Οι Glyder είναι η κλασική περίπτωση κωλόφαρδης μπάντας. Όταν σχηματίστηκαν το 2004 στην Ιρλανδία, αμέσως κατάφεραν να συμμετάσχουν σε εγχώρια περιοδεία, παρέα με το σημερινό πανηγύρι υπό το όνομα “Thin Lizzy“. Λίγο μετά, και αφού είχαν ήδη έτοιμο το πρώτο τους EP, τους άκουσε ο παγκοσμίου φήμης παραγωγός Chris Tsangarides (Black Sabbath, Judas Priest, Ozzy Osbourne) και από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους αυτόματα. Πέντε χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους και έχοντας κάνει αμέτρητες περιοδείες με την αφρόκρεμα του hard rock και του heavy metal, έχουν πλέον έτοιμο το νέο τους δημιούργημα, “Backroads To Byzantium”. Εδώ έχουμε μία μικρή αλλαγή στο line–up, με τον πάρα πολύ καλό Jackie Robinson να αναλαμβάνει το μικρόφωνο ύστερα από online audition (τα καλά του Internet βλέπεις), ενώ βάσει λεγομένων του κιθαρίστα Bat Kinane, ο δίσκος έχει το καλύτερο γράψιμο και παίξιμο στις κιθάρες. Παραδέχομαι πως σε ένα μεγάλο μέρος, η δήλωση αυτή αληθεύει. Κομμάτια που εμφανίζονται πάρα πολύ νωρίς στο album όπως τα “Chronicle Deceit“, “Long Gone“, αλλά και το νέο single “Fade To Dust“, σου κάνουν μία πολύ καλή πρώτη εντύπωση, μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, χωρίς κουραστικές εναλλαγές και περίπλοκες δομές. Συνέχεια με “Ever If I Don‘t Know where I‘m Gonna Go” και η υποψία από τα προηγούμενα τρία τραγούδια έγινε βεβαιότητα. Οι Glyder έχουν αγκαλιάσει ένθερμα και με πολύ επιτυχία τη 70′s νοοτροπία. Τα solos των Kinane και Fisher, πότε παλιομοδίτικα πότε μοντέρνα, αποτελούν για άλλη μία φορά τον κινητήριο μοχλό του συγκροτήματος, ενώ αν υπάρχει κάποιος λόγος που οι Glyder σε σημεία ακούγονται αρκετά σαν Black Sabbath, αυτός σίγουρα είναι το rhythm section των δύο θαυματουργών Σκωτσέζων McClatchie/McEvoy. Ο μόνος λόγος που κομμάτια σαν τα χαλαρά “Down & Out” και “Something She Knows” μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, είναι ότι ρίχνουν το κέφι συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Πώς γίνεται λοιπόν το “Backroads To Byzantium” να έχει βγει τόσο πολύ ενδιαφέρον; Είναι πολύ απλούστατο. Όταν εμείς τα Χριστούγεννα του 2010 παραφουσκώναμε από την πολύ γαλοπούλα, οι Glyder για δύο ολόκληρους μήνες είχαν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Το τελικό αποτέλεσμα, όπως φαίνεται, τους δικαίωσε. Πραγματικά, πολύ καλό album.
7,5/10
Χάρης Μπελαδάκης