούσουν τη χώρα προέλευσης θα τους έρθουν τόσα συγκροτήματα στο μυαλό τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το συγκεκριμένο είδος, καθώς η land down under είναι περισσότερο γνωστή για τους AC/DC και παρεμφερή συγκροτήματα. Ας πάρουμε όμως μια γεύση από το ΕΡ των Aussies και να δούμε κατά πόσο το λέει η καρδιά τους.
Ξεκίνημα με το “Sluiced In Celestial Swerage”, που αποτελεί και την εισαγωγή του ΕΡ, ένα background καταστροφής και μπροστά μια ακουστική κιθάρα να προετοιμάζει το έδαφος για το blast beat του “Therlomorphic Meconlun Aspiration” και πριν συνεχίσετε την ανάγνωση, καλό είναι ν’ ανοίξετε και το αγγλοελληνικό λεξικό σας, ως είθισται να γίνεται στις περιπτώσεις των πιο νταβραντισμένων συγκροτημάτων. Βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στους Kreator και πολύ πιο κοντά στους παλιούς καλούς Sepultura καθώς προχωράμε παρακάτω, ακούγοντας το “Piteus Sepulchre (Of Amentia)”. Τίποτα συγκινητικό μέχρι εδώ, πολύ κακία χωρίς λόγο, κακή παραγωγή, θαμμένα τύμπανα, υπερκομπρεσσαρισμένα, κάτι προσπαθούν να κάνουν τα riffs της κιθάρας, το ατμοσφαιρικό στοιχείο όμως δεν προχωράει και το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Στο τέταρτο κομμάτι του “Multiversal Abattoir”, “Fistulated Beyond Recognition” οι Faceless Burial ρίχνουν για λίγο τα γκάζια και με πιο αργούς και βαρύς ρυθμούς κάνουν μια προσπάθεια, αρκετά καλή και φιλότιμη, να μας βάλουν σε κλίμα τρόμου. Λίγο από Morbid Angel, λίγο τα «φάλτσα» solos να θυμίζουν το δίδυμο Kerry King, Jeff Hanneman, αλλά μέχρι εκεί, για να φτάσουμε στο τελευταίο και ομώνυμο, που ξεκινάει με ένα riff με προοπτική και συνεχίζει αλλάζοντας ρυθμούς, προσπαθώντας να γίνουν πιο τεχνικοί, αλλά εδώ ίσως φαίνεται και απειρία τους καθώς δεν ανταποκρίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν… περισσότερη δουλειά θα έλεγα πως χρειάζονται οι Faceless Burial. Όχι μόνο στο παίξιμο τους, που τις περισσότερες φορές δεν είναι σφιχτό, χάνονται στο blast beat και φαίνεται πως δεν το έχουν δουλέψει πολύ καλά το θέμα και ακόμη περισσότερο στον ήχο τους, που… ναι μεν παίζουν ένα είδος που απαιτεί μια καλή δόση φασαρίας και σαπίλας, αλλά εν έτει 2018 θα περίμενα κάτι που δεν θα μου κάψει τα ηχεία και το ψυγείο, ένα καλύτερο mix, ένα πιο ευδιάκριτο σύνολο.
4/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
dimgoutz@gmail.com