Τέσσερις ταλαντούχοι Ιταλοί που παίζουν καθαρά sludge και με κερδίζουν από το groove και τη δύναμη από το πρώτο τους κιόλας κομμάτι “Self- Contempt”. Όχι όμως από τον ήχο τους. Δυστυχώς ο ήχος τους είναι κάτι λιγότερο από μέτριος, και όχι τίποτα άλλο, απλώς χάνονται οι δυνατότητες της μπάντας. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην είχαν τα μέσα ή λόγω απειρίας να κυκλοφόρησαν μια δουλειά χωρίς να δώσουν τόσο βάση στο ηχόχρωμά της και τους εύχομαι σύντομα να βρουν και να ηχογραφήσουν όπως τους αξίζει. Γιατί σαν συγκρότημα δεν είναι ψόφιο. Εκρηκτικά φωνητικά, επιβλητικά riffs, ογκώδη breakdowns. Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο προτέρημα των grime είναι ο όγκος. Οι κιθάρες, τα ντραμς, τα φωνητικά, δεν αφήνουν αέρα ή κενά στη μουσική τους. Η μουσική τους είναι σαν μια αδιαπέραστη μάζα και μακάρι αυτό τους το χαρακτηριστικό να μπορούσε να αναδειχθεί αν δεν υπήρχε τόση βρομιά και τόσο μουντό περίβλημα στον ήχο τους. Ίσα ίσα που έχουν καταφέρει να μην καταστραφεί η δουλειά τους. Τελειώνοντας, και οι συνθέσεις τους μου άρεσαν, ακόμα και το πώς έχουν παιχτεί τα ντραμς, τα οποία δίνουν ξεχωριστή παρουσία. Βέβαια δε θα ακούσει κανείς κάτι το τόσο διαφορετικό σε συνθέσεις και σε δομές, ούτε τίποτα τρομερές εναλλαγές. Μάλιστα από το τρίτο κιόλας κομμάτι αρχίζουν να γίνονται και λίγο αναμενόμενοι. Πάντως τα κύρια συστατικά τους ας τα κρατήσουν, και εγώ θα τους ξανάκουγα, ελπίζω και ο υπόλοιπος κόσμος.
6/10
Ήλια Τσάρα
ilia@greekrebels.gr