Δε θα το κρύψω. Πριν καν αρχίσω να ακούω το άλμπουμ, βλέποντας τις φωτογραφίες, γελούσα και έλεγα “Ω Μα τον Cronos, τι θα ακούσω πάλι;”. Και όντως την πρώτη φορά είπα να ξεθάψω το φτυάρι μου. Στη δεύτερη ευκαιρία όμως που του έδωσα, δεν φάνηκε και τόσο κακό στα αυτιά μου. Αν και η Φιλανδία τώρα τελευταία μας έχει φλομώσει στις μελωδικές μπάντες και το goth metal, εδώ έχουμε να κάνουμε μα κάτι πιο “βάρβαρο”, χωρίς όμως να λείπουν κάποια μελωδικά περάσματα στις κιθάρες και ορισμένα πιο τεχνικά θέματα, όπως για παράδειγμα στο “Slaves”, το, hit αν μπορούμε να το πούμε αυτό του δίσκου. Για να πάρετε μια γεύση για το πώς ηχεί του άλμπουμ, είμαι κάτι σαν Behemoth χωρίς όμως τη μορφή και τη φωνή του Nergal, και από μία δόση από τις παρακάτω μπάντες: Vader, Zyklon, Hypocrisy, Amon Amarth. Αν άκουσα κάτι καινούριο; Όχι. Αν άκουσα ενδιαφέρουσες ιδέες; Ναι. Και αυτό έχει σημασία! Καλοπαιγμένα albums, με καλή παραγωγή, ακούς πια από οποιονδήποτε. Το θέμα είναι να έχουν καλές ιδέες. Και εδώ υπάρχουν. Δεν είναι ο δίσκος που θα ακούω συνέχεια για μέρες, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα επιστρέψω να το ξανακούσω.
6/10
Χάρης Παπαδόπουλος
harry@greekrebels.gr